Co miał zrobić Probierz? Modlić się?
MARCIN DOBOSZ: Zrobiłem mały remanent tematów, które chciałem poruszyć. O jedno zapomniałem zapytać. Chodzi o przemowę Michała Probierza w przerwie meczu Polska – Mołdawia. Słowa wykrzyczane przez selekcjonera – jak większość u nas tematów – podzieliły naród.
RADOSŁAW KAŁUŻNY (KOMENTATOR
„PRZEGLĄDU SPORTOWEGO”): Gdyby ukazał się filmik z taką przemową jakiegoś zagranicznego trenera, niektórzy popuściliby z radości i zachwytu, bo dla pewnych osób wszystko, co nie nasze, z założenia jest lepsze, fajniejsze, ciekawsze. Pamiętam, jak podczas mistrzostw świata w Katarze podniecano się wystąpieniem w szatni francuskiego selekcjonera Arabii Saudyjskiej. Nie powiem – na mnie też zrobiło wrażenie, ale dlaczego za coś identycznego wyśmiewać Probierza i wytykać mu niby przestarzałe praktyki? Bo podobno w dzisiejszych szatniach to coś niespotykanego.
DOBOSZ: Przepraszam, a co w przerwie, kiedy drużyna przegrywa, miał zrobić Probierz albo jakikolwiek trener? Książkę na głos czytać? Modlić się? Na fortepianie im zagrać? Tylko półgłówek mógł uznać, że mocna przemowa Probierza była wszystkim, co miał do przekazania przed drugą połową spotkania z Mołdawią. Sztab przedstawia plan na drugą część, jak zaskoczyć przeciwnika, analizuje błędy piłkarzy, udziela wskazówek, jak ich uniknąć. Występ Probierza był wycinkiem.
KAŁUŻNY: Śledzę w miarę uważnie trenerską karierę Probierza i zauważyłem, że stara się on ciągnąć zawodnika do góry, pcha do przodu. Słowami i działaniem. W Jagiellonii tak było choćby z Przemysławem Frankowskim. Ile Michał musiał nasłuchać się „jobów”, że promuje młodego nieudacznika. Ale Probierz był uparty w swoim postanowieniu. Dziś mocne, francuskie Lens nie może się obejść bez „Franka”, który potrafi czarować też w Lidze Mistrzów.
DOBOSZ: Przemowy trenerów w szatni działały na pana motywująco?
KAŁUŻNY: W większości wypadków tak. Mnie się podobały, choć z moim raczej porywczym charakterem bardziej trzeba było mnie powstrzymywać, a nie dokładać ognia. (śmiech) Ale pamiętam, że przed decydującym o awansie do mistrzostw świata meczu z Norwegią trener Jerzy Engel zaprezentował nam filmik z wielkich momentów w historii naszego kraju. Nie powiem – ruszyło mnie to. Tym bardziej że uwielbiam historię. W każdym zespole jest ktoś, komu potrzeba dodania wiary, żeby bardziej uwierzył w siebie, by poczuł mocno, że na niego liczą. Nie każdy jest taki „hej, do przodu” jak wielu komentujących w internecie. Tam to są sami fachowcy. W wielu szatniach byli, z wieloma trenerami mieli okazję pracować. Oczywiście to wszystko na Playstation. Czy my, Polacy, zawsze musimy się czegoś wstydzić przed światem? Nawet gdy nie ma ku temu żadnego powodu? Kiedy niedawno powiedział pan, że nawet ta mocna przemowa Probierza była krytykowana, to… szkoda tu komentarza. Współpracowałem ze szkoleniowcami o skrajnych charakterach i zupełnie innym podejściu. W Energie Cottbus przed meczem, w przerwie i po meczu, choćby nie wiem, jak byśmy zagrali i tak byliśmy je… przez Eduarda Geyera. Naprawdę chciałbym użyć innego słowa, lecz to była okrutna jazda. Wyzywał nas, wrzeszczał. Przegrywaliśmy do przerwy 0:3, bodaj z TSV 1860 Monachium. Geyer wszedł do szatni warknął, byśmy kołki zmienili na dłuższe i wysyczał: „Nie mają prawa zejść z boiska o własnych siłach”. Z kolei do bardzo spokojnych należał Klaus Augenthaler. Nie podnosił głosu, mówił rzeczowo.
