LE CABARET
Wniedzielny poranek na naszym placu jeszcze pusto. Kibice odsypiają nieprzespaną noc z powodu prawie nierozpoczętego meczu Igi z Sabalenką. Znajomy bezdomny z placu uśmiecha się od rana.
– Co pan taki wesoły?
– No cieszę się z wyników wyborów. Bo przecież chcieli zrobić igrzyska w Warszawie, wariaci!
– Pan, taki kibic i nie chce olimpiady?
– No przecież nie mamy na to pieniędzy, obiektów, a co gorsza sportowców takich jak w 1958 roku – imponuje komputerową pamięcią i wymienia złotych medalistów lekkoatletycznych mistrzostw Europy w Sztokholmie. Kończy tradycyjnym, codziennym pytaniem: „Czy 10 złotych nie zrobi panu różnicy, bo mnie dużą?”. T ymczasem przez środek naszego placu dostojnie przechadzają się Pan Profesor i Pani Tereska.
– No niech pan patrzy, przecież my tutaj na Skrze mieliśmy już wiele igrzysk! Pani Tereska biła tutaj rekordy świata, ale też biegała przez płotki w towarzystwie nie tylko najpiękniejszych Polek, ale także fenomenalnych sprinterek, każda poniżej 13 sekund! 50 lat temu! A teraz nikt tak nie biega! Zresztą nie ma gdzie. Miejsce świetne do zrobienia piwa z kolegami. Bezdomny oburza się, bo alkohol stara się wykluczyć.
Kiedyś żużel, kolarstwo, kosz, siatka, piłka ręczna. Wszystko na Skrze.
– Jest Pia Skrzyszowska. A stadion w budowie. Balon propagandy, kłamstw i obłudy rządzących na szczęście już opada, żeby się z trzaskiem rozbić o ziemię, gdy panicznie przerażona ciągle mami resztkami prezentów. Wbrew liderowi ideologii „głupi lud to kupi” – bezdomny nie kupuje. Zwłaszcza gdy te obietnice szybko okazały się wydmuszkami. Lotnisko między jabłonkami pod Radomiem już nie kosztuje 30 miliardów, tylko 50 mld. I nie złotych, lecz euro. Przekop dla kajaków pewnie kosztował niewiele mniej. Itd, itp. M y o sporcie, więc wracamy do głównego wątku. W Pałacu Prezydenckim ogłosili, że igrzyska organizuje Andrzej Duda w roku podobno 2036. Przypuszczam, że nie tylko ja, z myślą o wnukach i następnych pokoleniach, oddałbym te wszystkie szalone eventy za nieco wyższe miejsce polskich uniwersytetów w światowych rankingach. Na razie od lat miejsce stabilne – w połowie czwartej setki. Wielki wstyd.
Za rok w Paryżu mieliśmy zdobyć kilkadziesiąt medali olimpijskich, ale szybko podkulono ogon, gdy Amerykanie wycenili nas na 11 krążków. Wyniki takie jak zwykle w XXI wieku. I pewnie tak będzie – mimo naszego narodowego chciejstwa – przez lata, niezależnie od tego, ile następcy Obajtka rzucą na sport. Senator Komarnicki ma rację, żeby rozsądniej patrzeć na środki, których będzie zdecydowanie mniej, gdy trupy wyjdą z szaf i fundacji. Wtedy musi nastąpić precyzyjne rozliczenie. Jeżeli chcemy autentycznych zmian.
★★★ ★★★ ★★★
I obowiązkowe wyjaśnienie: potrzeby felietonu powodują, że absolutnie nieuprawniona jest frywolna opinia o znajomym w kryzysie bezdomności. Jest on dla mnie bohaterem, daje sobie radę już wiele lat, teraz też stara się ukryć przed zimą. Państwo właściwe tych ludzi zauważy, dopiero gdy zacznie się srogi mróz. Ale wtedy z dumą gratulować będziemy skoczkom i łyżwiarzom...