WYSZŁA GRAĆ SWOJĄ GRĘ
Sport nie różni się dziś zbyt wiele od biznesu, w którym zamykając rok z rekordowym zyskiem, słuchając aplauzu akcjonariuszy, nie ma za bardzo czasu, by cieszyć się chwilą, bo już nadciąga widmo kolejnych dwunastu miesięcy, w których trzeba będzie ten wynik jeszcze wyśrubować. Za wszelką cenę krzywa musi rosnąć, inaczej ci sami udziałowcy, którzy teraz klaszczą, za chwilę będą zwalniać. Spójrzcie na tę firmę, którą dobrze znacie, która zmieniła nadgryzione jabłko w symbol technologicznego pożądania. Od 2009 roku tylko dwukrotnie liczone rok do roku przychody nie rosły… i kończyło się to małymi trzęsieniami ziemi.
Iga Świątek jest właśnie taką marką. Marką, która wyśrubowała swoje wyniki w sposób niezwykły, a nam, udziałowcom jej ery, wciąż mało. Z zainteresowaniem obserwujemy co poniedziałek kolejne giełdowe notowania, sprawdzamy pozycje, wróżymy kolejne wzrosty i spadki. Każda choćby nieznacznie gorsza sesja sprawia, że zbiera się rada nadzorcza złożona z przynajmniej miliona ekspertów. I debatuje. Czy już przyszedł moment, by zmienić CEO (czytaj: trenera)? A może czas na nowych doradców strategicznych (tu najczęściej obrywa pani psycholog)? Sporo też głosów, że wypadałoby wreszcie odświeżyć nasz produkt, bo konkurencja się rozwija, a my stoimy w miejscu (bo przecież zdaniem lokalnych znawców branży tenisowy arsenał Świątek niespecjalnie się ostatnio wzbogacił).
Z tego co wiem, a miałem kilka okazji, by z Igą porozmawiać, ona sama jest swoim najsurowszym akcjonariuszem. I często pozbycie się tej wewnętrznej presji jest dla niej najtrudniejszym krokiem. „To jest część mojego życia, na której tak naprawdę najbardziej mi zależy. Od zawsze. Z tym wiążą się te wszystkie emocje i zaangażowanie. Więc automatycznie, jak mi jakieś rzeczy nie wychodzą, to jest frustracja. Albo z drugiej strony
– jak coś wychodzi idealnie, jak mam świetny turniej, to przychodzi olbrzymia satysfakcja. Powiedziałabym, że te emocje z kortu są po prostu dużo bardziej odczuwalne niż pozostałe” – powiedziała mi w lutym w dużym wywiadzie dla „Kwartalnika Sportowego”. Zatytułowanym zresztą: „Ja też się boję”, bo ktoś, kto jest na szczycie, ma często najwięcej do stracenia.
Wróćmy na tenisową giełdę. W tym biznesie trudno oddać wynik wyłącznie jedną liczbą. W 2022 roku „Świątek and Company” wygrali 67 meczów przy 9 porażkach, co dało niesamowite 88,2 procent zwycięstw. Zagrali w 9 finałach, wygrywając 8. Sezon skończyli na pierwszej pozycji rankingu, zdobywając ponad 11 tysięcy punktów. To był rok rekordów, których w 2023 roku wprawdzie nie pobili, ale sam fakt zbliżenia się do nich na mniej niż krok jest niezwykle imponujący. 6 trofeów, 86,1 procent zwycięstw, 9295 punktów, powrót na szczyt notowań na tej ostatniej sesji w Cancun.
I uśmiech wyluzowanej Igi Świątek, którego nie widzieliśmy od dobrych kilku tygodni. Bardzo bym chciał, by nie zniknął wraz z planowaniem zadań na 2024 rok.
Moment, w którym giełda zawiesza notowania, jest jednak właściwym, by markę Igi Świątek odstatystycznić, uczłowieczyć. Przypomnieć łzy bezradności w tym samym Meksyku dwa lata temu, gdy Polka nie radziła sobie ani z trudnymi warunkami, ani z rywalkami, ani z samą sobą. Teraz w absurdalnym turnieju w Cancun o kontrolę nad piłką, położonym w ostatniej chwili kortem, wiatrem i deszczem, niekończącymi się przerwami w grze było pewnie jeszcze trudniej. Iga jednak potraktowała wszystkie te przeszkody jak dress code na ceremonię losowania turnieju. Wyszła grać swoją grę. Grała ją zresztą przez zdecydowaną większość tego roku, nawet w te gorsze dni.
I to jest, odważę się napisać, najcenniejszy wzrost.