Dankowski wraca do domu
Ten klub ma szczególne miejsce w moim sercu i świetnie czuję się we Wrocławiu – mówi przed meczem ze Śląskiem obrońca ŁKS.
KAROL BUGAJSKI: Jaka będzie pańska pierwsza myśl, kiedy zapytam o nadchodzący mecz ŁKS we Wrocławiu?
KAMIL DANKOWSKI: Powrót do domu, to proste. To będzie pański pierwszy mecz przeciwko klubowi, w którym się pan wychował, lecz w momencie podpisania kontraktu w Łodzi przyznawał pan, że okoliczności rozstania ze Śląskiem nie należały do najprzyjemniejszych. Dlaczego?
Wydawało mi się, że nie patrząc już na kwestie stricte piłkarskie, zostałem nieładnie potraktowany w czasach, kiedy trenerem Śląska był Vitezslav Lavicka. Kiedy Łukasz Broź w końcówce rundy jesiennej sezonu 2019/2020 doznał poważnej kontuzji kolana, ja wskoczyłem w jego miejsce i rozegrałem pięć ostatnich meczów przed zimową przerwą. Później pojechaliśmy na obóz, jednak po rozpoczęciu nowej rundy nie mogłem już liczyć na miejsce w podstawowym składzie. Wydaje mi się, że wpływ na to miał mój kontrakt, który wygasał z końcem sezonu, a jego przedłużenie było uzależnione między innymi od liczby rozegranych minut. Teraz, po kilku latach, naprawdę nie chciałbym już jednak do tego wracać. Ja z Wrocławia zapamiętałem przede wszystkim mnóstwo fajnych rzeczy. To tam rozpoczynałem swoją przygodę z piłką, tam jest mój dom i mogę powiedzieć, że zawsze byłem mocno zżyty z tym klubem oraz kibicami. O tym chciałbym pamiętać.
W Śląsku rozegrał pan blisko sto meczów w PKO BP Ekstraklasie, jednak chyba ciężko powiedzieć, że odchodził pan z tego klubu jako zawodnik spełniony w jego barwach. Mylę się?
Myślę, że nie, nie powiem, że żegnałem się z Wrocławiem jako spełniony w grze dla Śląska. Były lepsze i gorsze momenty, jak wszędzie. Dopiero zaczynałem się uczyć wymagań, jakie są w dorosłej piłce, w najwyższej klasie rozgrywkowej. Byłem młody, poznawałem, jak to wszystko funkcjonuje. Były duże oczekiwania wobec mnie, kiedy w wieku nastolatka zaczynałem wchodzić do pierwszego zespołu, a wiadomo, że w Śląsku wtedy różnie bywało z takimi zawodnikami, jak ja. Nie czuję się spełniony głównie dlatego, że niczego wielkiego nie udało mi się wtedy osiągnąć z tą drużyną. Praktycznie jedynym lepszym momentem, jeśli chodzi o wyniki, był 2015 rok i 4. miejsce na koniec sezonu pod wodzą trenera Tadeusza Pawłowskiego, co pozwoliło nam później wystartować w kwalifikacjach Ligi Europy. Generalnie myślę jednak, że można było z tej przygody wycisnąć więcej. Pojawia się u pana czasem myśl, że kiedyś do Śląska można byłoby wrócić i dokończyć tę historię?
Oczywiście, że tak. Zawsze będę powtarzał, że ten klub ma szczególne miejsce w moim sercu i świetnie czuję się we Wrocławiu. Być może jeszcze kiedyś uda się tam wrócić i zdobyć coś fajnego ze Śląskiem.
Patrzy pan z zazdrością na to, jak wyglądają w ostatnim czasie wyniki Śląska i trybuny stadionu we Wrocławiu?
Jak najbardziej, to coś niesamowitego. Śląsk jest w niesamowitym gazie. Pamiętam, że kiedy ja występowałem w barwach wrocławian, zawsze było połączenie dobrych wyników z frekwencją na trybunach tego ogromnego stadionu, to naturalne. Teraz średnia frekwencja jest wysoka praktycznie przez cały sezon, więc to wygląda zupełnie inaczej niż w tych głównie słabszych czasach, w których ja miałem okazję reprezentować barwy Śląska. Kiedy dwa tygodnie temu oglądałem mecz z Legią Warszawa (4:0), trudno było stwierdzić cokolwiek innego niż to, że atmosfera była fantastyczna.
A jak od czasów gry w Śląsku zmienił się sam Kamil Dankowski? Czuje pan, że w grze lub samym podejściu do wyzwań w PKO BP Ekstraklasie coś uległo znaczącej zmianie?
Wskazałbym przede wszystkim dojrzałość na boisku. Po odejściu ze Śląska miałem też cięższy okres w ŁKS, bo szybko powtórzyła się poważna kontuzja kolana, tyle że drugiego. Emocjonalnie i mentalnie przede wszystkim jestem dojrzalszą osobą zarówno w życiu, jak i podczas meczów. Pewność siebie też jest większa, bo tych spotkań mam już coraz więcej. Samo to, że teraz awansowałem z ŁKS po całym sezonie gry w podstawowym składzie, na pewno ma pozytywny wpływ na moje nastawienie.
A PKO BP Ekstraklasa, do której w tym sezonie wrócił pan po trzyletniej przerwie, jest inna, może trudniejsza niż w czasach gry dla Śląska?
