Koledzy mi nie wierzyli
WOJCIECH OSIŃSKI: Po tym jak ostatnio karierę oficjalnie zakończył Michał Jurecki, niepostrzeżenie został pan ostatnim wciąż aktywnym zawodnikiem z wielkiej drużyny Bogdana Wenty z 2007 roku, kiedy zdobyliście wicemistrzostwo świata. Jak pan się z tym czuje?
MATEUSZ JACHLEWSKI (SKRZYDŁOWY ENERGI WYBRZEŻA
GDAŃSK): Mam prawie 39 lat i jest coraz trudniej, jeśli chodzi o regenerację między meczami i treningami. Ale jeszcze cały ten ból nie jest na tyle duży, bym chciał już powiedzieć pas, tym bardziej że piłka ręczna wciąż sprawia mi mnóstwo radości. Kontrakt z Wybrzeżem mam do końca tego sezonu, zobaczymy, jak będzie dalej. Ostatnio zmienił wam się w Wybrzeżu trener – duet Jakub Bonisławski, Mariusz Jurkiewicz został zastąpiony przez Patryka Rombla. Co się zmieniło w drużynie po przyjściu byłego selekcjonera?
Mamy o wiele więcej zajęć wideo, oglądamy nie tylko przeciwników, ale też zwracamy uwagę na naszą grę. Sporo ćwiczeń powtarzamy dotąd, aż zostaną wykonane dobrze. No i treningi są teraz dłuższe. Ale mamy czas, ta przerwa na reprezentację to dla nas zbawienie, bo możemy spokojnie potrenować z nowym trenerem, zrozumieć jego filozofię gry. Gdyby do zmiany szkoleniowca doszło w okresie meczowym, byłoby zdecydowanie trudniej. Dodam też, że nowości nie są jedynie kosmetyczne, są duże, jeśli chodzi o pojmowanie tego, co się dzieje na boisku. Czy na lepsze, czy na gorsze – czas pokaże, niedługo liga wraca.
Co się z wami właściwie stało? W zeszłym sezonie tak samo młodym składem wygrywaliście mecz za meczem, skończyliście sezon na piątym miejscu i chcieliście grać w pucharach. Wtedy po dziesięciu kolejkach mieliście trzynaście punktów, teraz macie ledwie cztery i jesteście przedostatni.
Odeszły dwie istotne postaci – bramkarz Miłosz Wałach i skrzydłowy Mateusz Kosmala. Ale ważniejsze jest to, że nie jesteśmy już anonimową drużyną, teraz nikt nas już nie lekceważy, każdy solidnie przygotowuje się do meczu z nami. Poza tym rok temu mieliśmy świetny start, wygraliśmy na początku kilka meczów, dla takiej młodej drużyny to bardzo ważne. Teraz początek mamy słaby i to nas chyba trochę podłamało. Po zeszłym sezonie powiedziałem chłopakom w szatni, że te rozgrywki będą dla nas dużo trudniejsze, właśnie dlatego, że już wszyscy będą się na nas poważnie szykować. Chyba nie do końca wierzyli, ale ja po tych 20 latach w lidze wiem, że zawsze wejść na górę jest łatwiej niż się tam utrzymać.
Na którym miejscu widzi pan Wybrzeże na koniec sezonu?
Nie chciałbym składać deklaracji na wyrost, żeby nie przesadzić, a z drugiej strony żeby nie wyszło, iż nie wierzę w swój zespół. Oceniać nas będzie można po rundzie zasadniczej. Moim marzeniem jest wejście do play-off, czyli przynajmniej ósma pozycja.
Za nami dziesięć kolejek Orlen Superligi. Coś ciekawego rzuciło się panu w oczy?
Poziom jest jeszcze bardziej wyrównany niż w zeszłym sezonie. Nawet własna hala nie stanowi już takiego atutu jak dawniej. To sprawia, że rozgrywki są bardzo ciekawe.
Za tą atrakcyjnością idzie też jakość?
Jest coraz lepiej. Ostatnio zwróciłem uwagę na wysoką efektywność bramkarzy. Niemal w każdej drużynie jest na tej pozycji zawodnik potrafiący przesądzić o losach meczu, nierzadko golkiperzy osiągają ponad 40 procent skuteczności… Pan mówi, że to bramkarze są coraz lepsi, ktoś może stwierdzić, że zawodzą strzelcy.
I to pokazuje, jak mocno gracze z pola muszą pracować nad koncentracją, przyłożeniem się do rzutu. Dobrzy bramkarze podnoszą strzelcom poprzeczkę – „Chcesz mnie pokonać, to się przyłóż do pracy, bo ja byle czego nie wpuszczę”. Taki wzrost wymagań względem graczy z pola to znakomita rzecz, bo zmusza do jeszcze lepszego trenowania. Tym bardziej że do drużyn wchodzi coraz więcej młodych szczypiornistów.
