DLA IGI WARTO SIĘ BYŁO POŚWIĘCIĆ
nas jakby trochę mniej. Ktoś może robić cyrk i syf, a z zewnątrz i tak liczą się wyłącznie cyferki. Mają się zgadzać i tyle. Cena do zysku, cena do wartości księgowej, zadłużenie, parę danych forward. Które potem przekładają się na kurs akcji.
N★★★
o to teraz po cynicznym, ale jakże prawdziwym wprowadzeniu wróćmy sobie na kort. Czyli do tych wszystkich specjalistów od pichcenia tenisowego bigosu. Tu zaczęło się od bossa ITF Davida Haggerty’ego. Razem z byłym asem Barcelony Gerardem Pique i promotorami z Kosmosu sprowadzili do parteru historyczny Puchar Davisa. Dziś tej imprezy, choć formalnie jeszcze istnieje, w powszechnej świadomości właściwie już nie ma. Po serii przestrzelonych decyzji de facto została wyrzucona na śmietnik. Obecnie gracze zakładają reprezentacyjne stroje tylko wówczas, gdy muszą odbębnić obowiązki niezbędne do kwalifikacji do igrzysk. Te „narzuty” prędzej czy później znikną. A wtedy zniknie też zapewne Srebrna Salatera. Następnie przyszła pora na tubalną krytykę szefa ATP Andreę Gaudenziego. Pod tym względem mam jednak mieszane uczucia, bo byłego świetnego zawodnika z Italii i jednocześnie menedżera z wizją pod wieloma względami wysoko jednak cenię. Jego główny problem to konflikt z Novakiem Djokoviciem i współzałożonym przez niego stowarzyszeniem PTPA (z Hubertem Hurkaczem na pokładzie). Włoch ma swój pomysł na rozwój, bo wartość organizacji stale rośnie. Tyle że foruje turnieje, a niechętnie dzieli się zyskami z tenisistami. Ci czują się pokrzywdzeni. Tym bardziej że za zakrętem czają się już Saudowie z ofertami pełnymi petrodolarów.
Ale Gaudenzi mimo wszystko jest tutaj postacią pozytywną. Szczególnie na tle trzeciego z „muszkieterów”, czyli właśnie Simona. Poznaliśmy go niedawno bliżej, bo też staliśmy się statystami i zakładnikami w zaplanowanym przez niego nocnym teatrze. Połóż się, wstań, czekaj, wracaj do łóżka. I tak bez końca… Ten jowialny, uśmiechnięty człowiek do rany przyłóż w szlemie zagrał raz
– w wimbledońskim mikście w 1981 roku. Odpadł w pierwszej rundzie. Ale to oczywiście żaden zarzut. Przecież często jest tak, że sportowcem nie jesteś wybitnym, a sprawdzasz się w roli reżysera. Mr Simon poszedł więc w tę stronę. Zarabia rocznie dokładnie 1 358 168 dol. i po okresie dyrektorowania na turnieju w Indian Wells w latach 2004–15 prowadzi interesy WTA. Prowadzi tak, że w sprawozdaniu finansowym za 2021 rok, czyli ostatnim przeanalizowanym, aktywa netto federacji (aktywa minus zobowiązania ogółem) osiągnęły ujemną wartość blisko 24 mln dol. Te ATP dla porównania wyniosły 290 mln dol. Pod koniec października, przed turniejem w Cancun, w hiszpańskiej „Marce” pojawił się w związku z tym tekst pod znamiennym tytułem: „Czy WTA jest bankrutem?”. Simon zaprzeczał, jednak możemy sobie wyobrazić, dlaczego turniej mistrzyń zawędrował na plażę w środku sezonu huraganów. Tu nie chodziło tylko o obawy, że do Czech, które też zgłosiły się do organizacji, mogą nie wjechać zawodniczki z Rosji czy Białorusi. Meksykanie zaoferowali po prostu do kotła większy wsad niż nasi sąsiedzi. Więc gotowanie rywalek przez Igę przeprowadzono właśnie tam.
M★★★
niej liczyło się w tej sytuacji, do kiedy tenisistki grają i siedzą za oceanem. A gdyby pogoda była gorsza, siedziałyby może i do dziś. Chodziło o przetrwanie. No jeśli tak, to te wszystkie nasze cierpienia miały jednak sens. Żeby nam Iga nagle nie zniknęła z ekranów.