TUŁACZ NIE PĘKA
Wykreślanie Puszczy Niepołomice z grona ekstraklasowych drużyn na przyszły sezon jest mocno przedwczesne. Zespół Tomasza Tułacza ma imponującą odporność na zniszczenia. Trudno nie mieć do niego sympatii, nawet jeżeli mówimy o klubie, który brakiem odpowiedniej infrastruktury obniża standardy PKO BP Ekstraklasy.
Nie dość przypominania, że na osiemnaście drużyn z elity aż trzy (czyli średnio co szósta) nie dysponuje stadionem, na którym mogłyby się odbywać ekstraklasowe mecze. Puszcza przyjmuje więc rywali na stadionie Cracovii i żyje nadzieją, że wiosną będzie mogła wrócić do siebie, bo spełni podstawowe wymagania techniczne, normy bezpiecznej imprezy masowej i profesjonalnej transmisji telewizyjnej. Zarazem trudno nie pamiętać o przypadku Sandecji Nowy Sącz, która po awansie do najwyższej klasy rozgrywkowej w istocie pozorowała budowę nowego stadionu, aby nie ściągnąć na siebie gniewu pryncypialnego przynajmniej w sferze deklaracji ówczesnego prezesa PZPN Zbigniewa Bońka, ale nic konkretnego z tego nie wynikało. Sandecja po jednym sezonie spadła do 1. ligi, grając w Niecieczy. A gdyby nie spadła, nadal by tam grała. Dopiero teraz, po sześciu latach, nowy stadion nabrał prawdziwych kształtów. Ale to i tak nic w porównaniu z tym, co wyczynia Warta Poznań, która zadomowiła się już w Grodzisku Wielkopolskim i aż dziwne, że nadal nazywa się klubem poznańskim. Klub awansujący do Ekstraklasy na nowe wyzwania powinien być gotowy pod każdym względem, nie tylko sportowym. W ten sposób buduje się markę rozgrywek i w konsekwencji podnosi ich poziom. W 1.lidze nie brak klubów spełniających ekstraklasowe standardy, ich rozwój nie powinien być blokowany przez te, które zdołały błysnąć sportowo, ale zaniedbują inne obszary. I nie chodzi o to, by komuś podcinać skrzydła, a wręcz przeciwnie – żeby mobilizować. Reguły powinny być jasne i znane od samego początku. Jeżeli nie potrafisz się do nich dostosować, to sorry, nie możesz grać w Ekstraklasie. Dla nowicjuszy, jeżeli mają taką potrzebę, stosujmy okres przejściowy – pół roku, nawet rok, ale w końcu trzeba uderzyć pięścią w stół. Nie można grać w innym mieście w charakterze „tymczasowym” przez cztery sezony, a na taki wynik idzie Warta, i jednocześnie nie budować nowego stadionu, bo to jawna kpina.
Puszcza wciąż daleko jest od takiego stanu, bo tam ciągle planuje się powrót do Niepołomic, a dla działaczy większym problemem jest, że może się to nieszczęśliwie połączyć z powrotem do 1. ligi. Tegoroczny awans był dużą niespodzianką, nikt go nie zakładał, nie było takich deklaracji. Wieloletnia praca trenera Tomasza Tułacza przyniosła bardzo dobre, jak na okoliczności, efekty. Zbudował on drużynę skonsolidowaną, wybieganą i zdyscyplinowaną. Znalazł bezcenny klucz. Zamiast cudów i taktycznych nowinek postawił na rzetelną pracę i prostą grę opartą na przejrzystych schematach. Nie możesz dorównać rywalowi pod względem potencjału piłkarskiego, to nawet nie próbuj, sięgnij po nieskomplikowane środki, w ofensywie skup się na stałych fragmentach gry, bo nimi raz czy drugi możesz zaskoczyć każdego przeciwnika. No i musisz mieć końskie zdrowie. Może ci brakować piłkarskiego talentu, techniki użytkowej, ale nie nikt ci nie wybaczy braku w przygotowaniu fizycznym, bo o sercu do ofiarnej walki nawet nie ma co wspominać. Powyższe wskazówki musi zaakceptować każdy piłkarz z ekipy trenera Tułacza. I właśnie dzięki temu tak trudno ją złamać. Nie może zniechęcić jakiekolwiek niepowodzenie, bo każdy następny mecz jest jak czysta kartka. Puszcza przyzwyczaiła się do niedoceniania; niedocenianie to jej środowisko naturalne. I jeżeli wszyscy piłkarze Tułacza są wycięci z jednego szablonu, łatwiej wprowadzać dublerów. W ostatnim czasie nie mogło grać wielu piłkarzy z powodu urazów i infekcji, ale na boisku pojawiali się zastępcy i też dawali radę, bo mieli te same piłkarskie cechy wynikające z zasad wprowadzonych przez Tułacza. Puszcza pierwszy raz po awansie wygrała w PKO BP Ekstraklasie w meczu wyjazdowym. Trzy punkty wydarte – wcale nie było to aż takie trudne – Warcie Poznań (2:0) są sygnałem, że beniaminek spróbuje się wyrwać ze strefy spadkowej i zagrać na nosie ekspertom, którzy wróżą mu rychłą degradację. Chwaliliśmy snajperską skuteczność Łukasza Sołowieja – że to on potrafi posłać piłkę do siatki, że bez niego ani rusz. W Grodzisku Sołowiej siedział na ławce, wszedł w doliczonym czasie gry. Strzelali i na zero z tyłu zagrali inni. To jest właśnie ta „egalitarność” Puszczy, w tej drużynie każdy dokłada coś ważnego od siebie bez względu na to, jak się nazywa.
Utrzymanie to cel trudniejszy niż przed startem sezonu, bo od dawna wymagający odrabiania strat, ale teraz są już one trochę mniejsze. Pokonanie zespołu Dawida Szulczka może być przełomem. To dodatkowa energia i przede wszystkim wiara, której pewnie zaczynało już brakować. Przed rokiem po 15 pierwszoligowych kolejkach Puszcza miała 30 punktów i pozycję lidera tabeli. W elicie po tylu meczach ma 13 punktów, czyli ponad dwa razy mniej, co dobrze wyraża różnicę w skali trudności. Wystarczy spojrzeć na twarz Tułacza, by mieć wrażenie, że panuje nad sytuacją i ciągle ma pomysł na szczęśliwe zakończenie.
Oby równie pomysłowi w sprawie powrotu na swój stadion byli szefowie Puszczy, oczywiście we współpracy z władzami Niepołomic.