PŁYNIE WISŁA PŁYNIE PO POLSKIEJ KRAINIE
podział obowiązków i decydujące o rezultatach detale. Choć bywa, że i ci ludzie ulegają niestety emocjom.
Dziś każdy, kto funkcjonuje w świecie sportu – a na pewnych arenach to już raczej show-biznesu – powinien mieć skórę nosorożca. Wystarczy wpisać do pierwszej lepszej przeglądarki frazę „trener musi odejść”. Po kolei dowiadujemy się, kto jest czy raczej był na czarnej liście. Wyświetlają się: Michniewicz, Santos, Stawowy, Brzęczek czy Fornalik. Przy niektórych wypadają jeszcze takie cuda jak „dość”, „zostawił zgliszcza” oraz inne podobne, moim zdaniem nieuprawnione określenia. Następnych kombinacji nawet nie ma sensu przytaczać. Jak pisał kiedyś Sienkiewicz, słuchać hadko. W epoce cyfrowej szkoleniowcy i zawodnicy są niestety szczególnie narażeni na niewidzialną krytykę z oddali. Pamiętam dobrze pewien weekend sprzed ponad dziesięciu lat. Miałem niedzielny dyżur i jeden z moich starszych, bardziej porywczych kolegów nie wytrzymał presji. Wówczas żaden z naszych skoczków nie zakwalifikował się do drugiej serii konkursu w Kuusamo. Tego było już za wiele. Kompromitacja, tak dalej być nie może, zwalniamy tego nieudacznika… Łukaszowi Kruczkowi mimo nagonki z różnych stron udało się jednak przetrwać, a nieco ponad rok później Kamil Stoch zdobył pod jego dowództwem dwa złota olimpijskie w Soczi i wygrał klasyfikację Pucharu Świata. Gdyby Apoloniusz Tajner poddał się wtedy dyktatowi z zewnątrz i usunął Kruczka, tych wyników moglibyśmy później nie oglądać.
Ale są też uniesienia idące w przeciwną stronę. Mogą być niestety równie szkodliwe. Tu jako pierwszy z brzegu przychodzi mi przykład Wisły Płock z ubiegłorocznych rozgrywek piłkarskiej Ekstraklasy. W sześciu kolejkach zdobyła 16 punktów na 18 możliwych. Po ośmiu wciąż była liderem. Trener Pavol Staňo na początku stał się bogiem i cudotwórcą wynoszonym pod niebiosa. Stworzył coś, co w tamtych realiach teoretycznie nie miało prawa funkcjonować. Dodano mu aureolę, zyskał niemal status świętego. Odnosiłem wtedy wrażenie, że zagłaskano klub i człowieka. Kilka miesięcy później Nafciarze żegnali się z elitą, a coach – jeszcze przed zakończeniem rozgrywek – ze swoim zespołem. Oczywiście o tej poezji, którą czytaliśmy po otwarciu sezonu, nikt już nie pamiętał. Dziś drużyna jest tylko solidnym pierwszoligowcem, choć nie porzuciła marzeń o tym, by sprawiać niespodzianki.
Takie przesunięcia znamy też z innych miejsc i miast. Na przykład ze Śląska, gdzie w 2022 roku Jacek Magiera został zwolniony, w 2023 wrócił, a potem dźwignął ekipę z Wrocławia na szczyt. Klub ma prawdopodobnie większy potencjał niż Wisła, ale wcale bym się nie zdziwił, gdyby wiosnę kończył w drugiej części tabeli. Magiera jest w swych wypowiedziach konkretny, dojrzały, uczciwy i w wielu kwestiach stanowczy, dlatego życzę mu w przyszłości jak najlepiej. Choć i on, fachowiec podkreślający swą 30-letnią obecność w futbolu, ma perfekcyjne rozeznanie, jak krótka bywa dziś droga od sukcesu do upadku. Szczególnie gdy na kilku portalach wspartych przez telewizję wezmą kogoś w obroty. I zakomunikuje się, że tak brzmi głos ludu…
S★★★
ą różne szkoły, jak rosnąć i się rozwijać. Jedni uważają, że skuteczniej organicznie, długofalowo i w miarę stabilnie, inni – że gwałtownie, a czynnikiem dającym kopa w górę może być wstrząs. Że każdy kryzys to szansa. W sporcie jestem zdecydowanie zwolennikiem tej pierwszej opcji. To, upraszczając, model Łukasza Kruczka. Co powodują ekstrema, przekonaliśmy się na przykładzie płocczan. Niedawno przez chwilę było na bogato, dziś klepiemy biedę.