SZALONE 240 SEKUND, CZYLI WSZYSTKO SIĘ MOŻE ZDARZYĆ
Spotkania Legii z Lechem są z reguły reklamą polskiej piłki i to niezależnie od aktualnej formy obu drużyn oraz ich pozycji w tabeli. Dwadzieścia lat temu odbyło się jedno z wielu meczów potwierdzających tę tezę. Było wszystko – dobra gra, niesamowite emo
Wrundzie jesiennej sezonu 2003/04 oba kluby były w mniejszym lub większym dołku, a przede wszystkim zupełnie innej rzeczywistości niż obecnie.
Legia toczyła wieloletni i przegrany, mimo niewielkich odstępstw od reguły, bój o przerwanie dominacji Wisły Kraków. Stała o tyle na straconej pozycji, że stan finansów nie pozwalał jej na długofalową równą rywalizację z ligowymi krezusami spod Wawelu, dlatego ówczesny właściciel, firma Pol-mot, szukał nowego inwestora. Równie straceńczą walkę Legia toczyła o budowę nowego stadionu, który umożliwiłby rozwój klubu. Stadion Wojska Polskiego, niegdyś reprezentacyjny obiekt polskiego sportu, był już przeżytkiem – zapewniał ledwie połowę niegdysiejszej pojemności (13 tys. miejsc) – podobnie jak całe przez lata tylko pudrowane zaplecze. Jak się okazało, na inwestora przyszło czekać jeszcze kilka miesięcy, na stadion – sześć długich lat. Jeszcze gorzej było w Lechu. Co prawda tam przebudowa obiektu już ruszyła, ale sportowo i organizacyjnie klub miał się kiepsko. Ledwie rok wcześniej wrócił do Ekstraklasy po dwuletniej nieobecności, był pod każdym względem słabszy od lokalnych klubików wielkopolskich: Amiki i Groclinu, z których pierwszy – po fuzji – kilka lat później miał się stać dla niego wybawieniem.
I Legia, i Lech tonęły w długach, nie zakwalifikowały się do europejskich pucharów, a nowy sezon w lidze zaczęły co najwyżej średnio. W trzech pierwszych meczach wygrały tylko po jednym meczu, dwa pozostałe warszawianie zremisowali, a poznaniacy przegrali. Mimo to kibice nie mieli najmniejszej wątpliwości, czy warto zjawić się na trybunach. 29 września 2003 roku na stadionie przy Łazienkowskiej zasiadło 13 tysięcy widzów (komplet), w tym liczna delegacja z Wielkopolski.
Bo wszyscy wiedzieli, że jak Legia gra z Lechem, to nie można tego przegapić.
Tornado nad Łazienkowską
I choć po meczu cieszyli się fani tylko jednego zespołu, to wrażeniami wszyscy zostali obdzieleni po równo. Od początku spotkanie było ciekawe. Gra toczyła się z przewagą gospodarzy, ale na pewno nie była jednostronna. Wszystko uzupełniały kolorowe, rozśpiewane trybuny. Brakowało jedynie bramek, ale w powietrzu było czuć, że to tylko cisza przed burzą.
Burza – nie taka z kilkoma grzmotami, ale prawdziwe tornado – nadeszła w 58. minucie, a rozpoczął ją ten, do którego ta rola absolutnie nie należała. Dziś nazwisko sędziego Antoniego Fijarczyka kojarzy się jednoznacznie, wtedy jednak uchodził po prostu za kiepskiego arbitra. Tamtego dnia ofiarą jego błędów padł głównie obrońca Legii Dickson Choto. Najpierw dostał żółtą kartkę, choć nawet nie dotknął Łukasza Madeja, a we wspomnianej 58. minucie został usunięty z boiska z bezpośrednią czerwoną kartką po absolutnie czystym wślizgu, którym zaatakował Rafała Grzelaka.
PZPN potem anulował tę karę jako oczywiście niesłuszną, ale co z tego, skoro legioniści musieli ponad pół godziny radzić sobie w dziesięciu przeciw jedenastu? Trudności z tym związane zaprzątały umysły gospodarzy oraz ich kibiców jednak tylko dwie minuty, tyle samo trwała nadzieja lechitów na ułożenie sobie meczu na własnych warunkach. Tomasz Jarzębowski wrzucił piłkę przed pole karne, Marek Saganowski uprzedził wybiegającego z bramki Waldemara Piątka i lobem posłał futbolówkę do siatki. Na trybunach zapanowało istne szaleństwo, zwłaszcza że tydzień wcześniej Wojskowi także w osłabieniu pokonali Polonię (1:0), ale tornado trwało dalej. Spiker, charyzmatyczny i nowatorski Wojciech Hadaj, jeszcze nie zdążył odprawić swojego rytuału i uzyskać gromkiej odpowiedzi na pytanie, kto strzelił gola, a już było 2:0. Tym razem Łukasz Surma posłał piłkę do atakującego lewą stroną Tomasza Kiełbowicza, ten co prawda kiepsko ją przyjął, ale zdołał dogonić i rzucając się na murawę, oddał taki strzał, że nie dało się lepiej – idealnie w dalszy róg bramki Lecha. Jeszcze nie ustała jedna euforia, a już zagłuszyła ją kolejna. To była 62. minuta, zaledwie 240 sekund upłynęło od wyrzucenia z boiska Choto!
Nie ma problemu, zapłacę Po przejażdżce takim rollercoasterem piłkarze Kolejorza byli w ciężkim szoku. Tym cięższym, że ich kibice, nie potrafiąc pogodzić się z takim przebiegiem meczu, dali wyraz swojemu niezadowoleniu, wykrzykując złowieszcze: „Brak wyników, będzie terror”. Białej gorączki dostał także trener gości Czech Libor Pala, który w pewnym momencie zaczął demolować ławkę rezerwowych. – Boczni pomocnicy nie grali tak, jak powinni. Wszyscy mówią, że mam najlepszych skrzydłowych w Polsce – Madeja i Grzelaka. No i było widać, jak jest naprawdę – tłumaczył po spotkaniu powody swojego wybuchu. Poznaniacy nie rezygnowali jednak do końca i na kwadrans przed końcem odzyskali nadzieję, choć i tym razem przyczynił się do tego akurat nie ten, który powinien to zrobić. Po rzucie wolnym dla Lecha Artur Boruc – wtedy zaledwie 23-letni obiecujący golkiper – postanowił wypiąstkować piłkę, ale w gąszczu własnych obrońców i napastników rywali wpadł na jednego ze skaczących. I wpadł tak niefortunnie, że wbił futbolówkę do własnej bramki. Gdyby kibicom Lecha było do śmiechu, od biedy mogli porównać tę interwencję do pamiętnego babola Janusza Jojki, ale fani Kolejorza akurat wtedy nie byli w żartobliwym usposobieniu. Lechici walczyli do ostatniego gwizdka, ale nie zdołali przełamać osłabionej, za to dobrze zorganizowanej obrony gospodarzy. Z Warszawy wyjeżdżali więc bez punktów, ale przynajmniej nie na minusie (nie licząc tego, jaki zrobili sobie u kibiców), w przeciwieństwie do trenera Pali. Ten pytany na konferencji prasowej o to, kto poniesie koszty jego wybryku wandalizmu, sięgnął do kieszeni, wyjął portfel, ale zamiast banknotów wyciągnął z niego… fakturę. – O, proszę bardzo. Na Legii takie sprawy szybko się załatwia. Już jest rachunek wypisany na moje nazwisko. Nie ma problemu, zapłacę – oznajmił. Tak to bywa, gdy Legia gra z Lechem. Wszystko się może zdarzyć.