Jestem w reprezentacyjnej formie
Cztery gole i dwa razy tyle asyst zaliczył w tym sezonie MLS Kamil Jóźwiak. Liczby są niezłe, szczególnie gdy weźmie się pod uwagę to, że były gracz Lecha Poznań gra teraz na wahadle, a sporą część roku stracił ze względu na uraz. 22-krotny reprezentant Polski żałuje, że jego drużyna Charlotte FC odpadła z play-off, bo nie ukrywa, że liczył na powrót do kadry jeszcze w listopadzie.
TOMASZ MOCZERNIUK: W miniony weekend w MLS rozpoczęła się druga runda play-off. Niestety, odbywa się ona już bez waszego udziału. Co sprawiło, że dalej walczą jednak Red Bulls Nowy Jork, a nie Charlotte FC?
KAMIL JÓŹWIAK: Wydaje mi się, że dwa mecze, które rozegraliśmy z Interem Miami na krótkiej przestrzeni czasu tuż przed spotkaniem pierwszej rundy z Red Bulls, dały nam się mocno we znaki. W sumie w ciągu tygodnia musieliśmy grać aż trzy spotkania: z Chicago i właśnie dwa razy z Miami. Walczyliśmy, dzięki czemu udało nam się wejść do play-off. Byki z kolei uzyskały awans rzutem na taśmę i gdyby nie ich zwycięski gol w 94. minucie z Nashville w ostatniej kolejce, w pierwszej rundzie spotkalibyśmy się u siebie z Montrealem.
W meczu na Red Bull Arenie przegranym z Bykami 2:5 nie było jednak złudzeń, która drużyna jest lepsza.
To prawda, nie ma co szukać wymówek. Rywale okazali się skuteczniejsi, szczególnie w pierwszej połowie. Ich plan taktyczny wypalił lepiej niż nasz. Mecz ułożyły szybko zdobyte bramki: pierwsza po pięknej akcji, druga po świetnie wykonanym rzucie wolnym. To podcięło nam skrzydła, choć na drugą połowę wyszliśmy lepiej zmotywowani. Szybko strzeliliśmy na 1:3 i mieliśmy potem szansę na 3:4 po zagraniu Karola Świderskiego. Kto wie, co by było, gdyby to wpadło... Szkoda, że odpadamy, bo to był długi sezon, ale sam historyczny dla naszego klubu awans to duża rzecz. W naszej konferencji jest wiele dobrych drużyn ze świetnymi piłkarzami.
O pierwszą w historii Charlotte FC kwalifikację do fazy pucharowej walczyliście do końca. Każdy mecz od kilku tygodni był dla was jak finał? Starcia z Toronto i Chicago wygraliśmy, ale nie wytwarzały one u nas jakiejś dodatkowej adrenaliny. Dopiero po tych spotkaniach znów pojawiła się szansa na awans i wiedzieliśmy, że wszystko zależy tylko od nas. Rywalizacji z Interem towarzyszyła już ekscytująca atmosfera. Szczególnie ten mecz u nas w obecności ponad 66 tysięcy widzów był niesamowity. Występowałem w przeszłości na Wembley, ale tam był pusty stadion. Na EURO nie wiem, czy mieliśmy ponad 60 tysięcy na widowni. Cieszę się, że mogłem w takim widowisku uczestniczyć. Kibice ponieśli nas do zwycięstwa. Tym bardziej szkoda, że to się wszystko skończyło. Ale to nasz drugi rok, idziemy do przodu i mimo iż nie ma u nas wielkich gwiazd, jak w Toronto, Chicago czy w Miami, pokazujemy, że nie jesteśmy od nich gorsi.
Wspomniał pan o zespole z Florydy. Jak grało się przeciw drużynie Leo Messiego?
Pierwszy mecz, latem w Leagues Cup, zakończył się dla nas bolesnym zderzeniem. Przegraliśmy 0:4 i nie mieliśmy żadnych argumentów. Messi to mój idol, dlatego pamiętam, że wpatrywałem się w niego jak w obrazek i dziś mogę stwierdzić, że czuliśmy zbyt duży respekt. Drugi mecz w Charlotte wyglądał już inaczej. Każdy był skupiony i trybuny nas niosły. Nie wiem, czy do tego momentu Inter przegrał jakikolwiek mecz z Messim w pierwszej jedenastce. Chyba zremisowali tylko z Nashville 0:0, a resztę spotkań wygrali. Wtedy w ich składzie byli też Sergio Busquets i Jordi Alba, a my dwa razy prowadziliśmy. Skończyło się na 2:2.
To dla pana drugi sezon w MLS. W pierwszym wracał pan po kontuzji i mimo przebłysków zabrakło w nim trochę dobrych statystyk w ofensywie. Rok 2023 zaczął i skończył się rewelacyjnie. W jego trakcie zabrakło nieco zdrowia?
