Turniej mistrzyń oraz pięknych niespodzianek
My z ponad 50 edycji pamiętamy głównie sukces Agnieszki Radwańskiej, świat rekordy Martiny Navratilovej. Ale gwiezdnych wojen było tu znacznie więcej…
Kobiecy Masters występował od 1972 roku pod różnymi nazwami i pod „auspicjami” różnych sponsorów. Pierwszą edycję zorganizowano w Boca Raton na Florydzie. Najlepsza okazała się 17-letnia wtedy Chris Evert. Potem na chwilę impreza przeniosła się do Los Angeles, by później na lata – z jednym sezonem przerwy – do końca XX wieku zakotwiczyć w słynnej nowojorskiej Madison Square Garden. To były czasy, gdy wielki tenis lizaliśmy jeszcze przez szybę. Isia dopiero zaczynała treningi, a Igi nie było na świecie. Rządziły prąca przy każdej okazji do woleja Martina Navratilova (8 tytułów i w sumie 60 wygranych meczów), pani forhendu i mistrzyni ciętego bekhendu Steffi Graf (5 tytułów) czy jedna z najwspanialszych, ale i najbardziej tragicznych postaci światowego sportu Monica Seles (3 tytuły). To właśnie ta ostatnia w 1990 roku rozegrała najdłuższe w historii tych zawodów spotkanie. W trwającym blisko cztery godziny finale pokonała 6:4, 5:7, 3:6, 6:4, 6:2 Argentynkę Gabrielę Sabatini.
Dziś to niemożliwe
Tak, wówczas kobiety walczyły w decydującym spotkaniu w systemie best-of-five. Obowiązywał w latach 1984–98, gdy wielu osobom zależało, by prezentować siłę damskiego tenisa. Oglądano wówczas w sumie trzy pięciosetówki i sześć czterosetówek. Wtedy je promowano, dziś takie starcia na koniec rozgrywek uznano by za tortury.
– Świat się zmienił, my się zmieniamy i nieco inaczej patrzymy na sport – mówiła już po zakończeniu kariery Graf, która tego typu pojedynków rozegrała aż pięć. I, co ciekawe, we wszystkich była górą.
Teraz nikt nie wyobraża sobie już jednak, by kobiety mogły rywalizować na takich zasadach. Zresztą akurat w tej imprezie zmieniały się one dość często. Kiedyś walczono tu przecież w formacie pucharowym na 16 zawodniczek, a od dwóch dekad mamy 8-osobową elitę dzieloną na dwie grupy. No i po wyprowadzce z Manhattanu peregrynacje po całym świecie. W tym stuleciu turniej trafił na rok do Monachium, a potem przez Los Angeles, Madryt, Dohę, Stambuł, Singapur i Shenzhen dotarł do Guadalajary, Fort Worth i teraz na plażę do Cancun. Część to były destynacje planowane, część wymuszone okolicznościami zewnętrznymi, niemniej przez lata budowały one markę WTA. Za rok, na razie wszystko na to wskazuje, kolejnym gospodarzem zostanie Rijad.
To była piękna historia
Dla nas najważniejsze były do tej pory zawody rozegrane osiem lat temu w południowo-wschodniej Azji. To tam miał miejsce jeden z najbardziej niezwykłych, a dla nas radosnych comebacków w historii całego kobiecego tenisa. Agnieszka Radwańska przegrała dwa pierwsze mecze w grupie z Marią Szarapową oraz Flavią Pennettą, a w pierwszym secie tie-breaka z Simoną Halep zrobiło się już 5–1 dla Rumunki.
– Myślami byłam wtedy spakowana w samochodzie na lotnisko i w drodze na wakacje – szczerze opowiadała nam później nasza mistrzyni. W kluczowym momencie wstąpiły w nią jednak nadprzyrodzone siły, odwróciła losy seta i całego meczu, a dzięki korzystnemu układowi tabelki zakwalifikowała się do półfinału. W nim pokonała Garbine Muguruzę, następnie po fenomenalnym finale Petrę Kvitovą i cieszyła się z jednej z najbardziej spektakularnych wiktorii w karierze. – Puchar za ten wynik zawsze będzie stał w moim domu na widocznym, honorowym miejscu. Żebym w każdej chwili mogła na niego spojrzeć i przypomnieć sobie, że wierzyć trzeba do końca – wspominała.
BARTOSZ GĘBICZ