ZŁOTA PIŁKA DLA MESSIEGO NIE JEST ZASKOCZENIEM
Leo Messi po raz kolejny, dokładnie ósmy w karierze, dostał Złotą Piłkę, czyli nagrodę magazynu „France Football” dla najlepszego piłkarza sezonu (teraz brany był pod uwagę sezon 2022/23). Jak to zwykle bywa przy tego typu plebiscytach, zawsze znajdą się tacy, którzy wybór zechcą podważyć i wskazać innego zawodnika, który bardziej na nią zasłużył. W tej edycji mocnym kandydatem obok Messiego był Erling Haaland. Napastnik Manchesteru City ubiegły sezon zakończył z 56 golami i trzema tytułami: wygrał w Lidze Mistrzów, Premier League oraz w Pucharze Anglii. Norweg mógł się czuć rozczarowany, że musiał obejść się smakiem – dostał tylko nagrodę Gerda Müllera dla najlepszego napastnika. Jeszcze przed ogłoszeniem wyników jeden z dziennikarzy zapytał menedżera The Citizens Pepa Guardiolę, na kogo oddałby swój głos: obecnego czy byłego podopiecznego. Pep odparł w swoim stylu: „Zawsze powtarzam, że w tym plebiscycie powinny być dwie kategorie: jedna to nagroda dla Messiego, druga dla pozostałych zawodników. I wśród tych pozostałych powinien triumfować Haaland”.
Żarty żartami, ale w tej wypowiedzi jest sporo prawdy, bo dopóki Messi gra w piłkę i zdobywa ważne trofea, to zawsze będzie faworytem. Możliwe, że poprzedni sezon był ostatnim, w którym triumfował. Przypomnijmy, że pod koniec 2022 roku spełnił swoje marzenie reprezentacyjne i poprowadził Argentynę do tytułu mistrza świata. I tu podkreślenia wymaga słowo „poprowadził”, bo to był jego prawdziwy popis. A przecież wcześniej często był krytykowany za to, że w drużynie narodowej nie potrafi pokazać swoich prawdziwych walorów. Zrobił to w ostatnim momencie, bo w wieku 35 lat. Kolejny mundial odbędzie się za trzy lata i trudno sobie wyobrazić, że Messi mógłby znowu być tam pierwszoplanową postacią. Bardziej prawdopodobne jest, że już go nie zobaczymy na stadionach Kanady, Meksyku i USA, chociaż kto wie...
Podczas wtorkowej ceremonii mieliśmy raczej do czynienia z przekazywaniem pałeczki. Mam na myśli słowa Argentyńczyka, który wskazał swoich potencjalnych następców: Haalanda, Kyliana Mbappe, Viniciusa Juniora czy 16-latka z Barcelony Lamine’a Yamala. Do tego pierwszego zwrócił się bezpośrednio: „To mogła być nagroda dla ciebie. Jestem pewny, że w następnych latach ją zdobędziesz”.
N★★★
iektórzy komentatorzy są zbulwersowani tegorocznymi wynikami. Piszą złośliwie, że Argentyńczykowi wystarczyło siedem dobrych meczów na mundialu, by dostać nagrodę. Mnie bliżej jest do słów Guardioli. Nie widzę tu wielkiej kontrowersji, a raczej piękne ukoronowanie kariery Argentyńczyka. W erze Messiego i Cristiano Ronaldo trudno było znaleźć zawodników, którzy dorównywali im kunsztem. Trofea drużynowe były więc tylko pretekstem do tego, by ich nagradzać. Haaland czy nawet Robert Lewandowski należą do trochę innej kategorii piłkarzy – obaj opanowali i doprowadzili niemal do perfekcji sztukę strzelania goli, są królami głównie pola karnego. Messi to typ piłkarza, wokół którego toczy się gra na całym boisku i który jest piłkarskim geniuszem – nie tylko strzela gole, ale kreuje grę i nadaje rytm całej drużynie. Jest w jego grze ten cudowny pierwiastek, którego trudno znaleźć u innych. Szansę rywalizacji z nim miał Neymar, ale sam wypisał się z tej konkurencji. Tę „boską iskrę” ma Mbappe, ale do spełnienia potrzebna jest mu gra w takim klubie jak Real Madryt czy Barcelona. Haaland jest maszyną do strzelania goli, ma wszystko, co potrzeba egzekutorowi – warunki fizyczne, siłę, dynamikę, ale nigdy nie będziemy go porównywać z Argentyńczykiem. W przypadku Messiego mówimy o prawdopodobnie największym talencie w dziejach futbolu. Jest to więc triumf połączonej efektowności z efektywnością nad zabójczą, ale tylko samą efektywnością.
W★★★
raz ze schyłkiem kariery Messiego kończy się też czas, kiedy wyniki plebiscytu śledziliśmy z dużo większą uwagą, bo w światowej czołówce z szansami na triumf mieliśmy Roberta Lewandowskiego. W tej edycji Robert skończył na 12. miejscu. Niektórzy kręcą nosem, że za nisko, ale fakt jest taki, że obecnie na horyzoncie nie widać w naszej piłce nikogo, kto w następnych latach mógłby wskoczyć choćby do najlepszej dwudziestki. Tymczasem wielu kibiców uważa nawet, że „Lewy” nie powinien być powoływany do reprezentacji Polski. Można tu dostrzec pewną rozbieżność i niekonsekwencję. Z jednej strony czujemy niedosyt, że polski napastnik sięga z Barceloną po mistrzostwo Hiszpanii, a jest dopiero 12. w plebiscycie. Z drugiej – uważamy, że nic już nie wnosi do kadry. Ja w każdym razie nie widzę perspektyw, by przez kolejne 5 czy 10 lat bez takiego zawodnika jak Robert Lewandowski nasza drużyna narodowa mogła osiągnąć poziom, jaki osiągnęła w ostatniej dekadzie dzięki niemu.
Kilka lat temu nie brakowało podobnych głosów w odniesieniu do Messiego – niektórzy twierdzili, że mundial w Rosji był dla niego ostatnią okazją, by zdobyć mistrzostwo świata. Nie mówię, że „Lewy” jest w stanie poprowadzić naszą reprezentację do podobnego triumfu, ale na pewno wciąż na więcej ją stać z nim niż bez niego.