W NIECIEKAWYM TOWARZYSTWIE
gdyby nie wygrała żadnego meczu, to i tak byłaby w barażach, jak choćby Estonia. Wyniki eliminacji naszego pierwszego rywala w barażach (jeden remis i siedem porażek, przegrane wszystkie mecze u siebie z bilansem bramkowym 0:10) nie miały żadnego znaczenia. Baraże należały im się już przed startem, bo półtora roku temu wygrali z San Marino i Maltą w Lidze Narodów UEFA. Strasznie to głupie. Również siedem razy przegrała w eliminacjach Bośnia (nawet dwukrotnie z Luksemburgiem), ale też dostała drugą szansę, bo w Lidze Narodów była w pierwszej dywizji, a żeby było jeszcze śmieszniej – nie odniosła w niej nawet jednego zwycięstwa. W sumie dwanaście porażek w Lidze Narodów i eliminacjach EURO dało jej prawo gry w barażach! Doszło nawet do takiego absurdu, że aby mieć zapewniony udział w barażach, Irlandia musiała przegrać z Holandią, by zapewnić jej awans z drugiego miejsca w grupie eliminacyjnej. No i oczywiście z radością przegrała. Takich kretynizmów w tym systemie jest więcej. Nawet przegrana 0:9 (to przypadek Luksemburga z Portugalią) o nikim źle nie świadczy, nie może wyrzucić z barażowego grona. Według UEFA ktoś taki też może grać w prestiżowym turnieju. Eliminacje powinny być po to, by eliminować najsłabsze zespoły, żeby na mistrzowskim turnieju grali najlepsi, tymczasem może na nim wystąpić nawet ktoś, kto przegra wszystkie eliminacyjne mecze. Władze europejskiego futbolu pięć lat temu powołały do życia Ligę Narodów UEFA. I ta impreza została poczęta w grzechu. Ostatnie drużyny każdej grupy pierwszej dywizji miały spadać do drugiej, ale gdy okazało się, że jedną z nich są Niemcy, zmieniono regulamin i uratowano ich (przy okazji także reprezentację Polski). Te rozgrywki umożliwiają również przepychanie do mistrzostw Europy tylnymi drzwiami poprzez baraże drużyn, które notują raptowny spadek formy. Zrozumiałbym jeszcze, gdyby w nagrodę bezpośredni awans do mistrzostw Europy dostawali półfinaliści, finaliści czy chociażby zwycięzca Ligi Narodów, ale gwarantować innym baraże – niby dlaczego?
Oczywiście, że chciałbym, aby nasi piłkarze grali w każdej prestiżowej imprezie, ale wtedy, gdy na to zasłużą i ich występ będzie dawał nadzieję na dobry wynik. Jeśli jednak nawet zwyciężą w tych dwustopniowych barażach, to nie ma co na to liczyć, raczej można być pewnym kolejnych rozczarowań.
Prawdę mówiąc, wolałbym, żeby tych baraży nie było, żeby w końcu można było wziąć się za przebudowę kadry, która jest konieczna. A w tej sytuacji ten niezbędny proces znów się odwlecze, bo niby jeszcze mamy o co grać. Choć do niewielu trafia, w jak nieciekawym towarzystwie się znaleźliśmy.