Duet doskonały Kolejorza
Lech zmaga się ze sporymi problemami w defensywie, ale jeśli chce je zatuszować i pokazać bardziej przystępną stronę swojego zespołu, powinien skupić się na parze Mikael Ishak – Filip Marchwiński.
Filip Marchwiński zaliczył bardzo kiepski występ we wtorek w meczu na szczycie PKO BP Ekstraklasy z Jagiellonią Białystok (3:3), choć zaczął nieźle – właśnie współpracą z Mikaelem Ishakiem. Nie zmienia to jednak faktu, że jest jednym z najskuteczniejszych piłkarzy Kolejorza w tym sezonie i wziął odpowiedzialność za grę podczas absencji kapitana. We wszystkich trzech spotkaniach z rzędu, w których Szwed był niedysponowany, reprezentant Polski trafiał do siatki. Świetne wrześniowe występy utorowały 21-latkowi drogę do kadry Michała Probierza.
Do tego stopnia Marchwiński zapisał się w pamięci kibiców na pozycji numer dziewięć, że gdy we wtorek w starciu z Jagą mu nie szło, część fanów nie domagała się natychmiastowego wysłania młodzieżowca na ławkę rezerwowych, tylko przesunięcia go do ataku, gdy boisko opuszczał… Ishak. I takie głosy będą pojawiać się częściej, ponieważ Szwed – choć jest niewątpliwie liderem ataku Lecha i trudnym do zastąpienia piłkarzem – nie ma odpowiedniego zmiennika. Artur Sobiech nie dowozi i jak tak dalej pójdzie, to pogra więcej, ale w drugoligowych rezerwach. Z kolei Filip Szymczak ma duży talent i świetne perspektywy na przyszłość, ale nie radzi sobie jako środkowy napastnik, za to w poznańskim zespole bardzo często gra jako ofensywny pomocnik. Ponadto gdy dostawał szansę od pierwszej minuty (np. w Szczecinie), zawodził. Wychowankowi Warty brakuje odpowiedniego zastawiania się, utrzymywania się przy piłce, częstszego wychodzenia po futbolówkę. Ale przede wszystkim brakuje mu liczb. W czasie gdy pomocnicy Lecha mają już czternaście bramek strzelonych w lidze w tym sezonie, jeden gol Szymczaka zdobyty w spotkaniu z Radomiakiem trzy miesiące temu nie napawa optymizmem. Jeśli więc w kilku spotkaniach Marchwiński pokazał się ze znakomitej strony jako napastnik, kibice będą go widzieli na tej pozycji w pewnych etapach meczu.
Strzelają im prawie wszyscy
Dla Ishaka trzy ostatnie występy były na wagę złota – cztery gole, dwie asysty. Słabe 30 minut w rywalizacji z Pogonią nie podłamały kapitana Kolejorza, który w końcu zaczął notować świetne liczby. I potwierdził wysoką formę również w starciu z silniejszym rywalem – Jagiellonią. Obok Adriela Ba Loui był najlepszym zawodnikiem poznańskiego zespołu. Van den Brom może odetchnąć z ulgą, patrząc na ofensywę, bo o linii defensywnej nie ma nawet co wspominać… Ale zostawmy już Alana Czerwińskiego.
Nastroje w Poznaniu po wtorkowym dramacie są średnie. Lech miał odbudować się po katastrofalnym meczu w Szczecinie przeciwko Pogoni (0:5) i seryjnie wygrywać spotkania. Wprawdzie szybko zmazał plamę dwoma przekonującymi zwycięstwami nad słabszymi rywalami: Puszczą Niepołomice (4:1) i ŁKS Łódź (3:1), ale ekspresowo musiał zmierzyć się z kolejnym trudnym testem. Jagiellonia Adriana Siemieńca przyjechała do Wielkopolski, by zostać liderem tabeli i choć otrzymała potężny łomot w nieco ponad 50 minut, wyszła z kryzysu i udowodniła rywalom, że można przeciwko nim oraz na ich własnym stadionie prowadzić spokojnie grę, być częściej przy piłce, oddać kilkanaście strzałów na bramkę. Strata trzech bramek i dwóch punktów, gdy do 54. minuty było 3:0, jest dla poznaniaków prawdziwą przegraną. Od ponad dwóch lat żaden polski zespół nie miał tak wysokiego posiadania piłki w lidze przeciwko Lechowi na stadionie przy Bułgarskiej.
Od początku września Lech zagrał osiem razy, w tym zaliczył tylko jeden mecz na wyjeździe – 1 października z Pogonią (0:5) w Szczecinie. Oczywiście część może liczyć też wrześniowe spotkanie z Wartą Poznań, która prawnie była gospodarzem, ale tak było tylko na papierze: w rzeczywistości Kolejorz otrzymał bardzo gorący doping i po prostu grał u siebie. Oprócz spotkania z Zielonymi we wszystkich tych rywalizacjach tracił przynajmniej jednego gola. Trafienia zaliczali piłkarze Górnika, Stali, Rakowa, Pogoni, Puszczy, ŁKS oraz Jagiellonii. Lech stracił już w tym sezonie ligowym osiemnaście bramek, w tym aż osiem na własnym stadionie.
Mecz przyjaźni bez fajerwerków?
Lechici w sobotę zmierzą się w meczu przyjaźni z Cracovią przy Kałuży. Poznaniacy ponownie będą mieć dwa spotkania ze słabszymi przeciwnikami – najpierw czeka ich rywalizacja z podopiecznymi Jacka Zielińskiego, a tydzień później podejmą na własnym obiekcie Ruch Chorzów. To dwa testy przed kolejnym trudnym zadaniem – meczem z Legią Warszawa, która choć przeżywa złe chwile, to dlaczego ma nie strzelać goli w rywalizacji z Lechem, skoro Lechowi niemal wszystkie zespoły strzelają? Tylko w dwóch meczach ligowych w tym sezonie Lech zaliczył czyste konto!
Jednak na papierze poznaniacy są zdecydowanymi faworytami rywalizacji z Pasami. Cracovia od początku sezonu ligowego na pięć meczów przy ul. Kałuży tylko raz zdobyła trzy punkty (jedna wygrana, dwa remisy, dwie porażki). Ma olbrzymie problemy w obronie, a na ich golkipera Sebastiana Madejskiego spada mnóstwo krytyki. We wrześniu i październiku do Krakowa przyjechały dwa mocne zespoły: Pogoń oraz Jagiellonia i łącznie wpakowały Pasom dziewięć bramek w dwóch spotkaniach. To dla Lecha powinien być kolejny raz, gdy ma skutecznie zmazać plamę po kiepskim występie. Bo choć dla kibiców polskiej piłki mecz Kolejorza z białostockim zespołem był znakomitym widowiskiem i wymianą ognia z obu stron, dla gospodarzy ostateczny rezultat okazał się po prostu konsternacją i policzkiem.