ZWYCIĘSTWO Z ŁOTWĄ, A W TLE SMUTEK I ROZCZAROWANIE…

Mimo zwycięstwa polskiej reprezentacji z Łotwą (2:0), kiedy jechałem ze Stadionu Narodowego w Warszawie, czułem się, jakbym wracał ze stypy. Od wielu miesięcy piłkarsko (w wydaniu reprezentacyjnym) tkwimy w okresie smuty. W perspektywie kilku miesięcy, w marcu mamy przed sobą jeszcze baraże o awans do mistrzostw Europy, ale jakoś nie potrafię cieszyć się z tego, że na tej ścieżce trafiliśmy na teoretycznie słabszych rywali niż na tych, na których mogliśmy trafić, gdyby w innych grupach źle ułożyły się wyniki. W półfinale zagramy więc z Estonią (118. miejsce w rankingu FIFA), która na dziś jest mniej więcej na poziomie naszego wtorkowego rywala, czyli Łotwy (132. pozycja). No bo przecież w grupie tychże eliminacji mierzyliśmy się z Mołdawią, która teraz plasuje się na 157. miejscu, a nie potrafiliśmy jej pokonać w żadnym z dwóch kwalifikacyjnych meczów. Na czym opierać nadzieje, że w marcu poradzimy sobie z Estonią? A nawet jeśli, to potem czeka nas rywalizacja ze znacznie bardziej wymagającym rywalem (Finlandią lub Walią) i to na wyjeździe.

T★★★

a degrengolada naszej kadry zaczęła się w Kiszyniowie za kadencji Fernando Santosa, kiedy grając na dobrym poziomie, w pierwszej połowie prowadziliśmy 2:0, a skończyło się porażką 2:3. Żaden z czterech meczów pod wodzą Michała Probierza nie dał mi cienia nadziei, że idzie ku lepszemu. W tym przekonaniu, że nie dzieje się z tą drużyną nic dobrego, utwierdziła mnie wygrana Czechów z Mołdawią (3:0). Przypomnijmy kontekst: nasi południowi sąsiedzi przystąpili do tego arcyważnego spotkania w atmosferze skandalu, kiedy wyszyło na jaw, że w sobotni wieczór niektórzy piłkarze pozwolili sobie na zbyt wiele w jednym z nocnych klubów w Ołomuńcu. W efekcie trzech ważnych zawodników (Jakub Brabec, Vladimir Coufal i Jan Kuchta – wszyscy trzej grali przeciwko nam w Warszawie w piątek) usunięto z kadry. Nie przeszkodziło to jednak Czechom łatwo rozprawić się z Mołdawią i zapewnić sobie bezpośredni awans do turnieju w Niemczech.

P★★★

o wpadce w Kiszyniowie Fernando Santos nie zdołał dźwignąć naszych piłkarzy i jak na razie średnio to wychodzi Michałowi Probierzowi. Nie zadziałał spokój i opanowanie Portugalczyka, nie pomaga nadmierna ekspresywność byłego trenera młodzieżówki, chociaż ten drugi z całych sił stara się także zakłamywać rzeczywistość. Szukanie przez selekcjonera i jego podopiecznych pozytywów po tych ostatnich spotkaniach jest właśnie takim pudrowaniem, udawaniem, że wszystko jest na dobrej drodze. Wygląda to tak, jakby za wszelką cenę namawiali nas wszystkich na założenie różowych okularów. To jednak nie pomaga…

No bo za co chwalić tę drużynę? Wiemy, że potencjał w niej jest, nie brakuje talentu, ale coś szwankuje i nie może się zgrać. Nicola Zalewski pokazał się z dobrej strony, robił sporo zamieszania, radził sobie z Łotyszami tak, jak powinna sobie radzić większość naszych zawodników, ale to były fragmenty, przebłyski. Ani przez chwilę nie czułem, że z tej drużyny tworzy się jeden organizm. Niezrozumiałe są również decyzje selekcjonera, jak choćby w kwestii Patryka Pedy – najpierw zaskakuje wszystkich powołaniem, nawet wystawia w pierwszym składzie, potem funduje mu „wędkę” (w meczu z Czechami), a na koniec odsyła do młodzieżówki. Porażająca „konsekwencja”, aż szkoda chłopaka.

G★★★

ra naszej reprezentacji, ale także afery okołokadrowe (czyli to, co się dzieje w PZPN) skutecznie zniechęcają kibiców do tej drużyny. Świecące pustkami trybuny Stadionu Narodowego we wtorkowy wieczór to był widok, od którego odwykliśmy przez dość długi czas. Nawet jeszcze pod koniec eliminacji nadzieja nie umarła i fani wciąż polowali na bilety. Po meczu z Czechami były gwizdy, zaś we wtorek stadion zapełniony był tylko do połowy. Nie pomógł nawet marketingowy wybieg Michała Probierza i ogłoszenie wyjściowej jedenastki na Łotwę dzień przed spotkaniem. Trudno to wytłumaczyć inaczej niż jako próbę zachęcenia kibiców, by jednak pofatygowali się na mecz. Również wystawianie prawie najsilniejszego składu na takie spotkanie nie miało sensu. Sportowo taki ruch się nie broni. Trudno bowiem nazwać to próbą przed eliminacyjnym meczem z Estonią. A wystawienie w tym wyjściowym składzie Sebastiana Szymańskiego było tylko przyznaniem się do błędu, jakim było posadzenie go na ławce w spotkaniu z Czechami. Szkoda, że w tamtym meczu selekcjoner nie wykazał się taką odwagą i od początku nie walczył o wygraną. Wystawienie trzech defensywnych pomocników było jasnym sygnałem, że chowamy się za podwójną (czy nawet potrójną) gardą i spróbujemy zadać jeden cios. A potem ewidentnie zapanował chaos i działanie na oślep, co obrazuje zdjęcie z boiska wstawionego pół godziny wcześniej Pedy. Jedyna nadzieja jest w tym, że w marcowych meczach piłkarze sami wykażą większą determinację. Bo po tym, co widzieliśmy ostatnio, nasuwa się jedna smutna refleksja: to nie ma prawa się udać.