Z Łukaszem U siebie byśmy punktowali
BARTŁOMIEJ PŁONKA: Kamień spadł z serca po zwycięstwie nad Wartą Poznań?
ŁUKASZ SOŁOWIEJ: Po części tak, bo byliśmy po dłuższym okresie bez zwycięstwa. Czasami niewiele brakowało nam do wygranej, jak podczas meczów ze Śląskiem Wrocław (1:3) czy Ruchem Chorzów (2:2), kiedy w końcówkach traciliśmy punkty. Konsekwentnie pracowaliśmy dalej. Nerwowość trochę w nas narastała, ale wiedzieliśmy, że moment przełomowy nadejdzie. Cieszymy się, że wydarzyło się to na wyjeździe.
Jak czuje się piłkarz, który gra regularnie i nagle zostaje posadzony na ławce rezerwowych? Wcześniej też były dwa mecze ligowe, w których siadałem na ławce i nie mam z tym problemu. W spotkaniu z Pogonią Szczecin (0:2) popełniłem duży błąd i zapewne tym była podyktowana moja nieobecność w jedenastce na mecz z Wartą. W pełni rozumiem tę decyzję. Cały czas wspierałem kolegów z drużyny, taka jest też moja rola jako bardzo doświadczonego zawodnika. Czy Tomasz Tułacz rozmawiał z panem po meczu z Pogonią?
Po każdym spotkaniu mamy analizę i tam szczegółowo przeanalizowaliśmy tamtą sytuację. Mamy charakterny zespół i często mówimy sobie prawdę w męskich słowach. Zdaję sobie sprawę z wagi tej pomyłki, przyjmuję ją na klatę. Pozostaje mi teraz walczyć o powrót do jedenastki i będę robił wszystko, aby tak się stało.
Nadal jest pan najlepszym strzelcem Puszczy, a przecież mowa o obrońcy.
Nie jest to codzienna sytuacja, ale wielokrotnie powtarzałem, że moją domeną jest bronienie i wolałbym być rozliczany z tego. Przy czym bardzo cieszę się, że strzeliłem tyle goli, ale jednocześnie uważam, iż powinienem mieć ich więcej, bo było kilka sytuacji, których nie zmieniłem na bramki. Nie ukrywam jednak, że faktycznie to miłe, gdy czytam o sobie w pozytywnym tonie. Dla mediów i kibiców jest to swego rodzaju ciekawostka, bo zadebiutowałem w Ekstraklasie w wieku 34 lat i długo nie musiałem czekać na pierwsze gole.
Można powiedzieć, że skoro obrońca Puszczy jest jej najlepszym strzelcem, to ofensywa nie spełnia oczekiwań.
Myślę, że nie. Każdy zna swoje role na boisku i zawodnicy ofensywni w Puszczy wykonują także olbrzymią pracę w defensywie, czego być może nie widać na pierwszy rzut oka. My jako obrońcy pomagamy z kolei w atakach podczas stałych fragmentów gry. To naturalne, bo korzystamy ze swoich atutów. Nie szukałbym współzależności, że skoro obrońca dużo strzela, to napastnicy są słabi.
Po wielu bramkach, które pan zdobył, dało się odczuć, że rywale mocniej zwracają uwagę na pana we własnym polu karnym? Zdecydowanie tak. Po meczu z Ruchem, kiedy zdobyłem dwie bramki, to od kolejnego spotkania dostawałem krycie indywidualne lub strefa była ustawiana na dalszy słupek, czyli tam, skąd głównie atakowałem piłkę. Po raz pierwszy odczułem to mocniej podczas starcia z Lechem Poznań (1:4). Sztaby szkoleniowe klubów w Ekstraklasie są bardzo rozbudowane i każdy analizuje grę rywala. Cieszę się, że w meczu z Wartą Roman Yakuba strzelił gola w podobnym stylu. Kiedy piłka spada w okolicach dalszego słupka, to zazwyczaj mamy dobrą okazję do zdobycia bramki. Różnica między I ligą a Ekstraklasą jest bardzo duża?
Według mnie największa różnica to jakość poszczególnych zawodników. W Ekstraklasie mierzymy się z piłkarzami o wyższych umiejętnościach niż w I lidze. Jeżeli chodzi o samą organizację gry, to poziom jest podobny. Każda drużyna ma swój pomysł i koncepcję, ale różnicę robią wykonawcy. Umówmy się, w I lidze rywalizowaliśmy z piłkarzami, których wartość rynkowa wynosiła maksymalnie 200 tysięcy euro. W Ekstraklasie są zawodnicy warci kilka milionów. Mieliśmy wiele meczów, w których o końcowym wyniku decydowały indywidualności. Najlepszy przykład to mecz ze Śląskiem, czyli liderem ligi. Długo prowadziliśmy, wrocławianie nie mieli wielu okazji, ale ostatecznie potrafili odwrócić losy meczu, dzięki jakości swoich piłkarzy. Przeciwko któremu piłkarzowi w Ekstraklasie grało się panu najtrudniej?
