Walka o powrót tą samą drogą
Lechia i Wisła między sobą zweryfikują ambicje powrotu do elity. W Gdańsku i Krakowie postawiono na zbliżone wizje budowy klubów.
To zdecydowanie dwie najbardziej rozpoznawalne marki na zapleczu PKO BP Ekstraklasy. I choć Gdańsk i Kraków dzieli na mapie kilkaset kilometrów, to Lechia i Wisła mają ze sobą więcej wspólnego, niż się wydaje. W obu przypadkach właściciele muszą mierzyć się z problemami finansowymi pozostawionymi przez poprzedników, a pod względem sportowym obie drużyny oparto na zawodnikach z Hiszpanii. W piątkowy wieczór na stadionie w Gdańsku zabraknie jednak Luisa Fernandeza, byłego piłkarza Wisły, który strzelił dla Lechii jedyną bramkę w pierwszym w tym sezonie starciu obu ekip w ramach Pucharu Polski. Wówczas górą była Biała Gwiazda.
W poszukiwaniu normalności
– Gdyby w kwestii finansów zachować asekurację, można by rzec, że Wisły na nic nie stać. Duże oszczędności, zapomnienie o awansie na najbliższe kilka lat, ograniczenie do minimum wydatków akademii, likwidacja drugiej drużyny i pozostałych sekcji, a także narzekanie non stop na poprzedników i wszystko dookoła. Ja wybrałem inną drogę. Pozytywistyczną i właściwą dla Wisły, bo redukcja ambicji oznacza też wielokrotnie redukcję wpływów. Walczę, aby ten klub przetrwał na tyle, ile potrafię – mówił w niedawnym wywiadzie udzielonym „Gazecie Krakowskiej” prezes i większościowy akcjonariusz Wisły Jarosław Królewski. Nie od dziś wiadomo, że pojęcie płynności finansowej przy Reymonta nie obowiązuje już od wielu lat. W ostatnim czasie pojawiły się także informacje, że klub ma problemy z regularnym wypłacaniem pensji członkom sztabu szkoleniowego i zawodnikom pierwszej drużyny.
Według założeń finansowych Białej Gwiazdy wypłaty na kontach piłkarzy i sztabu powinny pojawiać się co 45 dni. Jak zapewnia prezes Królewski, obecnie zaległości w płatnościach wynoszą ponad miesiąc w ujęciu kwotowym, ale wierzyciele zachowują się wzorowo, czując odpowiedzialność za klub. Zaznaczyć trzeba także, że Wisła nie ma żadnych zaległości wobec juniorów, którzy podpisali już profesjonalne kontrakty. Aby lepiej zrozumieć, z jakimi bolączkami musi mierzyć się księgowa Wisły, warto przytoczyć kilka liczb. Roczne utrzymanie drużyny rezerw to koszt 1,5 miliona złotych brutto. Koszt wynajmu stadionu przy ulicy Reymonta na spotkanie ligowe to kolejne niemal 150 tysięcy złotych netto za każde spotkanie. Przy średniej frekwencji w tym sezonie na poziomie 16 700 widzów oznacza to, że klub zamiast zarabiać na organizacji spotkań, musi do nich dokładać. Dlatego w obecnej sytuacji coraz głośniej w klubowych gabinetach mówi się o kolejnej transzy pomocowej dla Wisły od mniejszościowych właścicieli na czele z Jakubem Błaszczykowskim.
Pod tym względem krakowianie mogą brać przykład od swoich najbliższych rywali. Po objęciu Lechii przez Paolo Urfera w Gdańsku błyskawicznie zapomniano o zaległościach w wypłatach. Lechia stała się klubem budowanym na zdrowych zasadach finansowych. Wnioski o rozwiązanie kontraktów z winy klubu pozostały wstydliwymi wspomnieniami. A dokładając do tego rozwój działu marketingu, który pozytywnie wpłynął nie tylko na wizerunek klubu, ale też na frekwencję podczas ligowych spotkań, okaże się, że Lechia jest jednym z najlepiej prosperujących klubów w Fortuna 1. Lidze. Wzrost frekwencji i co za tym idzie zainteresowania drużyną z Gdańska nakręcany jest oczywiście też przez wyniki sportowe drużyny Szymona Grabowskiego. W rozgrywkach ligowych Lechia nie przegrała od siedmiu spotkań, a pod nieobecność swojego lidera Luisa Fernandeza zdaniem niektórych obserwatorów radzi sobie nawet lepiej niż z Hiszpanem w składzie.
Wspólny pomysł na drużynę
– Nieobecność Luisa i Conrado na pewno ma wpływ na zespół. Zawodnicy, którzy byli mniej eksploatowani, musieli zrozumieć, że ciężar gry opiera się również na nich. Absencja tych piłkarzy pokazuje, jak silną kadrę mamy i w jakim kierunku poszedł rozwój naszego zespołu. Na początku mówiliśmy, że chcemy regularnie punktować i dziś jest to bardzo widoczne – przekonywał Grabowski na przedmeczowej konferencji prasowej. 30-letni napastnik, który w poprzednim sezonie został drugim najlepszym strzelcem na zapleczu Ekstraklasy właśnie w barwach Wisły, bardzo emocjonalnie przeżył powrót na stadion przy Reymonta we wspomnianym meczu pucharowym. I choć kibice pod Wawelem bardzo długo nie mogli zrozumieć jego decyzji o rozstaniu z Białą Gwiazdą, to błyskawicznie znaleźli sobie nowego idola – Angela Rodado.
Napastnik Wisły z dziewięcioma bramkami w czternastu spotkaniach jest wiceliderem klasyfikacji strzelców. 26-letni zawodnik to także talizman ekipy z Krakowa, bo kiedy Rodado w tym sezonie trafiał, to Biała Gwiazda za każdym razem sięgała po komplet punktów. I mimo że występuje on jako klasyczna dziewiątka, to sposobem poruszania się na boisku oraz zachowaniami w pobliżu bramki przeciwnika mocno przypomina grającego zazwyczaj nieco dalej bramki rywali Fernandeza. – Nie uważam się za egoistę. Lubię pracować dla drużyny, pomagać i brać udział w akcjach, po których moi koledzy zdobywają bramki. Ale nie będę kłamał, że każdy strzelony gol mnie nie cieszy. Napastnik zawsze czuje radość, kiedy piłka po jego strzale ląduje w siatce – mówił Rodado w niedawnym wywiadzie dla „PS”.
Piątkowe starcie w Gdańsku zapowiada się emocjonująco nie tylko ze względu na to, że zagrają ze sobą dwie uznane firmy. Zarówno Wisła, jak i Lechia to zespoły preferujące ofensywny styl gry. Obie ekipy lubią budować akcje od tyłu i mieć przewagę w posiadaniu piłki. Jedni i drudzy największe zagrożenie dla przeciwników stwarzają w bocznych sektorach boiska, gdzie indywidualna jakość poszczególnych piłkarzy robi różnicę. Obaj trenerzy nie zmieniają także pomysłu na grę swoich zespołów w zależności od przeciwnika. Lechia i Wisła wiedzą, jaką piłkę chcą grać. Futbol w ich wykonaniu ma być otwarty, atrakcyjny dla widzów, obfitujący w wiele goli. Nie zawsze jednak idą za tym wyniki, a to właśnie one budują nastroje zarówno w Gdańsku, jak i w Krakowie. Najbliższy mecz będzie okazją do weryfikacji, kto obecnie lepiej realizuje wspólny pomysł. Zarówno budowy klubu, jak i zespołu na powrót do elity.