OSTATNIA DESKA RATUNKU
Mogę tylko przeprosić kibiców. To nie powinno się zdarzyć. Taka gra jest nie do przyjęcia. Trzeba posypać głowę popiołem. Jestem zły. Jestem wściekły. Nie poddam się. Zabieramy się ostro do pracy – nowy szkoleniowiec ŁKS Piotr Stokowiec po drugiej porażce rzucił w publiczną przestrzeń wszystkie znane pod każdą długością i szerokością geograficzną trenerskie zaklęcia. Doskonale jednak wie, że żadne czary-mary nie pomogą. Gdybyśmy się cofnęli o jakieś 20lat, a nowym trenerem pogrążonego w kryzysie ŁKS zostałby Janusz Wójcik, wiadomo, co by powiedział przełożonym już po pierwszym treningu z drużyną: tu nie ma co trenować, tu trzeba dzwonić. Stokowiec tak nie powie, bo czasy inne i nie ma natury świętej pamięci Wójcika, ale sytuacja jego drużyny jest co najmniej tak samo zła jak wtedy Świtu Nowy Dwór Mazowiecki. Oczywiście etap sezonu sprzyja odbudowywaniu drużyny, przekroczyliśmy dopiero jedną trzecią rozgrywek, ale zegar odliczający bezcenny czas będzie tykał coraz natrętniej. Jeżeli nie będzie wyraźnych oraz regularnie pojawiających się symptomów poprawy, nerwowość i paraliżująca presja zaczną się wżerać przez każdą szczelinę. Taki stan jest nieznośny dla każdej przegrywającej drużyny, a co dopiero dla takiej, która może i jest przygotowana pod względem mentalnym, ale brakuje jej – no co za banalne odkrycie – umiejętności piłkarskich.
Zwrócił na to ostatnio uwagę Adam Marciniak. Doświadczony obrońca, który w ligowym życiu widział już bardzo wiele, przed kamerą Canalu+ z godną naśladowania uczciwością stwierdził, że dla wielu obecnych piłkarzy, w tym również dla niego, być może jest to piłkarski sufit, którego przebić nie są w stanie. Jest to konstatacja nie tyle odkrywcza, ile wymagająca cywilnej odwagi. Można opowiadać, że najważniejsza jest motywacja, mobilizacja, wojownicze nastawienie, odpowiednie przygotowanie mentalne i wszystko, co kryje się pod pojęciem potęgi podświadomości – ale jeżeli brakuje ci talentu na pożądanym poziomie, to nic nie poradzisz, ze skóry nie wyjdziesz, choćbyś nie wiem, co robił. Tymczasem Stokowiec stara się przekaz ukierunkować inaczej, wskazując na siłę psychologiczną, która kryje się w każdym człowieku, a sportowiec wypracował szczególną zdolność jej uwalniania. Brzmi ładnie, wręcz szlachetnie, tyle że w przypadku ŁKS może okazać się zawodne, co siłą rzeczy wyraził Adam Marciniak.
Tym trudniejsze zadanie przed Stokowcem. Jeżeli nawet po 0:5 z Górnikiem Zabrze zakiełkowały w nim jakieś wątpliwości, musi je zagłuszać i wszelkimi sposobami sklejać mentalnie drużynę, pozbierać piłkarzy z podłogi, bo chwilowo na transfery wzmacniające nie ma co liczyć. Jeżeli zimą uda się zatrudnić kilku wartościowych zawodników, to Stokowiec żadnym gestem nie może dać do zrozumienia, że w październiku już tylko na to czeka. Zbyt dużo do stracenia i do zdobycia jest jeszcze w tym roku, by zajmować się już planowaniem strategii na rundę wiosenną, bo wtedy ŁKS może zyskać nową energię i pomysł na wygrywanie. To jest pewnie ostatnia deska ratunku, o której teraz głośno mówić się nie da, tym bardziej że i tak brzmiałoby jak zaklinanie rzeczywistości.
Na szczęście dla ŁKS tym nowym szkoleniowcem jest Stokowiec. Przez lata, pewnie wbrew własnej woli i zawodowym planom, stał się trenerem wyspecjalizowanym w pracy w trudnych warunkach. Tak się dzieje, że zwykle przejmuje drużyny w poważnych tarapatach. Nie są to początki nowych projektów, tylko gwałtowne gaszenie pożarów. Oczywiście taka jest natura trenerskiej roboty, lecz w przypadku Stokowca wyjątkowo rzuca się to w oczy. Kiedyś ze sportowych kłopotów bohatersko wyciągał Polonię Warszawa (co z tego, skoro właściciel był nierzetelny i niesłowny), potem na sygnale jechał do Lubina, Gdańska i znowu do Lubina. Ten drugi pobyt w Zagłębiu nie był już tak dobry, bo za pierwszym razem po ugaszeniu pożaru potrafił nawet doskoczyć do europejskich pucharów, ale też trudno oprzeć się wrażeniu, że minionej jesieni został nominowany na kozła ofiarnego i należy tę klubową logikę zrozumieć – przecież winy na siebie nie będzie brał prezes albo dyrektor pionu sportowego. Gorzkie doświadczenia z Lubina najwyraźniej jeszcze bardziej zahartowały Stokowca, skoro wpakował się do szatni z większymi problemami. Dla niego na obecnym etapie to zlecenie symboliczne i fundamentalne. Górnolotnie można stwierdzić, że waży się jego przyszłość, bo od powodzenia misji w ŁKS zależy, na jak wysokiej półce będzie leżeć jego trenerskie CV. Zawsze był rozsądnym człowiekiem, dlatego ofertę z ŁKS na pewno gruntownie rozważył. Nie wszyscy wiedzą, że wiosną proponowano mu powrót do Lechii Gdańsk. Propozycję odrzucił, bo nie widział już szans dla nieuchronnie dołującej drużyny. Inne zdanie miał David Badia i skończyło się to katastrofą dla zespołu oraz kompromitacją hiszpańskiego szkoleniowca.
Na razie więc dla ŁKS to jest optymistyczna wiadomość – Stokowiec przejął drużynę, a to oznacza, że widzi dla niej nadzieję. Będą krew, pot, łzy i nieznośna szkoła pokornej cierpliwości, ale ciągle nie musi się to skończyć kompletną klapą. Pod warunkiem, że piłkarze Stokowcowi uwierzą. Począwszy od Adama Marciniaka.