ROBOTY MAJĄ DOŚĆ
Zacznijmy od cytatu: „Może jesteśmy trochę wypaleni psychicznie? Może wpadliśmy w rutynę? Zatraciliśmy radość z tego, co robimy. Przychodzisz na trening i robisz swoje, ale robisz to bez entuzjazmu, bez pasji. To tak jak w fabryce, w której montujesz długopisy. Może miesiąc wolnego pozwoliłby całkowicie zresetować się psychicznie? Czasami łapię się na tym, że treningi mnie już nie bawią, ale męczą. Nie jesteśmy robotami, ale ludźmi, którzy mają prawo do chwili słabości. Od lat ja i moi koledzy jesteśmy w tym kieracie. Nie powinniśmy narzekać, bo wykonujemy swoją pracę, za którą dobrze nam płacą. Ale terminarz jest tak napięty, że można zwariować”. Pewnie myślicie Państwo, że te słowa wypowiedział jeden z obecnych reprezentantów Polski? Nic z tych rzeczy! Sięgnąłem do wywiadu, który przeprowadziłem w 2007 roku z… Sebastianem Świderskim, wtedy jednym z liderów kadry, dzisiaj prezesem Polskiego Związku Piłki Siatkowej.
A teraz kilka fragmentów wywiadu Sary Kalisz z Łukaszem Kaczmarkiem dla TVP Sport z listopada tego roku.
„To przez przesyt siatkówki. Nie jesteśmy robotami, nasze organizmy walczą nie tylko z przeciwnikami, powtórzeniami, siatką, ale przede wszystkim z samymi sobą. To jest najgorsze. Wszystko dzieje się u nas za szybko” – mówi atakujący ZAKS-Y. I dodaje: „Skończyliśmy najpiękniejszy sezon w historii polskiej siatkówki, a po nim, po pięciu dniach przerwy, musieliśmy wrócić do pracy w klubie. Biegniemy kolejny maraton” – mówi reprezentant Polski, który przyznaje, że oglądanie siatkówki nie sprawia mu już radości. Prawda, że brzmi podobnie? Minęło 16 lat, a problem z przeładowanymi terminarzami siatkarskimi nie tylko nie znika, ale jeszcze się nawarstwia. Miało być lepiej, jest coraz gorzej.
Marcin Możdżonek przypomniał mi niedawno, że w 2009 roku wyliczyłem jemu i jego kolegom ze Skry Bełchatów na łamach „Przeglądu Sportowego”, że przez rok grali mecze średnio co trzy dni. Już wtedy pod adresem działaczy ze strony zawodników, dziennikarzy i ekspertów padały gromy. I co? Ano nic, jak rzucanie grochem o ścianę. Ile razy od czerwca musieli wychodzić na boisko najlepsi polscy siatkarze? W barwach reprezentacji Polski rozegrali 40 spotkań, w Pluslidze w samej tylko fazie zasadniczej będzie 30 meczów. Do tego dojdą startujące za chwilę europejskie puchary, Puchar Polski i play-off. I tak w koło Macieju, bez odpoczynku, bez szansy na reset, odpoczynek, regenerację, bez czasu dla rodziny. Świderski zapłacił wysoką cenę za bycie przez wiele lat w tym „siatkarskim kieracie”. W 2009 roku, kilkanaście miesięcy po cytowanym tutaj wywiadzie, zerwał ścięgno Achillesa, potem była jeszcze ciężka kontuzja mięśnia czworogłowego uda i przedwczesne zakończenie kariery. Kto jak kto, ale Sebastian doskonale rozumie obecnych kadrowiczów. Byłby hipokrytą, gdyby powiedział, że zamiast narzekać, powinni zacisnąć zęby i wykonywać swoje obowiązki, bo dobrze im przecież płacą. Takie głosy też się niestety pojawiają.
Świderski jak nikt inny zna temat z każdej perspektywy – zawodnika zaganianego do ciągłego grania w imię kolejnych dolarów zarabianych prze FIVB za prawa organizacyjne i transmisje telewizyjne. Trenera, który musi radzić sobie z plagą kontuzji w zespole i wypaleniem zawodowym podopiecznych. Prezesa klubu, który płaci zawodnikom wysokie pensje, ale ze względu na rozbuchane terminarze rozgrywek międzynarodowych nie może mieć kadrowiczów do dyspozycji, bo albo nie wrócili z kadry, albo są kontuzjowani. Wreszcie szefa związku, który musi dbać o interes całej polskiej siatkówki. W kwestiach kalendarzy światowych i europejskich na najbliższe lata polska federacja wypracowała już do spółki z Włochami kompromisowe rozwiązanie, które być może uda się wprowadzić w życie. Znikną wreszcie turnieje eliminacyjne, z terminarza wypadł też morderczy Puchar Świata. Tylko po co te mistrzostwa świata rozgrywane co dwa lata? W kwestii zmniejszenia liczby drużyn w Pluslidze, które wydaje się być jedynym sensownym rozwiązaniem, szef PZPS może niewiele. Decyzje podejmą prezesi klubów i szefowie PLS. Mam nadzieję, że wezmą sobie do serca słowa Świderskiego z 2007 roku czy Kaczmarka sprzed kilku dni. W interesie polskiej siatkówki z pewnością nie jest zajechanie najlepszych siatkarzy.