Warto było tak cierpieć!
RYSZARD OPIATOWSKI: Ma pan za sobą maratoński debiut i to w Nowym Jorku. Czas znakomity 2:50:09, ale doświadczył pan tego, co czeka większość maratończyków, czyli zderzenie ze „ścianą”? ADAM KSZCZOT: Myślałem, że „ściany” nie będzie, a jednak musiała być. Przekrój trasy jest taki, że do połowy biegnie się lekko w dół, a potem jest delikatnie pod górę. Ostatnia piątka jest ciężka, non stop zbiegi i podbiegi, a finiszowe metry biegnie się pod górę i to wykańcza. Niecałe 5 km przed metą jest podbieg. Tam się poddałem, zacząłem iść. Czułem, że nadchodzą skurcze. Musiałem rozluźnić mięśnie. Było ciężko, przyszła „ściana”. Zadziwiająco późno, bo dużo ludzi mówi, że to najtrudniejsza trasa maratonu, z jaką się spotkali.
Wybrał pan sobie trudny maraton na debiut.
Ale warto było polecieć do Nowego Jorku. Oprócz zjazdu cukrowego po przekroczeniu mety było super. Mam dobre nogi, więc siłowo byłem dobrze przygotowany, pojawiło się tylko za mało dłuższych rozbiegań w planie treningowych. Jedno na 30 km i jedno na 27 km, za mało. Ale takim dysponuję czasem przy moim trybie życia. Gdybym po ciężkim tygodniu miał iść jeszcze na ciężki trening, pewnie nie dotrwałbym do maratonu. Czyli jednak warto było mimo niepełnego przygotowania?
Kiedyś powiedziałem, że każdy zawodowiec powinien przebiec maraton. I to był mój cel. Nasłuchałem się pięknych opowieści o tych nowojorskich maratonach w trakcie podcastów, które realizujemy na portalu bieganie.pl. Opowieści z wypiekami na policzkach, ze łzami w oczach, jak pięknie jest na Greenpoincie, że tam człowiek odkrywa siebie na nowo, bo mawym nie jest łatwy. Mnóstwo takich rzeczy usłyszałem w trakcie rozmów z gośćmi, którzy mówili, że warto przebiec. I rzeczywiście tak było! Jakie uczucia targały panem na mecie? Pomyślał pan: po co mi to było?
Absolutnie nie miałem myśli, że już nigdy więcej, że to mój ostatni maraton! Bogiem a prawdą, bieg na 800 m jest trudniejszy niż „ściana” w maratonie. To boli dużo bardziej. Bólu maratońskiego się nie boję, a bólu na 800 m i owszem.
Film, na którym tuż przed metą pan pada i jest podnoszony przez innych maratończyków, zrobił furorę. Pokazał, że nawet wielki mistrz może przeżywać słabości. Chłopaki z redakcji bieganie. pl to nagrali. Czekali na mnie na mecie. To pokazuje ludzkie oblicze sportu, że każdy, bez względu na to, jaką ma przeszłość, jest tylko słabym człowiekiem.
Odnalazł pan tego, który pomógł się podnieść?
Tak, to Amerykanin. Ktoś wysłał mi jego namiary. Odnalazłem go na Instagramie, pogadaliśmy sobie. Podziękowałem mu za to, że wyciągnął pomocną dłoń. On pobiegł do mety w czasie 2:50.20. Gdyby mi nie pomagał, pewnie złamałby granicę 2:50. Jego gest pokazuje, jak fajny jest sport amatorski. Wspólna pasja to ogromna siła maratonu. Uroku dodawali kibice. Rzeczywiście było ich mnóstwo. Pojawiły się polskie flagi, ludzie krzyczący, dopingujący swoje drużyny, śmieszne napisy. Atmosfera w całym Nowym Jorku była niesamowita. Jak widać, da się zamknąć praktycznie cały Manhattan na cały dzień.
Co jeszcze zapamięta pan z tego maratonu?
Z redakcji bieganie.pl polecieliśmy całą grupą. Jeszcze parę lat temu nie wyobrażaliśmy sobie takiej sytuacji. I ten moment na końcówce maratonu, gdy jednocześnie łapią mnie skurcze w dwójce i czwórce. To jest bardzo dziwne uczucie. Słyszałem pytania, czy to moje upadanie było ustawione. Trudno byłoby coś takiego wymyślić i zrealizować.
Może za mało pan jadł i pił na trasie?
Cały czas piłem, zjadłem też trzy żelki, co nie uchroniło mnie przed zjazdem cukrowym po przekroczeniu mety. Przez parę dni przed biegiem sporo przeszedłem po Noraton Jorku, zwiedzaliśmy, spotkaliśmy się z Polonią, był poranny rozruch. To były wzruszające chwile.
Jak się pan czuł kilka dni po maratonie?
Cały czas byłem na chodzie. Sztywne nogi były tylko pierwszego dnia. Tylko paznokcie u stóp zdaje się, że są mi niepotrzebne.
Zeszły?
Dwa w trakcie maratonu nie do końca zeszły, ale już są martwe. A po treningach sześć paznokci jest zagrożonych. Biegałem dużo w terenie zmiennym, gdzie przy zbieganiu dobijasz paznokciami do butów. Nieważne, jakie masz buty, a ja mam dobre, i tak paznokcie cierpią. W każdym razie czuję się świetnie, choć w końcówce wyglądało to dramatycznie. W czwartek już biegałem, a 11 listopada był start na 11 km w Arłamowie.
Myśli pan o następnych maratonach? Wielkie miasta kuszą?
Aż tak globalnie nie myślę, choć maraton to jest świetna przygoda. Kariera zawodowa skutecznie wyleczyła mnie z tego, by teraz stawiać sobie
Bogiem a prawdą, bieg na 800 m jest trudniejszy niż „ściana” w maratonie. To boli dużo bardziej. Bólu maratońskiego się nie boję, a bólu na 800 m i owszem.
wielkie cele, jak na przykład maraton na wszystkich kontynentach. Nie mam żadnego zaplanowanego na przyszły rok. Choć słyszałem, że przeciwieństwem maratonu w Nowym Jorku jest ten w Walencji. Tam podobno jest całkowicie płasko i można bić życiówki. Kto wie, może się przygotuję.