ŚMIERĆ FAKTYCZNA I ŚMIERĆ MEDIALNA
Łaska pańska na pstrym koniu jeździ. Dlatego nawet najwięksi mistrzowie sportu muszą się liczyć z tym, że raz będzie się ich wynosić pod niebiosa, a innym razem mieszać z błotem. Dla nas najlepszym tego przykładem jest dziś Robert Lewandowski, który okazał się nagle najskuteczniejszym na świecie łowcą bramek na gruncie piłki nożnej, grając w sławnej drużynie Bayernu Monachium, by nieco spuścić z tonu po przejściu do jeszcze sławniejszej Barcelony. Kibiców chcących teraz doprowadzić do medialnej śmierci Lewandowskiego irytuje to, że „Lewy” nie tylko nie trafia w kolejnych meczach do siatki, lecz nawet nie za bardzo dochodzi do strzału. Xavi, trener FC Barcelony, broni Polaka, wskazując, że ten dopiero odzyskuje formę po kontuzji, a poza tym partnerzy w ostatnim czasie zbyt rzadko podają mu piłkę. W tych stwierdzeniach jest dużo prawdy, jakkolwiek trzeba też brać pod uwagę, że Robert wkroczył już w 36. rok życia i dotychczasowa szybkość w dochodzeniu do piłki może mu już trochę przygasać. Najważniejszym problemem jest wszakże otoczenie, w jakim przyszło mu grać. Już w okresie kilku tygodni, gdy nasz strzelec wyborowy leczył kontuzję, widać było wyraźnie, że barcelończykom nie wychodzi gra ofensywna, bo brakuje siejących popłoch w obronie przeciwnika chyżonogich dryblerów, jakimi wcześniej byli w tym zespole Argentyńczyk Leo Messi, Brazylijczyk Neymar czy też grający jeszcze do niedawna w tej drużynie reprezentant Francji – Ousmane Dembele. Jakoś gra skądinąd utalentowanych piłkarzy, a takimi są bez wątpienia Brazylijczyk Raphinha, pomocnicy Pedri i Gavi czy też młodziutki Lamine Yamal, nie prowadzi do zbyt wielu sytuacji strzeleckich i Barcelona za każdym razem wygląda jak ciało bez duszy, kiedy nie gra znakomity rozgrywający Frenkie de Jong. Tymczasem w okresie gry w Bayernie Lewandowski miał wokół szybkich graczy, którzy rozwalali szyki obronne rywali i albo podawali mu piłkę, albo sami strzelali na bramkę. Początkowo wprost niezastąpieni byli w tych rolach Holender Arjen Robben i Francuz Franck Ribery, którego potem zastąpił jego rodak, jeszcze szybszy skrzydłowy Kingsley Coman. A przecież wokół „Lewego” byli i inni szybkościowcy: Leroy Sane, Serge Gnabry i stopniowo wchodzący do pierwszego składu junior Jamal Musiala, nie zapominając o bodaj najszybszym z najszybszych – kanadyjskim obrońcy Alphonso Daviesie lubiącym chodzić do przodu i centrować.
W grze drużynowej zawodnicy muszą się uzupełniać cechami osobowościowymi. Teraz w buty Lewandowskiego w Bayernie wszedł reprezentant Anglii Harry Kane i też strzela mnóstwo bramek, wykorzystując zamieszanie, jakie robią w linii obronnej rywali jego partnerzy. Wtedy bowiem piłka „sama szuka” Kane’a, który niezawodnie strzela do siatki. Nie łudźmy się jednak, że po świetnym początku w Bayernie Harry nie będzie miał w ogóle okresów bez gola, bo takie zdarzają się nawet największym gwiazdorom piłki.
★★★
Podobnie jak Lewandowski – w ostrzale krytyków i zwyczajnych hejterów znalazła się całkiem niedawno nasza tenisowa supergwiazda Iga Świątek, która po trzecim zwycięstwie na kortach Rolanda Garrosa nie zawędrowała zbyt wysoko w Wimbledonie i US Open. Jeden z dziennikarzy zarzucił jej nawet, że jest „głupiutką dziewczynką”, skoro będąc Polką, gra ze wstążeczką w ukraińskich barwach na czapce. Do tego stopnia mogło się posunąć nacjonalistyczne zacietrzewienie w sytuacji, gdy ona – przy brawach całego świata – wspierała moralnie naszych sąsiadów napadniętych przez Rosję. W słabszym okresie Igi nikt nie brał pod uwagę, że dziewczyna nie maszyna i przy wielkiej liczbie gier w skali roku musi mieć czasem lepsze, czasem gorsze momenty, tak samo zresztą jak jej konkurentki, z których wiele przeżywa psychiczne załamania – jak choćby Japonka Naomi Osaka planująca w styczniu powrót na korty po wyleczeniu się z depresji i urodzeniu córki. A Iga Świątek – wraz ze swoim zespołem – bardzo szybko zamknęła usta krytykom, dając sobie chwilę odpoczynku i wprowadzając nowe elementy do swego stylu gry, które pozwoliły jej wygrać koronujący sezon 2023 turniej WTA Finals w Cancun. Już bardzo dawno sławny biskup i poeta Ignacy Krasicki stwierdził, że „prawdziwa cnota krytyk się nie boi”. I ta celna myśl znajduje potwierdzenie w postępowaniu nieprzejmującej się złośliwymi komentarzami liderki światowego rankingu.
★★★
Owiele większe problemy w sportowej karierze przeżywa rekordzistka Polski w rzucie oszczepem, wicemistrzyni olimpijska Maria Andrejczyk zmagająca się nieustannie z kontuzjami, a ostatnio załamana po katastrofie w życiu osobistym. Na szczęście i ona potrafiła się zebrać po przejściach, wznawiając trening pod okiem nowego szkoleniowca Cezarego Wojny, bo chciałaby za wszelką cenę sięgnąć w przyszłym roku w Paryżu po olimpijskie złoto. Sportowa ambicja bierze górę nad wszystkim innym w jej życiu. Sport bowiem jest czasem jak narkotyk, o czym przekonał nas Rosjanin Walery Rozow, mistrz świata w spadochroniarstwie, wielki amator wspinaczki wysokogórskiej i skoków w najbardziej ryzykownych miejscach (jak przepaście na szczytach Himalajów albo lej wulkanu na Kamczatce). W 2017 roku ustanowił rekord w skoku formuły BASE – z 7700 metrów n.p.m., zeskakując z Czo Oju, szóstej najwyższej góry świata i lądując na lodowcu znajdującym się na 6000 m. W tym samym roku, niestety, Rozow poniósł śmierć przy skoku z Ama Dablam w Nepalu (6812 m n.p.m.), lecąc w przepaść z prędkością ponad 200 km na godzinę…