Mimo że było sporo wzlotów i upadków, jestem z niego zadowolony. Rok temu przychodziłem bez okresu przygotowawczego i z kontuzją, a w tym udało mi się dobrze przepracować zimę. Strzelałem gole i asystowałem przy ważnych zarówno w lidze, jak i w pucharach. Ale miałem też pecha, bo po raz pierwszy w karierze doznałem kontuzji mięśnia dwugłowego. Pauzowałem przez trzy tygodnie. Potem wróciłem, znowu miałem gola oraz asystę i... ponownie rozwaliłem mięsień dwugłowy w tej samej nodze. Zajęło mi trochę czasu, żeby dojść do siebie i uwierzyć, że z moim ciałem wszystko jest już w porządku. Jeszcze przed dłuższy czas odczuwałem dolegliwości.
Wrócił pan podczas rozgrywek Leagues Cup, wówczas trener stawiał jednak na innych. Chyba niesłusznie, bo końcówkę miał pan piorunującą! Nie mnie to oceniać, ale w ostatnich kilku meczach, kiedy ważyły się nasze losy, uzbierałem trzy asysty oraz wypracowałem rzut karny. Mogłem mieć tych asyst dwa razy więcej. W każdym meczu byłem wiodącą postacią. Dlatego mimo tego pechowego środka rozgrywek jestem zadowolony. Cztery gole i osiem asyst to niezły wynik jak na pozycję, na której występuję. Nie jestem typowym skrzydłowym, gram niżej, trochę jak wahadłowy. Taktycznie fajnie mamy to poukładane, choć czasami jestem oddalony od bramki.
Forma naprawdę była wysoka. Można było powalczyć o powrót do reprezentacji?
Tak, miałem na to nadzieję. Myślałem, że pogram w play-off dłużej i będę tę dyspozycję utrzymywał. Liczyłem, że pojawi się szansa na powołanie jeszcze w listopadzie. Ale trudno – sądzę, że tymi meczami w końcówce i na początku sezonu udowodniłem, że mógłbym pomóc kadrze i coś jej dać. Kontrakt z Charlotte wiąże pana przez kolejne dwa lata. Dotychczas miał pan u boku dwóch rodaków, ale Jan Sobociński od dłuższego czasu nie cieszy się zaufaniem Christiana Lattanzio, a o Karola Świderskiego zabiegają kluby Serie A. Jeśli obaj odejdą, kogo chciałby pan widzieć w ich zastępstwie?
Myślę, że na razie jest za wcześnie, aby o czymkolwiek mówić. Sezon dopiero się zakończył i przed nami dwa miesiące przerwy. Wiem, że dojdzie do zmian, bo rok temu drużyna wyglądała inaczej i było wtedy wiele przetasowań. Na pewno przyjdą do nas jakościowi zawodnicy i takich chcielibyśmy widzieć jak najwięcej. Z Jankiem grałem już w kadrze U-21 i uważam, że w tych meczach, w których wystąpił, zaprezentował się z dobrej strony. Jeśli zakończy swoją przygodę z Charlotte, szkoda, bo życzę mu jak najlepiej i wiem, że stać go na wiele. Karol – zarówno w tym, jak i w poprzednim sezonie – pokazał swoje najlepsze cechy. Był wiodącą postacią. Tak samo jest w reprezentacji. Zawsze trzymam za niego kciuki i podobnie będzie też w przyszłym roku. Niezależnie od tego, gdzie będzie grał. Wiem, że sobie poradzi, bo jest bardzo dobrym zawodnikiem.
Przygodę z MLS zakończył także trener Mateusza Klicha w DC United – Wayne Rooney. Czy miał pan okazję osobiście pożegnać swego byłego szkoleniowca?
Widzieliśmy się w połowie września po meczu z DC United. Padł remis 0:0, z którego nikt nie był zadowolony, bo obie drużyny szukały zwycięstw w kontekście walki o play-off. Zamieniliśmy kilka słów, ale nic o planach na przyszłość, bo nie zapowiadało się wtedy na jego odejście. Nie spodziewałem się, że tak się stanie.
Jak zamierza pan wykorzystać przerwę zimową? Będzie długa, więc może znajdzie się w końcu czas na zwiedzanie Ameryki?
Tak. W ciągu sezonu kompletnie nie ma czasu na zwiedzanie. Dostajemy co najwyżej dwa dni wolnego. Teraz wraz z dziewczyną zamierzam wykorzystać te wolne chwile. Nic jeszcze nie zaplanowaliśmy, bo nie wiedziałem, jak długo potrwa nasz sezon. Na pewno chciałbym jednak zwiedzić kilka miejsc i zobaczyć kawałek Stanów.