EURO bez Włochów? Katastrofa!
Lorenzo Minotti był kapitanem złotej ery Parmy, klubu, który w latach 90. niespodziewanie wskoczył na najwyższy poziom włoskiej ligi i zdołał zdobyć trzy europejskie puchary: Puchar Zdobywców Pucharów i Superpuchar UEFA (w 1993 roku) oraz Puchar UEFA (w 1995 roku). 56-letniemu byłemu obrońcy w 1994 roku udało się też być częścią reprezentacji Włoch, z którą uczestniczył w mundialu rozegranym w Stanach Zjednoczonych, gdzie wywalczyła srebro. Do 1995 roku reprezentował swój kraj, zaliczył osiem spotkań i wystąpił w pierwszym w historii meczu Azzurrich z Ukrainą, czyli kadrą, z którą 20 listopada w Leverkusen zmierzy się zespół Luciano Spallettiego w walce o kwalifikację do mistrzostw Europy.
ALBERTO BERTOLOTTO: Starcie z ekipą prowadzoną przez Serhija Rebrowa jest najważniejsze, ale ważny mecz dla Italii to też ten z Macedonią Północną, zaplanowany na piątek 17 listopada. Zgadza się pan?
LORENZO MINOTTI: Oba spotkania są istotne, gdy weźmie się pod uwagę niedawną historię naszej reprezentacji – nie potrafiła dwa razy z rzędu awansować na mistrzostwa świata, latem musiała zmienić trenera po odejściu Roberto Manciniego. Byłoby katastrofalne, gdyby Włochom nie udało się dostać na EURO. Kadra musi udowodnić, że nie zawiedzie w tych meczach.
W ostatnich trzech starciach z Macedonią Północną Italia dwa razy zremisowała i raz przegrała – porażka była i do dziś jest bolesna, ponieważ uniemożliwiła drużynie wzięcie udziału w mistrzostwach świata w Katarze. Emocje związane z tym meczem mogą mieć wpływ na następne spotkanie z bałkańskim zespołem?
Na pewno niektórzy zawodnicy chcą wziąć odwet na tym rywalu, ale myślę, że nie. To, co wydarzyło się w Palermo, nie będzie miało wpływu na najbliższy mecz. W porównaniu ze starciem rozegranym półtora roku temu na Sycylii drużyna ma kilku nowych piłkarzy, ale przede wszystkim nowego selekcjonera. Będzie presja, jestem o tym przekonany, ale tylko dlatego, że spotkanie ma duże znaczenie dla losów kwalifikacji. To prawda, że wszystko może się rozstrzygnąć w meczu z Ukrainą, ale zwycięstwo nad Macedonią to kluczowy krok. Trzeba skupić się tylko na tym, a potem na kolejnej rywalizacji.
Włochy zagrają z bałkańską kadrą przed własną publicznością, w Rzymie na Stadio Olimpico, a z Ukraińcami w Leverkusen na neutralnym boisku. To na pewno może pomóc podopiecznym Spallettiego.
Zdecydowanie tak. Występy w Rzymie dają ogromną motywację każdemu zawodnikowi, a co do drugiego meczu, to lepiej nie zmierzyć się z Ukrainą na wyjeździe. Chociaż wszyscy piłkarze to zawodowcy i są gotowi na różne sytuacje, środowisko w tych przypadkach niewątpliwie odgrywa ważną rolę, a Ukraińcy nie mogą liczyć na wsparcie większości swoich kibiców.
Co pamięta pan ze starcia rozegranego w marcu 1995 roku z Ukrainą?