W Orlen Superlidze poziom koncentracji musi być wysoki, ale jeszcze większe wymagania są w Lidze Mistrzów, którą świetnie pan zna po 14 latach gry w Kielcach. Teraz Industria ma po sześciu meczach tylko siedem punktów. Spodziewał się pan, że pana dawnym kolegom może być tak trudno w tym sezonie?
Na poziomie
Ligi Mistrzów przy wyrównanej klasie rywali o zwycięstwie lub porażce bardzo często decyduje bramkarz. A nie ujmując nic Miłoszowi Wałachowi, Andreas Wolff to jednak inny kaliber zawodnika. Kielce od początku sezonu muszą radzić sobie bez Wolffa i w dużej mierze jego brak jest przyczyną tego, że mistrz Polski ma tylko siedem punktów. A nie można też zapomnieć o kontuzji Aleksa Dujszebajewa, bez którego Kielce grały ostatnie trzy spotkania, a w których uzyskały trzy punkty. Jednak ja bym nie dramatyzował, do końca sezonu daleko, żeby wejść do Final Four, nie trzeba koniecznie zajmować pierwszego lub drugiego miejsca w grupie. Choć tak oczywiście jest znacznie łatwiej. Poza tym wszystko układa się dla Industrii dość dobrze, bo główni rywale, czyli Kiel i Paryż, wcale mocno nie odskoczyli.
Czyja nieobecność jest bardziej odczuwalna dla Industrii – Wolffa czy Dujszebajewa? Raczej Wolffa. Na prawym rozegraniu zawsze można postawić kogoś innego, nawet praworęcznego, ale w polu występuje sześciu ludzi i akcenty w ataku można rozłożyć inaczej. A bramkarz jest tylko jeden i od jego klasy zależy naprawdę wiele.
Przed Kielcami teraz kolejny udział w Super Globe w Arabii
Saudyjskiej, czyli klubowe mistrzostwa świata. Jaki to turniej z perspektywy zawodnika?
W 2016 roku byliśmy tam w sierpniu, więc w zupełnie innym momencie sezonu niż obecnie. Pierwsze dwa mecze z egzotycznymi drużynami będą stanowiły rozruch dla kielczan. Prawdziwa rywalizacja zacznie się w półfinale, gdzie zagrają już z europejskim przeciwnikiem. To specyficzny, ale ciekawy turniej. Jakby takie Final Four w trakcie sezonu, bo cztery kluby są w nim naprawdę mocne. Stawką jest duży prestiż i każdy chce wygrać. Industria w Super Globe wystąpi po raz trzeci, na razie podobne zaszczyty nie grożą Orlenowi Wiśle Płock. Zaskoczyło pana zero punktów po pięciu meczach Nafciarzy w Lidze Mistrzów?
Na pewno płocczanie nie zasłużyli na to zero, patrząc na ich poziom i styl gry. Zachowując jednak wszelkie proporcje, to podobna sytuacja do mojego Wybrzeża. W zeszłym sezonie otarli się o Final Four Champions League i teraz oczekiwania wobec drużyny poszły w górę. A przecież stracili latem kluczowego gracza – Siergieja Kosorotowa. Wisła fajnie gra, ale co z tego, skoro nie zdobywa punktów? To znaczy już pierwsze zdobyła, bo w przekonujący sposób pokonała ostatnio Celje. Mam nadzieję, że Nafciarze ruszą w górę tabeli, choć w tym roku o znaczące postępy będzie im trudno, bo mają supermocnych rywali. W nowym roku jednak wszystko będzie otwarte. Warunkiem jest pokonanie w listopadowym rewanżu Celje.
Proszę ppowiedzieć, jak pan widzi szanse reprezentacji Polski w styczniowych mistrzostwach Europy? Mamy w grupie Norwegię, Słowenię i Wyspy Owcze, a do drugiej rundy awansują dwa zespoły.
Będzie bardzo trudno. Norwegia to światowy top. Na Słowenię często trafiamy i oprócz jednego spotkania regularnie przegrywamy, a i Wyspy Owcze mają kilku takich graczy, że mogą się okazać groźne. W przypadku naszej drużyny czas pracuje na korzyść, więc liczę, że będziemy mocniejsi niż rok temu. Oby tylko nie było kontuzji.
Zbliża się pan do czterdziestki, jakie plany na czas po karierze sportowej?
Od czterech lat pracuję w Trójmieście z młodzieżą, obecnie mam dwie grupy – 10- i 12-latków. To zajęcie sprawia mi dużą satysfakcję, chyba nawet większą, niż gdybym prowadził drużynę seniorów.
Kielce od początku sezonu muszą radzić sobie bez Wolffa i w dużej mierze jego brak jest przyczyną tego, że mistrz Polski ma tylko siedem punktów w Lidze Mistrzów.