KADRA PROBIERZA? CHCIAŁBYM SIĘ MILE ZASKOCZYĆ
Reprezentacja Polski w piątkowy wieczór zagra ostatni mecz grupowy w eliminacjach mistrzostw Europy 2024 z Czechami. Szanse bezpośredniego awansu do turnieju w Niemczech są minimalne, prawdopodobnie musimy nastawić się na dość krętą ścieżkę barażową. Niemniej warunkiem zachowania nawet tych minimalnych szans jest piątkowa wygrana z południowymi sąsiadami. Punkty punktami, szanse szansami, ale ja – jako kibic tej reprezentacji – chciałbym w końcu zobaczyć jakieś przesłanki świadczące o tym, że jest jakiś postęp tej drużyny. Takim sygnałem, lub jak kto woli światełkiem w tunelu, byłoby piątkowe zwycięstwo – i co równie ważne – odniesione najlepiej w dobrym stylu. Czy precyzyjniej w stylu, który pozwoliłby stwierdzić: to jest właśnie pieczątka nowego trenera! Jako osoba, która w piłkę grała i która obserwuje ją z bliska od wielu lat, nadziei wielkich sobie nie robię, aczkolwiek chciałbym zostać mile zaskoczony.
Jak na razie po spotkaniach z Wyspami Owczymi i Mołdawią nie przyjmuję tłumaczeń i opinii, że dzięki zmianie selekcjonera cokolwiek drgnęło. Ten nie poczuwa się w żadnym stopniu do straty punktów z Mołdawią i do tego, że znów jesteśmy w grupie w beznadziejnej sytuacji (biorąc pod uwagę klasę rywali). Jestem innego zdania. Wygrana na własnym boisku z jedną ze słabszych drużyn w klasyfikacji światowej (159. miejsce) była obowiązkiem bez względu na to, co działo się wcześniej w tych samych kwalifikacjach.
Michał Probierz tłumaczy, że może punktów nie zdobywa tyle, ile by chciał, ale z powodzeniem zmienia tę drużynę. Pozbywa się piłkarzy, którzy stali się twarzami mizerii, jaką ta kadra prezentowała w ostatnich latach, i wtłacza świeżą krew. Na trwające zgrupowanie zaproszenia nie dostał na przykład Arkadiusz Milik. Podpisuję się pod tą decyzją obiema rękami. Apelowałem nawet o to po wspomnianych meczach eliminacyjnych. Milik w klubie i Milik w kadrze to dwaj inni zawodnicy. Temu „drugiemu” czegoś brakuje, gdy przyjeżdża na zgrupowania. Tym czymś jest ogień, determinacja, którą powinni mieć zawodnicy zapraszani do najważniejszej z drużyn – reprezentacji kraju.
Z powodu kontuzji nie przyjedzie też Matty Cash, o którym też można powiedzieć, że po przyjeździe do Polski traci blask. A szkoda, bo wydawało się, że obrońca Aston Villi wniesie nową jakość na boisku i poza nim. To klasowy zawodnik i pozytywna postać, ale coś nie gra, jakoś się w naszym środowisku nie odnajduje. Chciałbym i wciąż jeszcze liczę na to, że obaj wiosną pomogą tej drużynie w prawdopodobnych barażach, że być może ta rozłąka, zwłaszcza w przypadku Arkadiusza Milika, podziała motywująco. Póki co jestem ciekawy, jak terapia szokowa podziała na powracającego do kadry Jana Bednarka. Czy Michał Probierz będzie miał w przyszłości pożytek z Patryka Dziczka, który jest jego autorskim pomysłem? Albo z Mateusza Wieteski? Bardzo pozytywnie bym się zdziwił, gdyby został objawieniem rywalizacji z naszymi południowymi sąsiadami. W podstawowym składzie w piątkowy wieczór wybiegnie zapewne Robert Lewandowski, który poprzednie zgrupowanie opuścił z powodu kontuzji. Mam wrażenie, że w sprawie napastnika Barcelony pojawiła się moda, by udowodnić nie tylko, że do tej kadry się już nie nadaje, ale i w klubie ze stolicy Katalonii jego dni są policzone. Przykład z ostatniego spotkania ligowego z Deportivo Alaves. Nasz napastnik strzelił dwa gole, dzięki którym ekipa Xaviego wygrała 2:1, a odnoszę wrażenie, że mimo tego więcej szumu było wokół krótkiego filmiku krążącego w mediach społecznościowych. Widać na nim, jak „Lewy” po jednej z akcji zrugał, a następnie nie podał ręki swojemu 16-letniemu koledze, Lamine Yamalowi, który chciał go przeprosić. Natychmiast pojawiły się teorie, że Polak jest niezbyt lubianym w szatni egoistą. Do tego ktoś inny przypomniał sobie w Niemczech, że w Bayernie Monachium koledzy też mieli go już dość, co zaraz zostało przytoczone w naszych mediach. Tak go nienawidzili w tej Bawarii, że przez tyle miesięcy trwały negocjacje w sprawie odejścia kluczowego napastnika…
Kiedy „Lewy” tłumaczy, że akcja z Yamalem to był totalny przypadek, że nie ma nic na rzeczy i dodaje, że jest zdziwiony tym, jakie historie tworzą dziennikarze na jego temat, to ja się dziwię, że znosi to z tak dużym spokojem i dystansem. Przypomina mi się komedia trupy spod szyldu Monty Pythona pt. „Żywot Briana”, kiedy podążający za filmowym Mesjaszem wierni próbowali odczytać coś wielkiego z każdego drobnego gestu i kroku. Aż w końcu ten nie wytrzymał i krzyknął: „A teraz weźcie się odpie .... cie!”.
Filmowy Mesjasz miał dość uwielbienia, a z Lewandowskim jest teraz tak, że wszyscy próbują odczytywać z jego gestów tylko złe rzeczy, zarzucają mu złe intencje. Jeśli kilka sekund zbiera myśli, by odpowiedzieć na pytanie, to już jest przesądzone: milczy, bo chce zwolnić trenera. Opuścił jedną nogawkę getrów i widać ogoloną łydkę? Pewnie reklamuje krem po goleniu. A taki szczegół, że strzelił dwa gole? „Eee tam, tylko dwa?! Przecież jeden z nich był z karnego”. Niestety nasz problem jest taki, że szybko przyzwyczajamy się do dobrego i jeśli to dobre trwa za długo, to zaraz nam się nudzi i szukamy byle powodu, by ponarzekać, by podciąć gałąź, na której wygodnie siedzimy i mamy piękny widok…