JAGA WYRYWA BROŃ
WJagiellonii Białystok, która efektownie wygrała w czterech ostatnich meczach, a wśród nich ze Śląskiem Wrocław w Pucharze Polski, najbardziej zaczyna podobać się to, jak zespół wychodzi spod wysokiego pressingu zakładanego przez rywala. Groźna broń przeciwnika, która ma Jadze zaszkodzić, nagle staje się jej atutem.
Trochę to przypomina obrazki z filmów przygodowych. Bohater jest trzymany na muszce, robi się już bardzo niewesoło. Nagle jakimś cudem zuchwale wyrywa broń i już celuje lufą w zaskoczonego napastnika. W ostatnim ligowym meczu Jagiellonii z Zagłębiem Lubin (3:0) takie cokolwiek naiwne, filmowe wrażenie pojawiało się kilka razy. Lubinianie twardo próbowali odebrać piłkę gospodarzom pod ich bramką, nawet w polu karnym. Nie było to działanie pozorowane, wykonywane tylko dlatego, że „trener tak kazał”. Czuć było tę determinację i wiarę, że właśnie w tercji obronnej Jagiellonii trzeba jej zabierać piłkę i zmuszać do błędu. Raz, dwa razy przyniosło to ledwie zalążek spodziewanego efektu. Działo się to tak rzadko, że na pozytywne dla Zagłębia momenty można machnąć ręką i uznać, że ich w ogóle nie było. Zasadniczo obraz meczu był bowiem taki, że za każdy skok pressingowy piłkarze Zagłębia płacili wysoką cenę. Ryzykowali i zupełnie im się to nie opłaciło, bo Jagiellonia na wysoki pressing była doskonale przygotowana. Ona podstępnie zapraszała gości do przerzucania większych sił pod białostocką bramkę, bo w ten sposób robiło się więcej przestrzeni na połowie lubińskiej.
Oczywiście doskakujący do rywala gracze Zagłębia robili to, aby odebrać piłkę, lecz w tym meczu była to czysta teoria. Cały blok obronny łącznie z bramkarzem Zlatanem Alomeroviciem plus cała druga linia – słowem wszyscy angażowali się w tę strategiczną rozgrywkę. Z maksymalną starannością i skupieniem wymieniali między sobą piłkę i po kilku podaniach przenosili ją już w strefę obronną Zagłębia. To, co miało zagrozić ich bramce, stawało się atutem. Zwłaszcza po przerwie takie sytuacje robiły wrażenie, bo też dopiero wtedy Zagłębie tak naprawdę usiłowało podjąć walkę. Jedyna bramka po przerwie padła wprawdzie po stałym fragmencie gry, ale płynne wychodzenie spod wysokiego pressingu było ważnym instrumentem taktycznym, które decydowało o kontroli przebiegu spotkania, a na dodatek wpływało na walory estetyczne. Oglądanie takiej gry to zawsze atrakcja dla kibiców, a w tym konkretnym przypadku wyjątkiem byli zapewne tylko fani Zagłębia. Aby tak grać, jak ostatnio to robi Jagiellonia, potrzebny jest zespół złożony z dobrze współpracujących, odpowiedzialnych, nieźle wyszkolonych technicznie i przede wszystkim będących w wysokiej formie piłkarzy. Jaga spełnia wymienione warunki, a trener Adrian Siemieniec ma na tyle kompetencji, odwagi i daru przekonywania, że piłkarze uwierzyli w jego pomysły. Jest to bez wątpienia wielka i pozytywna niespodzianka sezonu.
Oczywiście zawsze można przypominać niedawną historię Wisły Płock – jej dramatyczny zjazd z ekstraklasowego szczytu w pierwszoligową otchłań. Otóż ona też próbowała budować wielopodaniowe akcje już od swojego pola bramkowego, zapraszając przeciwnika, żeby próbował zabrać jej piłkę. Tyle że przypadek drużyny Pavola Stano jest jednak z gruntu inny, bo Nafciarze do takiej gry nie byli przygotowani, im dalej w las, uprawiali sztukę dla sztuki, która zabijała pragmatyczne myślenie. Fajnie to ryzykowne rozgrywanie piłki w tercji obronnej wyglądało, lecz coraz rzadziej dawało korzyść, aż wreszcie zaczęło szkodzić. Jeżeli Siemieniec ma dobre trenerskie wyczucie i potrafi reagować na rzeczywistość tworzoną przez swoją drużynę oraz działania rywali – a tego jeszcze nie jesteśmy pewni – nie będzie ślepo oczekiwał konstruowania akcji podaniem już od bramkarza w każdych warunkach. Na razie wygląda to tak, jakby z imponującym wyczuciem wykorzystywał predyspozycje zawodników, którzy zapewne potrafią z nim szczerze dyskutować i też godzą się na takie granie. Dopóki przynosi to takie efekty jak w starciu z Zagłębiem i kilku wcześniejszych, wszyscy będą w Białymstoku zadowoleni. Ale nikt w klubie zapewne nie jest naiwny. Trudniejsze dni muszą nadejść.
I to jest zasadnicze pytanie – jak Jagiellonia zmieni swoją grę, gdy większość piłkarzy wpadnie w dołek fizyczny. Na razie pozytywnie odmieniona Jaga nie tylko bezlitośnie wciąga przeciwnika w zasadzki na swojej połowie, ale też po stracie nie daje rozbrykać się rywalowi. – Chcemy grać piłką. A nie możesz tego robić, jeśli jej nie masz, a więc trzeba ją jak najszybciej odebrać – tak brzmi genialna w swojej prostocie recepta drużyny Siemieńca. Jest to zarazem recepta tylko na dobre czasy, które dla Jagiellonii teraz nadeszły. Jeżeli nawet w Białymstoku w trakcie meczu pada deszcz i zrywa się porywisty wiatr, to w szatni Jagi świeci słońce. Zrobiło się tak dobrze i sympatycznie, że aż niepokojąco. Siemieniec ze swoimi ludźmi kupił tak dużo zaufania, że teraz powinien solidnie przygotować się na gorszy okres, bo w końcu kiedyś przyjdzie też zima. A zimy na Podlasiu bywają srogie.