TERAZ ZOSTAJE KONSEKWENCJA

Michał Probierz udzielił w środę trzynastu bardzo podobnych wywiadów, z których wynika, że reprezentacja Polski w piłce nożnej ma się generalnie dobrze i gdyby nie brak pewności, to wygrywałaby mecze trzema–czterema bramkami. Nie wiem jak wy, ale ja się czuję uspokojony. Teraz tylko tę pewność gdzieś zamówić na black week na Allegro i będzie wszystko w porządku. Zwłaszcza że – jak w każdym ostatnim losowaniu, zestawieniu, rozstawieniu – fortuna znów nam sprzyjała! Estonię to na luzie z planszy zmieciemy, a i w finale baraży potęgi nie będzie. Włosi i Chorwaci zagrali dla nas. Kolejna „autostrada”. Można bukować kwaterę na Euro. Poważnie, zadziwiające jest to nasze niczym nieuzasadnione przekonanie, że wciąż jesteśmy bardziej na poziomie Portugalczyków czy Niemców niż Mołdawii albo Estonii. I że gdyby nie marny doping januszy na Narodowym, to nasze Orły na pewno grałyby lepiej. Mam wrażenie, że tak jak latami mitologizowaliśmy Wembley (tu jeszcze przez dobrą dekadę były powody, bo po Wembley i dzięki Wembley tamten zespół naprawdę sporo wygrał), tak teraz żyjemy w przekonaniu, że to wciąż reprezentacja bardzo pokrewna drużynie Nawałki. I tylko chwilowo, nie wiadomo czemu, jest jak ten szukający błysku Adam Małysz. Zaraz poprawi jakiś detal, przestanie krzyżować tyły nart na przykład i znów zacznie przeskakiwać skocznie.

No nie zacznie.

Ta kadra jest już od dłuższej chwili bardziej jak Władimir Zografski, który latem, na sztucznej trawie może coś tam sobie wygrać, ale w poważnej rywalizacji wróci na swoje miejsce w szeregu. I to chyba niezależnie od tego, kto tam będzie machać chorągiewką na start. Przepraszam wszystkich za te skokowe wtręty, okazja wymusza. Dziś rusza Puchar Świata, który stanowić będzie zresztą idealne wypełnienie tej eliminacyjnej przerwy.

Finał narciarskiego sezonu w Planicy rozpocznie się 21 marca, czyli dokładnie tego samego dnia, w którym zagramy z Estonią pierwszą barażową rundę o mistrzostwa Europy w piłce nożnej. Mamy pełną zimę na odnalezienie błysku, dobrej energii na progu bramki, no i tej pewności siebie. Noty za styl w tym wszystkim już naprawdę najmniej istotne, byle wylądować na Euro.

Cała przemycona do tego akapitu ironia – bo felieton jak mecz reprezentacji Polski rządzi się swoimi prawami – nie znaczy wcale, że nawołuję do kolejnej w ostatnich latach zmiany selekcjonera, nawet jeśli wyboru Michała Probierza od dnia zero za bardzo nie kupowałem. Nie, teraz zostaje już tylko konsekwencja. Miotaliśmy się od ściany do ściany, od Polaka do Portugalczyka wystarczająco długo. Ktoś musi w końcu dostać czas na budowę. I nawet przegrane – oby nie! – baraże mojego przekonania nie zburzą. Wynika ono być może także z braku wiary, że jakakolwiek zmiana przeprowadzona przez Polski Związek Piłki Nożnej w obecnym kształcie może być zmianą na lepsze. Przepraszam, ale zwyczajnie nie mam się czego chwycić.

Jak bowiem zrozumieć, że na finiszu katastrofalnych eliminacji jednym z kluczowych problemów PZPN stał się niepochlebny dla zarządzających związkiem wpis Piotra Żelaznego w mediach społecznościowych? Jak spuentować to, że interwencja prawników, mająca ten temat wyciszyć, zrobiła z niego viral z milionowymi zasięgami? To chyba miara skuteczności organizacji, w której o samej piłce nożnej rozmyśla się mam wrażenie najmniej. W tym roku minęło 15 lat od reprezentacyjnego debiutu Roberta Lewandowskiego w kadrze. To smutna jest klamra, bo Robert wkraczał na tę scenę w podobnym momencie, co teraz powoli z niej schodzi. I sportowym, i wizerunkowym. Wtedy nikogo specjalnie piłka w Polsce nie łączyła. Teraz chyba też już nie.