Wracam myślami do pięknego i równocześnie kłopotliwego okresu mojej kariery. Uczestniczyłem rok wcześniej w mistrzostwach świata – chociaż nie zagrałem tam ani jednego meczu, to doświadczenie należy do najprzyjemniejszych wspomnień mojego życia. Walczyłem o to, żeby zdobyć miejsce w reprezentacji i w efekcie ówczesny trener Parmy Carlo Ancelotti w lutym 1995 roku powiedział mi, że zagram w najbliższych starciach kadry – porozmawiał o tym z selekcjonerem Arrigo Sacchim. Z jednej strony cieszyłem się z tego, że osiągnąłem mój cel, ale z drugiej strony w tamtym okresie miałem problemy ze ścięgnem Achillesa. Pamiętam, że mimo tego wystąpiłem w pierwszym marcowym meczu z Estonią, ale po tym stopa była tak spuchnięta, że nie potrafiłem założyć buta. Zacisnąłem zęby, zrobiłem nakłucie i udało mi się zagrać z Ukrainą, której barwy przy tej okazji po raz drugi reprezentował Andrij Szewczenko. Wygraliśmy 2:0. Ja skończyłem sezon, sięgnąłem po Puchar UEFA, ale potem musiałem przejść operację.
Wróćmy do dziś, jak ocenia pan pracę wykonaną do tej pory przez Spallettiego? Czy według pana można zauważyć jego wpływ na grę Włoch?
Coś widzieliśmy, ale nie do końca. Uważam, że selekcjoner na dziś znalazł kompromis pomiędzy wynikami a dobrą grą. Dopóki reprezentacja nie awansuje na EURO, nie możemy zobaczyć w stu procentach efektów pomysłów trenera, który z mojego punktu widzenia stanowił najlepszego szkoleniowca do zatrudnienia po odejściu Manciniego.
Był pan podstawowym obrońcą Parmy, kiedy włoska piłka znajdowała się na najwyższym poziomie. Co myśli pan o obecnych obrońcach, na których Spalletti może polegać?
Z jednej strony jest tak niezawodny i doświadczony zawodnik jak Francesco Acerbi, który występuje w Lidze Mistrzów i w Interze odgrywa pierwszoplanową rolę. Z drugiej – mamy kilku młodych, obiecujących zawodników, którzy nie zdobyli do tej pory międzynarodowego doświadczenia. Mam na myśli Alessandro Buongiorno, utalentowanego piłkarza Torino, który do dziś nie rozegrał jeszcze ani jednego spotkania w europejskich pucharach. Giorgio Scalvini dobrze się rozwija, bardzo mi się podoba, ale liczę na to, że Alessandro Bastoni będzie coraz bardziej wpływowy. Przechodzimy przez okres przejściowy, jednak warto stawiać na tych piłkarzy. Według pana Gianluca Scamacca może stać się ważną postacią w linii ataku Azzurrich, jak wszyscy uważają?
Ma wszystkie cechy, aby zostać dziewiątką światowego formatu, ale powinien rosnąć pod względem mentalności i być stabilniejszy. Trzeba sprawdzić, czy jest w stanie się pod tym kątem rozwinąć. Na pewnym poziomie ważne są motywacje.
Pełnił pan rolę kierownika Parmy, gdy w 2002 roku zespół zmierzył się z Wisłą Kraków w II rundzie Pucharu UEFA (i został wyeliminowany). Co pamięta pan z tamtych spotkań?
Przychodzi mi do głowy to, że w dniu meczowym w Polsce pojechaliśmy do obozu koncentracyjnego znajdującego się w Auschwitz. Było to bezcenne doświadczenie. Ówczesny trener Cesare Prandelli, członkowie sztabu oraz ja bardzo dbaliśmy o takie szczegóły – poświęciliśmy uwagę pozaboiskowym sprawom, żeby dać piłkarzom ogólną wizję życia. Często zawodnicy żyją w zamkniętym świecie, ale poza tym istnieje prawdziwy świat. Teraz pracuję jako komentator w Sky i z tych wymienionych powodów chętnie pojechałbym do Polski przy okazji spotkania między Rakowem i Atalantą – chciałbym zwiedzić Jasną Górę, ale nie tylko.