W TROSCE O ZDROWIE MICHAŁA PROBIERZA. I NASZE TEŻ
Selekcjoner reprezentacji Polski na wyrozumiałość nie ma co liczyć. Jeżeli jego drużyna potknie się w meczu z Czechami, przez kraj przetoczy się złowróżbny pomruk niezadowolenia, który zrobiłby wrażenie nawet na najbardziej odpornym na bodźce zewnętrzne trenerze, a co dopiero na Michale Probierzu.
★★★
Zgódźmy się, że należymy do nacji ludzi często niecierpliwych i uzależnionych od narzekania, a pasja do futbolu stwarza nam w tym zakresie niesamowite możliwości. Co by dobrego się nie wydarzyło, intuicyjnie podejrzewamy, że w takim razie mogło wydarzyć się jeszcze lepiej. A jeżeli przytrafiło się coś złego – na przykład reprezentacja Polski straciła punkty w meczu, który powinna wygrać – otwiera się niezmierzone pole do pomstowania i uzewnętrzniania frustracji. Pod powyższą tezą podpisze się każdy selekcjoner prowadzący kadrę w ostatnich 50 latach, choć proszę wierzyć, że w pierwszym półwieczu polskiej piłki nastawienie i nastroje były podobne. Wyznaczam cezurę na początek lat 70. minionego wieku, aby wskazać, że na krytykę nie był odporny sam Kazimierz Górski i ledwie trzy lata po legendarnym remisie z Anglią na Wembley, dwa lata po historycznym medalu mistrzostw świata, rok po efektownym zwycięstwie nad reprezentacją Holandii (4:1) i kilka dni po finale igrzysk olimpijskich w Montrealu – zdaniem nie tylko działaczy, ale też wielu kibiców – nie nadawał się do prowadzenia kadry. Nikt mu nie zabierał epokowych sukcesów, szanowano go za to i składano hołd, ale 55-letni wówczas szkoleniowiec traktowany był jedynie jako żywy pomnik. Tymczasem kadra potrzebowała kogoś znacznie młodszego, nowocześniejszego i ambitniejszego, dlatego do roboty został ściągnięty z USA 37-letni Jacek Gmoch.
I tak było zawsze. Gdy reprezentacja wygrywała, selekcjoner miał względny spokój, choć przyznajmy, że też do czasu. Nową modę narzucił prezes Zbigniew Boniek, który podziękował za współpracę Jerzemu Brzęczkowi, choć ten spełnił strategiczne warunki, o czym zresztą były szef PZPN na każdym kroku przypomina, jakby zależało mu na pamiętaniu, że o zakończeniu współpracy nie decydowały wyniki. Był więc awans na EURO 2020 i to z imponującym dorobkiem punktowym oraz utrzymanie drużyny w elitarnej kategorii Ligi Narodów. Prezes uznał, że brakowało odpowiedniej chemii między drużyną a Brzęczkiem, który był podatny na podszepty nieodpowiednich ludzi i sam głośnym, mocno subiektywnym diagnozowaniem rzeczywistości sprawiał, że atmosfera wokół kadry stawała się toksyczna.
★★★
Również nie za wyniki została ścięta selekcjonerska głowa Czesława Michniewicza, choć szefowie PZPN lubią uściślać, jakby to cokolwiek zmieniało, że nie chodziło o dymisję, a o nieskorzystanie z klauzuli przedłużenia umowy. Pan Czesław zapłacił posadą za toporny styl gry, za – jak sam podczas krótkiej i burzliwej selekcjonerskiej kariery był łaskaw publicznie się wyrazić w innej sprawie – zarzynanie meczów tępym nożem. A gdyby ktoś nie wyzbył się wątpliwości, bo Michniewicz zawsze miał wielu fanów, oliwy do ognia dolała tzw. afera premiowa. Za dużo się tego nazbierało, by selekcjoner wyszedł bez szwanku. Z perspektywy czasu, wciąż jeszcze liczonego w miesiącach, widać, że reprezentacja zakopała się w sportowych problemach. Teraz to nawet brzydkie zwycięstwa by się przydały, kto by nie chciał trzech punktów w październikowym spotkaniu z Mołdawią (1:1) wyrwanych, wydrapanych w jakikolwiek sposób? Gdy pali się stodoła, liczy się skuteczność akcji ratunkowej, nic więcej. Mecz z Mołdawianami, nazwijmy rzecz językiem branżowym, należało przepchnąć, bo zwycięstwo ustawiałoby Polaków na uprzywilejowanej pozycji w ostatnim grupowym starciu z Czechami. Remis oznacza, że straciliśmy kontrolę nad najważniejszymi wydarzeniami w naszej grupie, ale chwilowo nie wolno nam o tym myśleć, a już szczególnie powinien to wyrzucić z głowy Probierz i jego piłkarze. Oni w ostatnim meczu muszą wreszcie wzorowo wypełnić swoją misję i po prostu wygrać.
★★★
Jeżeli zwycięstwo mimo wszystko nie poprawi sytuacji Polski i skaże nas na baraże, zostanie jednak nutka optymizmu pozwalająca ciągle wierzyć w nowe otwarcie. Jeśli natomiast zwycięstwa nie będzie, Probierz zafunduje sobie wyjątkowo nerwowe miesiące przygotowań do decydującej batalii o EURO 2024. Odkąd został selekcjonerem, a nawet już wcześniej – gdy zaczął pracować z kadrą narodową U-21 – wyraźnie powściąga okazywanie emocji, unika ostrych polemik z dziennikarzami, z większym spokojem odpowiada na zaczepki kibiców. Przeanalizował nową sytuację i uznał, że teraz jest od tego, by łagodzić, a nie podsycać. Są jednak granice gryzienia się w język. Remis, a tym bardziej porażka z Czechami wystawiłyby jego charakter na ciężką próbę. Byłby to jednak równie trudny test cierpliwości dla tych wszystkich, którzy ciągle liczą, że Biało-czerwoni zagrają w przyszłorocznych mistrzostwach Europy. W dobrze pojętym wspólnym interesie zdecydowanie lepiej sobie tych niezdrowych wzruszeń oszczędzić. Teraz wszystko zależy więc od drużyny Probierza. Można zaplątać się w baraże, ale nie można stracić punktów w piątkowym meczu na PGE Narodowym.