DOBOSZ: Kibicom wyraźnie spodobała się pańska opinia sprzed tygodnia odnośnie do sensu, a właściwie jego braku w uporczywym powoływaniu do reprezentacji Arka Milika.
KAŁUŻNY: Przecież nie powiedziałem nic sensacyjnego. Poziom skuteczności w kadrze prezentowany przez Arkadiusza w okolicach jednego gola w roku osiągnął choćby obrońca Jakub Kiwior. Bądźmy poważni. To, że Milik jest zawodnikiem Juventusu Turyn, nie może być przepustką do przyjazdu na zgrupowania. Z innej beczki – mignęła mi gdzieś informacja, że Jerzy Brzęczek jest bliski powrotu do roboty w roli trenera.
DOBOSZ: To już nieaktualne, bo ponoć rozważany był jako nowy-stary szkoleniowiec Wisły Płock. Miejsce to zajął Dariusz Żuraw. Swego czasu w klubie z Płocka Brzęczek zrobił na tyle dobre wrażenie, a przede wszystkim wykonał dobrą robotę, że prezes PZPN Zbigniew Boniek uczynił go selekcjonerem reprezentacji Polski.
KAŁUŻNY: Taki dorobek, jaki osiągnęła w eliminacjach EURO 2020 reprezentacja prowadzona przez Jurka, dziś wzięlibyśmy z pocałowaniem ręki. W cuglach awansowaliśmy do turnieju finałowego, ale później Boniek wypłacił policzek Jurkowi i zastąpił go Paulo Sousą. Kadencja tego obieżyświata była nieporozumieniem, a zakończyła się katastrofą, czyli ucieczką do Brazylii. Coś nie mamy szczęścia do tych Portugalczyków, bo niedawna praca selekcjonera Fernando Santosa też okazała się kompletną wtopą. Praca… To była świetnie opłacana chałtura, za którą możemy zapłacić bardzo wysoką cenę i mistrzostwa Europy w Niemczech obejrzeć sobie w telewizji. Co do Brzęczka – uważam, że powinien dostać szansę od stabilnego klubu, bo nadal jest bardzo solidnym szkoleniowcem. Mojej opinii o nim nie zmieni nieudana przygoda w Wiśle Kraków. Nie ma trenerów z pasmem nieustających sukcesów. No może z wyjątkiem Pepa Guardioli. Ten magik co roku świętuje jakiś sukces.
DOBOSZ: W naszej piłce klubowej da się dostrzec pewną zmianę pokoleniową. Młodzi trenerzy w Warcie, Rakowie, Jagiellonii. Grupa młodych szkoleniowców prowadzi też reprezentacje młodzieżowe.
KAŁUŻNY: Co prawda na trenerską karuzelę powrócił Piotr Stokowiec, który zwiedził ileś tam klubów, a teraz spróbuje ratować ŁKS. Robota znalazła również Dariusza Żurawia, ale wydaje mi się, że trenerom w okolicach pięćdziesiątki będzie coraz trudniej znaleźć posadę. Trudno uznać ich za „dziadków”, lecz będą wypierani przez kolejnych Szulczków albo Siemieńców. Temu drugiemu młodemu trenerowi poświęciliśmy niedawno trochę słów, a jego Jagiellonia nie zatrzymuje się. Pięknie podniosła się w Poznaniu, wyciągając z 0:3 do 3:3. Jednak mnie zdecydowanie bardziej imponuje efektowny styl jagiellończyków. Nawet kiedy mecz wynikowo im się nie układa, nie rezygnują z gry do przodu, atakowania rywala. Tym sposobem Siemieńcowi, w imieniu Jagiellonii, udało się odzyskać zaufanie kibiców, którzy chętnie i w całkiem dużej liczbie przychodzą na stadion. Kilka poprzednich sezonów było okrutnym męczeniem buły. No naprawdę nie dało się na to patrzeć. Dziś Jagiellonia prowadząca 1:0 szuka gola numer dwa. Do niedawna, nawet jeżeli prowadziła, choć to zdarzało się od wielkiego dzwonu, wręcz rozpaczliwie próbowała bronić korzystnego rezultatu, co bardzo często prowadziło do nieszczęścia. I odstraszało białostoczan od przychodzenia na stadion.