Wybrałem Włochy, bo to stolica bramkarzy
Marzę o tym, by występować w Atalancie w Serie A. Moim celem jest też powołanie do reprezentacji U-19 – zdradza 18-letni bramkarz Atalanty Primavera Piotr Pardel.
ALBERTO BERTOLOTTO: W pana rodzinie nikt nie grał w piłkę, pan natomiast należy do grona najbardziej obiecujących polskich golkiperów. Jak to się zaczęło?
PIOTR PARDEL: Ani moi dziadkowie, ani tata, ani brat nie kopali futbolówki, to prawda. Jeśli chodzi o mnie, jest wideo, które nagrał mój tata, kiedy miałem pięć lat. Zapytał mnie, co chciałbym robić w przyszłości. Odpowiedziałem, że moim marzeniem jest zostać bramkarzem. Zacząłem grać w piłkę w Marianowie, miejscowości, w której mieszkałem, potem także w szkole, jednak zawsze w polu. Wtedy nigdy nie pełniłem roli golkipera. Jeden z moich nauczycieli widział, że dobrze mi szło, i powiedział, że zna jednego z trenerów Fase Szczecin.
Nawiązał pan z nim kontakt?
Przyjechał do Marianowa, rozmawiał ze mną i z rodzicami. Zaproponował mi, żebym dołączył do drużyny w Szczecinie. Kiedy tam się pojawiłem, zapytali mnie o pozycję, którą chciałem zajmować na boisku. „Bramkarz” – stwierdziłem od razu. Było to w 2014 roku. Od tamtego czasu trenowałem jako golkiper. Dlaczego tak bardzo pragnął pan nosić rękawice bramkarskie?
Nie wiem dokładnie, ale mogę powiedzieć, że kiedy byłem mały, uprawiałem wiele sportów, dzięki czemu jestem wygimnastykowany. I to pomagało mi na mojej pozycji. Kiedy stałem między słupkami, wszystko przychodziło automatycznie i naturalnie. Szczerze, gdy rzucam się do piłki, czuję coś wyjątkowego.
Przeprowadził się pan do Szczecina, gdy miał
12 lat. Jak było na początku?
Ciężko. Po raz pierwszy w życiu opuściłem dom, mieszkałem 70 kilometrów od niego. Tęskniłem za rodzicami, a ponadto cały czas walczyłem z kontuzjami. Momentami myślałem o tym, żeby zrezygnować z szansy, którą dostałem. I tak się stało, ponieważ rok później zdecydowałem się wrócić do Marianowa. Klub jednak zezwolił, abym nadal trenował w jego strukturach dwa razy w tygodniu. Pracowałem z Wojciechem Zimeckim i w barwach Fasy grałem tylko oficjalne mecze. Zawsze będę dziękował za umożliwienie mi tego, bo w następnym sezonie przeniosłem się ponownie do Szczecina i wtedy czułem się już gotowy na to wyzwanie. Jestem też wdzięczny trenerowi Wojciechowi – dzięki niemu poprawiłem swoje umiejętności.
Jak doszło do tego, że zaczęła się panem interesować Atalanta?
Z biegiem czasu zacząłem grać na tyle dobrze, że obserwatorzy włoskiej drużyny zwrócili na mnie uwagę. Zobaczyli też filmy wideo ze spotkań, w których występowałem. To sprawiło, że klub postanowił obejrzeć moją grę na żywo. Do Szczecina przyleciał Giorgio Frezzolini, jeden ze szkoleniowców bramkarzy akademii z Bergamo, i po kilku dniach spędzonych na miejscu dał zielone światło dla rozmów o transferze. Atalanta złożyła więc ofertę, która została zaakceptowana przez Fase.
Atalanta nie była jedynym klubem, który chciał pana pozyskać, drugim był Sporting Lizbona. Przez pewien czas nawet trenował pan z tą drużyną. Dlaczego ostatecznie wybrał pan Nerazzurrich? Ponieważ Włochy są stolicą bramkarzy. Od zawsze tutaj szkoli się i wychowuje wielu najlepszych golkiperów na świecie. Mam na myśli takich zawodników, jak Gianluigi Buffon czy Gianluigi Donnarumma. Dla mnie to jest najważniejsze, chciałem się rozwijać i mieć ku temu jak najlepsze możliwości. Poza tym przekonał mnie poziom włoskiej ligi, który jest bardzo wysoki. No i wreszcie jakość ośrodka treningowego Atalanty. Baza jest fantastyczna, piłkarzom oferuje wszystko, aby pracowali na topowym poziomie.
