Pamiętam takie zdjęcie…

1958–73 (Philadelphia/san Francisco Warriors, Philadeplhia 76ers, Los Angeles Lakers), mało mówi ono zarówno starszym, jak i młodszym kibicom basketballu. Tymczasem ten Big Dipper – czyli w moim wolnym tłumaczeniu drugiego słowa ani zgłębnik, ani nurek, tylko wsadzacz (w dodatku big, czyli wielki) – był z całą pewnością najsprawniejszym fizycznie olbrzymem w historii. Trudno było znaleźć jakąkolwiek cechę motoryczną, której by nie miał rozwiniętej w najwyższym stopniu. Na pewno można go było uznać za idealne spełnienie olimpijskiego motta: citius, altius, fortius (szybciej, wyżej, silniej).

Tak naprawdę przez całe życie ulubionym sportem Wilta była lekkoatletyka, przy czym próbował niemal wszystkich konkurencji, choć najbardziej odpowiadały mu rzut dyskiem, bieg na 200 metrów i skok wzwyż, w którym wznosił się na prawie 2 metry, raz zaś skoczył ponoć aż 2,08. Studiując na Uniwersytecie Kansas, był podporą sportowej reprezentacji uczelnianej. W samej lekkoatletyce nadawał się do wszystkich specjalności.

Czasem nawet olimpijczykom przychodzą szalone pomysły do głowy. Na igrzyskach olimpijskich w Atlancie ta czwórka lekkoatletów upamiętniła żartobliwie swój występ, fotografując się z papierosami w zębach. Od lewej: Małgorzata Sobańska (11. w maratonie), Sebastian Chmara (15. w dziesięcioboju, w 1999 halowy mistrz świata w siedmioboju), Przemysław Radkiewicz (10. w skoku wzwyż) i Aniela Nikiel (obecnie Głogosz) – 29. w maratonie. Zdjęcie ukradłem z facebookowego profilu Sobańskiej, utrzymującej wciąż świetną formę biegową, podobnie jak Chmara, dziś wiceprezes PZLA, sprawdzający się obecnie w maratonie i triathlonie. Był wprost znakomitym kandydatem na dziesięcioboistę. W sprincie na 100 jardów uzyskał 10.9 s, w dal frunął na ponad 7 metrów, w trójskoku na ponad 15 i przekraczał 17 m w pchnięciu kulą wtedy, gdy rekord świata Parry’ego O’briena był tylko o nieco ponad półtora metra lepszy. Dystans 400 jardów przebiegł w 49.0, a 880 y w 1:58.3. Nawet grając już zawodowo w koszykówkę, lubił sobie codziennie porzucać (tak, tak, porzucać, a nie popchać) kulą. W wyskoku dosiężnym wznosił się nad ziemię na 130 cm, a co ciekawe, w chodzie sportowym wykazywał wprost nadludzką wytrzymałość i gdyby był rówieśnikiem czterokrotnego mistrza olimpijskiego Roberta Korzeniowskiego, pewnie i jego wyprzedziłby swoimi długachnymi nogami. Zaimponowałby również wybitnym ciężarowcom, wyciskając na ławeczce dobre 250 kg. Nie bał się wyzwać na pojedynek bokserski mistrza świata Muhammada Alego, który jednak nie podjął rzuconej mu rękawicy. Bo chyba nie zdołałby dosięgnąć szczęki wielkoluda, niesłychanie zwinnego na dodatek.

W siatkówce Wilt się po prostu zakochał, zetknąwszy się z tym sportem na plaży, by już po zakończeniu występów w NBA poświęcić się właśnie tej dyscyplinie, grając w założonej przez siebie drużynie. Nietrudno się domyślić, że był nie do powstrzymania w ataku. Bo skoro siła jego koszykarskiego wsadu była taka, że pewnego razu piłka wylatująca z kosza złamała palec u nogi stojącemu pod nim zawodnikowi, to można sobie wyobrazić, że przy siatce nikt nie był w stanie Wilta zablokować, a tym bardziej odebrać jego atomowych zbić.

Trudno powiedzieć, czy były jakiekolwiek sporty, których Wilt się nie chwytał. Był między innymi dobrym pływakiem i tenisistą.

Jako gracz NBA ustanowił niezliczoną liczbę rekordów. Najbardziej znanym z nich jest zapewne 100 punktów zdobyte 2 marca 1962 w meczu Philadelphia Warriors – New York Knicks w Hershey w Pensylwanii. Przy czym trafił do kosza 36 razy z gry, a 28 razy z rzutów wolnych, w których akurat nie był mistrzem, mając w skali całej kariery ewidentnie