Nie mogę powiedzieć, że jest łatwiejsza, bo widzimy, jak wygląda nasza pozycja w tabeli, więc to nie brzmiałoby dobrze. Kiedy jednak wychodzę na boisko, nie mam żadnych obaw, poczucia, że może się wydarzyć coś złego w kwestii wyniku. Wychodzę z głową naładowaną pozytywną energią, chęcią do walki, na tyle znam już swoje umiejętności i wiem, że jestem wartościowym zawodnikiem. Nastawiam się w taki sposób, że po rozpoczęciu meczu może być tylko dobrze. Kiedy byłem młodszy i tej pewności siebie, o której wspomniałem, jeszcze mi trochę brakowało, różne myśli przewijały się po głowie.
Jedyną bramkę w Śląsku zdobył pan po rzucie wolnym, a później smykałkę do uderzeń z tych stałych fragmentów pokazywał pan również w ŁKS na zapleczu PKO BP Ekstraklasy. W tym sezonie można mówić o pewnym niedosycie, że wciąż nie ma takiego trafienia?
Na pewno mogę powiedzieć, że to jest mój atut. Może nie jest szczególnie udoskonalony, ale wymagam od siebie, żeby jedną czy dwie bramki w sezonie bezpośrednio z rzutów wolnych zdobyć (w poprzednim sezonie I ligi były trzy – przyp. red.). Na treningach trochę nad tym pracuję i wiem, że w tym elemencie gry mogę pokazywać się z dobrej strony. Za dużo rzutów wolnych w tym sezonie nie mieliśmy, ale na pewno o jakimś niedosycie można mówić. Może jeszcze do końca rundy jesiennej coś wpadnie.
Z jakim nastawieniem ŁKS przyjedzie w niedzielę na mecz ze Śląskiem? Ostatnia drużyna w tabeli gościem rozpędzonego lidera PKO BP Ekstraklasy, to brzmi jak skazanie na pożarcie.
Nie ma co ukrywać, że moment jest dla nas trudny. Punktowo nie wygląda to zbyt dobrze, ale wszyscy wiemy, że w październiku czy na początku listopada jeszcze nikt nie spadł. Ostatnia porażka z Górnikiem Zabrze (0:5) to była trudna chwila, bo takie mecze zdarzają się bardzo rzadko. Trzeba się zebrać, bo zdajemy sobie sprawę, że mamy dobrych zawodników i na pewno nie zasługujemy na spadek z PKO BP Ekstraklasy. Są moim zdaniem słabsze zespoły w tej lidze.
A głośne słowa Adama Marciniaka z pomeczowego studia Canalu+ sprzed tygodnia odbiły się w szatni ŁKS jakimś echem?
Nie, nie odbiły się. W szatni nikt nie miał do niego pretensji o to, co powiedział. Wiemy, jaki miał zamiar, wypowiadając takie słowa, znamy go, wiemy, jaki to człowiek. Wszystko jest w porządku.
Marciniak w tym meczu był kapitanem ŁKS, bo wrócił do podstawowego składu, ale pod jego nieobecność to pan wybiegał z opaską. Trener Piotr Stokowiec nic nie zmieni w tej hierarchii?
Wydaje mi się, że tak, bo tydzień wcześniej w Poznaniu (1:3) Adama nie było i ja pełniłem funkcję kapitana.
Od początku kadencji trenera Stokowca dużo mówi się o roli, jaką w ŁKS ma pełnić Michał Mokrzycki, który przeciwko Górnikowi był zawieszony za kartki. Na treningach widać, że to zawodnik z nietuzinkowymi umiejętnościami?
Michał na pewno jest bardzo dobrym piłkarzem i mi super się z nim grało w I lidze, kiedy on wybiegał bliżej prawej strony. Nasza współpraca fajnie wyglądała, liczę, że w kolejnych meczach PKO BP Ekstraklasy również będzie to widać. Gdyby mógł zagrać przeciwko Górnikowi, moim zdaniem na pewno by pomógł. Czy to jednak zmieniłoby coś w końcowym rezultacie, trudno powiedzieć, tego niestety już nie sprawdzimy. Mecz we Wrocławiu to dla ŁKS wyzwanie nie tylko ze względu na potyczkę z liderem, ale także sam fakt gry na terenie rywala. Z czego to wynika, że nawet nie od początku sezonu, a od połowy lutego nie potraficie wygrać żadnego meczu wyjazdowego o punkty?
Sam chciałbym znać odpowiedź na to pytanie. Mieliśmy na ten temat mnóstwo rozmów jeszcze z trenerem Kazimierzem Moskalem. W tygodniu rozkładaliśmy przeciwnika na czynniki pierwsze, wiedzieliśmy wszystko na jego temat, a potem jechaliśmy na wyjazd i na boisku nie wyglądało to już tak dobrze. Było o tym mnóstwo odpraw, analiz, rozmów, wszyscy w klubie zastanawialiśmy się, jaka może być tego przyczyna, jednak nasze wyniki w tym sezonie (siedem porażek w siedmiu wyjazdowych meczach – przyp. red.) wskazują, że wciąż nie znamy odpowiedzi na to pytanie. Mam jednak nadzieję, że to wszystko już niedługo się zmieni.
Przed rozpoczęciem sezonu stawiał pan sobie jakiś specjalny cel?
Myślę, że mogę powiedzieć o statystykach. Bramki nie są dla mnie aż tak ważne, ale wiem, że asysty to zarówno indywidualnie, jak i drużynowo jest coś fajnego. Moim dużym atutem jest też dośrodkowanie, więc na efektach mojej pracy w tym elemencie również mi zależy. Jeszcze przed pierwszą kolejką myślałem też, jak ważne będzie utrzymanie w PKO BP Ekstraklasie, późniejsze wyniki tylko to podkreśliły. Wszyscy wiedzieliśmy, jaki ten sezon będzie i o co tak naprawdę gramy.