Podróż do Bergamo nie należała do najłatwiejszych, prawda?
Zdecydowanie nie. W styczniu 2022 roku wyleciałem z Berlina razem z moim agentem. Z powodu burzy lot został przekierowany do Rzymu, gdzie wylądowaliśmy. Stamtąd pojechaliśmy do Bergamo autobusem i po sześciu godzinach, dopiero o czwartej nad ranem, udało się wreszcie dotrzeć do celu. Na początku pobytu w Bergamo doskwierała panu samotność czy pomogło doświadczenie zdobyte w Szczecinie?
Pomogło. Sprawiło, że byłem gotowy do wyjazdu z Polski. Faktycznie nie tęskniłem aż tak bardzo za domem i od razu dobrze się poczułem w bursie Atalanty, gdzie mieszkają inni piłkarze z zagranicy oraz ci spoza Bergamo. W „Casa del giovane” („Dom młodych”, nazwa bursy Atalanty – przyp. red.) panuje dobra atmosfera, panie pracujące tam są zawsze uśmiechnięte, uprzejme.
Jest pan we Włoszech już półtora roku. Co ten czas zmienił w pana umiejętnościach technicznych?
Zauważam, że lepiej ustawiam się między słupkami, bronię bramki bardziej efektywnie i jestem w stanie wykonywać skuteczne parady przy uderzeniach, z którymi wcześniej nie potrafiłem sobie poradzić. Zacząłem też bardziej dbać o takie szczegóły jak wyjście z bramki, chwyt piłki czy kierowanie linią obronną. Generalnie czuję, że poprawiłem się w wielu różnych aspektach. Ale chociaż radzę sobie z grą obiema nogami, to uważam, że dalej muszę doskonalić ten element gry.
Jeśli chodzi o bramkarzy pierwszego składu Atalanty, za co ceni pan Juana Musso i Marco Carnesecchiego?
Są golkiperami mającymi różne atuty. W Musso podziwiam umiejętność ustawiania się na linii bramkowej i to, jak reaguje przy uderzeniach. Co do Marco, podobają mi się spektakularne interwencje, które jest w stanie wykonywać. Czasami łapie piłkę w niesamowity sposób.
Wierzy pan, że w tym sezonie zostanie włączony do drużyny Giana Piero Gasperiniego?
Obecnie skupiam się na mistrzostwach Primavery. Dobrze rozpocząłem sezon, mecz z Empoli należy do najlepszych w mojej karierze. Z trenerem Giovannim Bosim mam dobrą relację, współpraca z nim jest przyjemna i owocna, ponieważ szkoleniowiec daje mi wolności i czuję, że mi ufa. Chcę, by trwało to jak najdłużej, a przede wszystkim mam nadzieję, że będą mnie omijały kontuzje, bo w przeszłości często przeszkadzały mi w rozwoju.
Którego polskiego bramkarza podziwia pan najbardziej?
Łukasza Fabiańskiego. Zarówno kiedyś z reprezentacją, jak i teraz z West Hamem prezentuje się bardzo solidnie. Ma 38 lat i wciąż jest niezawodny, wciąż w świetniej formie. Szybko porusza się między słupkami i świetnie gra nogami. Spośród młodszych bramkarzy podziwiam natomiast Kamila Grabarę.
Podoba się panu życie we Włoszech?
Podoba, bo często świeci słońce! Poza tym lubię włoskie jedzenie, szczególnie makaron. A najważniejsze jest to, że tu znalazłem idealne warunki do trenowania, szczególnie zimą. W Zingonii, gdzie jest położony ośrodek treningowy klubu, spędzam bardzo dużo czasu. Przyjeżdżam godzinę przed treningiem, przygotowuję się do niego i wykonuję specjalne ćwiczenia. Sam trening trwa dłużej niż w Polsce. Potem robię jeszcze rozciąganie oraz inne ćwiczenia.
Jakie są pana marzenia?
Kiedy byłem mały, chciałem grać w Realu Madryt, teraz marzę o tym, by występować w Atalancie w Serie A. Moim celem jest też powołanie do reprezentacji U-19. Codziennie pracuję, by tego wszystkiego dokonać.