PARSZYWA DWUNASTKA

To jeden z najgłupszych i najokrutniejszych przepisów obowiązujących w profesjonalnym sporcie. Bo niby dlaczego we wszystkich imprezach siatkarskich składy zespołów liczą po czternastu zawodników, a tylko podczas igrzysk dwunastu? Czemu przed najważniejszą imprezą czterolecia selekcjonerzy muszą dokonywać drastycznych cięć, przekreślając olimpijskie marzenia dwóch siatkarek lub siatkarzy? Kto i wimię czego wystawia sportowców i ich trenerów na takie tortury? Może będziecie Państwo zaskoczeni, ale tym razem nie FIVB. Bo choć Światowa Federacja Piłki Siatkowej ma na sumieniu wiele regulaminowych i organizacyjnych „przestępstw”, tym razem wyjątkowo pozostaje niewinna. Za parszywy przepis o dwunastoosobowych składach, że nawiążę do słynnego filmu „Parszywa dwunastka” w reżyserii Roberta Aldricha z 1967 roku, odpowiada MKOL, który ze względów finansowych i organizacyjnych od lat nie chce się zgodzić na powiększenie składów zespołów występujących w igrzyskach. Bo to przecież 48 dodatkowych sportowców w wiosce i większe koszty pobytu. Teraz jest więc taniej oraz luźniej i co z tego, że głupiej? Bo przecież olimpijską kwalifikację wywalczyło czternastu ludzi, a teraz dwóm z nich trener, na przykład Nikola Grbić, musi powiedzieć „do widzenia”.

W przypadku męskiej reprezentacji Polski o olimpijskich marzeniach zmuszony będzie zapomnieć jeden libero (prawdopodobnie Jakub Popiwczak) oraz jeden z pięciu świetnych przyjmujących. W składzie może być tylko jeden libero, co oznacza, że zawodnik na tej pozycji pozostanie na cały turniej bez zmiennika. Co to może znaczyć, przekonaliśmy się choćby w 2006 roku, gdy Raul Lozano mógł zabrać na mistrzostwa świata tylko dwunastu zawodników (wtedy obowiązywały jeszcze stare przepisy). W półfinale kontuzji doznał Piotr Gacek i choć sztab medyczny robił wszystko, by postawić go na nogi przed finałem, w trakcie meczu z Brazylią na boisko w koszulce libero musiał wejść przyjmujący Michał Bąkiewicz. Dramat, który może się powtórzyć w każdej drużynie podczas igrzysk.

Pojawiła się ostatnio iskierka nadziei, że zły przepis zostanie zmieniony. Brazylijskie media podały informację, że być może już podczas igrzysk w Paryżu składy siatkarskich zespołów będą liczyły po czternastu graczy, tyle że dwóch zasiądzie na trybunach. Na mecz zostanie zgłoszona dwunastka, ale przed każdym ze spotkań trenerzy będą mogli wybierać z całej czternastoosobowej kadry. Brzmi pięknie, prawda? Tyle że to niestety nie do końca prawda. Trochę tak jak w informacji Radia Erewań. „Słuchacze pytają: Czy to prawda, że na Placu Czerwonym rozdają samochody? Radio Erewań odpowiada: Tak, to prawda, ale nie samochody, tylko rowery, nie na Placu Czerwonym, tylko w okolicach Dworca Warszawskiego i nie rozdają, tylko kradną”.

Jaka jest zatem prawda? Otóż taka, że na razie FIVB przysłało do krajowych federacji informację, że poza wyselekcjonowaną dwunastką każdy zespół będzie mógł mieć dodatkowego zawodnika w ramach rezerwy medycznej. Będzie taki delikwent siedział na trybunach i w przypadku kontuzji jednego z graczy wskoczy do meczowego składu i zostanie w nim do końca turnieju. Z kolei ten kontuzjowany nie będzie mógł już grać w żadnym następnym spotkaniu igrzysk. To i tak jest postęp, choć działacze najsilniejszych federacji, w tym PZPS, podczas spotkania w Lozannie poświęconego kalendarzom na lata 2025–2028 będą lobbowali za powiększeniem składów do czternastu zawodników. Szanse na to, żeby do Paryża pojechały normalne czternastoosobowe ekipy, są niewielkie, by nie powiedzieć żadne. Ale może dwóch dodatkowych graczy mogłoby na przykład mieszkać poza wioską olimpijską i przebywać we Francji na koszt krajowych federacji? Czy choćby takie salomonowe rozwiązanie będzie miało szansę wejść w życie, dopiero się przekonamy. W filmie „Parszywa dwunastka” trup ściele się gęsto, pozostaje mieć nadzieję, że przed Paryżem zamordowany zostanie parszywy przepis o dwunastoosobowych olimpijskich kadrach. Nikt za nim nie będzie tęsknił, a i na Oscara też nie ma co liczyć.