Największe wrażenie zrobił na mnie Mikael Ishak z Lecha Poznań. To bardzo inteligentny zawodnik, który cały czas był pod grą, obserwował wszystkie boiskowe wydarzenia i ustawienie naszej obrony. Poza tym zwróciłbym uwagę na Josue z Legii Warszawa. Niektóre jego zagrania były wyjątkowe. Będąc na boisku, nie dowierzałem, gdy widziałem, gdzie i jak potrafi posłać piłkę. Ishak i Josue to według mnie zawodnicy wyrastający ponad Ekstraklasę.
Wróćmy do waszej drużyny. Jak reagowaliście na głosy ekspertów dotyczące tego, że obecnie mamy do czynienia z najsłabszymi beniaminkami od lat?
Eksperci mają prawo do takiego zdania, tym bardziej że wiemy, jak wygląda tabela. Liczby o czymś świadczą i trudno z nimi dyskutować. Chciałbym jednak podkreślić jedną rzecz. Puszcza do żadnego meczu nie przystępuje w roli faworyta. Mimo to w wielu spotkaniach potrafiliśmy toczyć walkę jak równy z równym i rzadko kiedy rywal dominuje nas od pierwszej do ostatniej minuty. O końcowym wyniku decydowały detale i nasze błędy, które zostały wykorzystane. Boli nas to, że wiele razy straciliśmy gole w końcówkach. Najlepszy przykład to mecz z Cracovią, gdy prowadziliśmy 1:0, a ja miałem okazję na podwyższenie wyniku. Nie wykorzystałem jej i chwilę później rywal wyrównał. Wydaje mi się, że im dłużej będzie trwał sezon, tym lepiej będziemy radzić sobie w takich momentach.
Będąc na boisku, nie dowierzałem, gdy widziałem, gdzie i jak potrafi posłać piłkę. Ishak i Josue to według mnie zawodnicy wyrastający ponad Ekstraklasę.
W spotkaniu z Pogonią popełniłem duży błąd i zapewne tym była podyktowana moja nieobecność w jedenastce na mecz z Wartą. W pełni rozumiem tę decyzję.
To oczywiście jest „gdybylogia”, ale gdybyście nie wypuścili zwycięstw w meczach z Ruchem i Cracovią, to dzisiaj Puszcza byłaby ponad kreską.
Zgadza się i tego jest nam najbardziej żal, bo te mecze powinniśmy wygrać. Nie ma jednak co już tego rozpamiętywać. Jesteśmy kopciuszkiem w Ekstraklasie, nie mamy wiele do stracenia i na pewno będziemy walczyć o swoje. Jestem optymistą i wierzę w nasz zespół.
To też trochę „gdybylogia”, ale gdybyście grali w Niepołomicach, to według pana mielibyście więcej punktów?
Moim zdaniem to akurat nie jest „gdybylogia”. Od zawsze powtarzałem, że jeśli gralibyśmy w Niepołomicach, to na pewno wyniki byłyby lepsze. Dowodem na to są statystyki z poprzedniego sezonu I ligi. Przegraliśmy u siebie tylko dwa mecze i zdobyliśmy tam bodajże 70 procent punktów. Mówię o tym otwarcie i trzymam kciuki za to, abyśmy wrócili na swój stadion jeszcze w tym sezonie. Klub, kibice i cała społeczność w Niepołomicach na to zasługuje. Większym sukcesem Puszczy będzie utrzymanie w Ekstraklasie czy awans, który wywalczyliście w czerwcu?
Uważam, że wywalczenie awansu jest nieco trudniejsze, bo po prostu trzeba wygrać więcej meczów w sezonie. Gdy natomiast weźmie się pod uwagę wysoki poziom sportowy w Ekstraklasie, to utrzymanie również jest dla nas wyzwaniem. Ale realnym do osiągnięcia, bo moim zdaniem mamy wiele atutów, które pozwalają nam o tym myśleć. Chciałbym podkreślić, że mimo słabszego okresu w drużynie cały czas panowała i panuje dobra atmosfera. Jesteśmy underdogiem, którego w pewnym momencie wszyscy skreślili, ale my znamy swoją wartość. Bardzo dobrze odnajdujemy się w trudnych warunkach i to jest nasz atut. Głęboko wierzę, że tym razem też osiągniemy swój cel.