KONIAK ZAMIAST TARTANU, LAS ZAMIAST TORU

Oddanie w ostatniej chwili do użytku głównej areny WTA Finals w Cancun, gdzie Iga Świątek spróbuje odzyskać pozycję tenisistki numer jeden w rankingu światowym, można było potraktować jako swego rodzaju sportowy sukces organizatorów, którzy wygrali wyścig z czasem. Mnie akurat przypomniało to dwa podobne zdarzenia. Otóż w roku 1973, gdy obsługiwałem dla „Przeglądu Sportowego” uniwersjadę w Moskwie, zawieziono grupę dziennikarzy z krajów socjalistycznych na obrzeża miasta, pokazując nam co najmniej kilkuset żołnierzy i eskadrę koparek, uwijających się w błocie, bo padał wtedy ulewny deszcz. Okazało się, że w zapale przygotowań do uniwersjady „pijanice ze sportkomitetu” zapomniały, iż tydzień po tej imprezie Moskwa ma gościć uczestników mistrzostw Europy w wioślarstwie na nowo zbudowanym torze, którego jednak w momencie naszej wizyty jeszcze nie było. Kilka dni później zaproszono nas ponownie – demonstrując zamiast błota w pełni ukończony, elegancki obiekt, posiadający nawet nowoczesną trybunę dla mediów. Bardzo możliwe, że owo działanie w nadzwyczajnym pośpiechu wiązało się z koniecznością pozostawienia pewnych niedoróbek, generalnie jednak przykład ten miał posłużyć zademonstrowaniu światowej opinii publicznej, że Moskwa zdolna jest do zorganizowania nie tylko zawodów uniwersjadowych, lecz również igrzysk olimpijskich, bo dla Związku Radzieckiego samo wzniesienie niezbędnych aren to drobnostka. I rzeczywiście igrzyska w stolicy ZSRR odbyły się siedem lat później.

W★★★

1976 roku byłem dla odmiany świadkiem przegrania wyścigu z czasem. Gdy w ślad za ekipą PZLA przybyłem do Pescary na trójmecz lekkoatletyczny kobiet Włochy – Polska – Rumunia, mogłem stwierdzić nie bez zdumienia, że gospodarze nie zdążyli położyć na bieżni tartanu i zawodniczki musiały biegać po surowym betonie. Burmistrz tego uroczego miasta przepraszał przybyłych gości i nawet dziennikarzy zaprosił na trybunę honorową, częstując... koniakiem, bo zimno było na dodatek jak diabli, ale organizacyjny skandal przeszedł do annałów lekkoatletyki.

O wiele większą wpadkę niż tamta w Pescarze zanotowali niespodziewanie we Włoszech organizatorzy zimowych igrzysk olimpijskich 2026, zaplanowanych w Mediolanie i Cortinie d’ampezzo. W tej drugiej miejscowości już dawno poszedł w ruinę tor bobslejowo-saneczkowy, który posłużył olimpijczykom w 1956 roku i to samo stało się z wykorzystanym w 2006 torem w Cesanie koło Turynu (Cesana Torinese). Starający się o igrzyska Włosi gwarantowali wybudowanie nowego toru w miejscu igrzysk, ale 16 października br. musieli przyznać, że nie stać ich na inwestycję rzędu 80–120 mln euro, tym bardziej że roczne utrzymanie lodowej rynny kosztowałoby półtora miliona. Sami mieszkańcy Cortiny ostro sprzeciwili się takiemu wydatkowi, a wsparli ich przedstawiciele organizacji ekologicznych, protestując przeciwko ewentualnej wycince lasu. Rząd włoski zgodził się z tym protestem, komunikując, że nie zamierza sfinansować zaprojektowanej wcześniej budowy. Tym sposobem krajobraz Dolomitów został uratowany. Natomiast jedność czasu i miejsca igrzysk zostanie naruszona, bo zawody w bobslejach, saneczkarstwie i skeletonie trzeba będzie przeprowadzić na jednym z torów w Austrii, Niemczech lub Szwajcarii, choć i tam są coraz większe problemy z tymi obiektami. Naturalnie lodzony tor w Sankt Moritz jest obiektem niepewnym wobec systematycznego ocieplania klimatu. Najprawdopodobniej więc olimpijskie ślizgi odbędą się na wyremontowanym torze w Igls – czyli na „starych olimpijskich śmieciach” w Innsbrucku, bo tamtejsi gospodarze chętnie wynajmą ową arenę Włochom za 12 mln euro. W grę wchodzi też niemiecki tor w Oberhofie, zbudowany w czasach NRD, tylko że tam odbyłyby się wyłącznie zawody saneczkowe. Ponieważ jednak ukończenie na czas prac remontowych w Igls nie jest pewne,

MKOL rozważa też możliwość wykorzystania lodowej rynny z... ostatnich zimowych igrzysk, firmowanych przez Pekin, a chodzi o tor w górzystym terenie Xiaohaituo.

W★★★

historii zimowych igrzysk mieliśmy już jedną sensacyjną rezygnację w całości, gdy w 1976 roku amerykańskie Denver musiał zastąpić Innsbruck. Bodaj po raz pierwszy jednak zaistnieje konieczność przeniesienia części zawodów do innego kraju, co niektórzy uznają za kompromitację rządu włoskiego.

Nawiasem mówiąc, wspomniane ocieplenie klimatu rodzi coraz więcej trudności w uprawianiu sportów zimowych. W tej chwili toczą się spory dotyczące naruszania naturalnego stanu lodowca koło Zermatt w Szwajcarii (3720 m n.p.m.), z którego już 11 listopada mają ruszyć zjazdowcy, by dotrzeć do mety na poziomie 2835 m we włoskiej Cervinii, rozpoczynając rywalizację w Pucharze Świata. Reprezentanci szwajcarskiego Greenpeace uważają, że wchodzenie tam ze sportem o tej porze roku jest niedopuszczalne, bo o wiele lepiej jeździć na nartach w pełni zimy, gdy nie ma kłopotów z naturalnym śniegiem. Koszty uprawiania sportu wyczynowego stają się coraz większe i nie wszyscy są w stanie je udźwignąć. Birmingham, chlubiące się zorganizowaniem w ubiegłym roku Commonwealth Games za cenę blisko miliarda funtów, musiało właśnie zrezygnować z przeprowadzenia w lutym 2024 lekkoatletycznego mityngu halowego w ramach World Athletics Indoor Tour Gold, ponieważ samo miasto, jak i związek l.a. w Zjednoczonym Królestwie robią bokami. Na domiar złego ten kryzys finansowy stawia pod znakiem zapytania możliwość przeprowadzenia przyznanych Birmingham 27. Mistrzostw Europy lekkoatletów w 2026 roku. My możemy przynajmniej się cieszyć z tego, że zbierający znakomite recenzje halowy Orlen Copernicus Cup w Toruniu pozostaje w obrębie World Tour Gold i odbędzie się 6 lutego.