Dziewczynom brakło godności
BARTOSZ GĘBICZ: Za nami ATP Finals w Turynie, do którego jeszcze pewnie wkrótce wrócimy, ale także Finały WTA w Meksyku, które zakończyły się sukcesem Igi Świątek i jednocześnie katastrofą organizacyjną całego przedsięwzięcia. Obserwuje pani zawodowy tenis od końca lat 80., przez wiele lat odgrywała pani w tourze aktywną rolę. Jak z tej szerokiej perspektywy ocenia pani ostatnie tygodnie? KATARZYNA NOWAK: Wniosków jest wiele, są złożone, jedne nachodzą na drugie i generalnie nie są one wesołe. Choć pierwszy akurat dla nas w Polsce może być bardzo pozytywny. Iga jako jedyna solidnie przepracowała okres po US Open. W Ameryce – w Montrealu, Cincinnati i US Open – nie było idealnie. Wszyscy to widzieliśmy. W Tokio również pojawiły się kłopoty. Ale jednocześnie kibice mieli świadomość i obserwowali, że Świątek cały czas stara się odbudować i wrócić. W Pekinie było już bardzo dobrze, potem w Cancun nasza zawodniczka jako jedyna potrafiła skoncentrować się na tym, na czym powinna. Czyli na jak najlepszej grze w tenisa! To, co prezentowały jej rywalki, wołało moim zdaniem o pomstę do nieba. I nie chodzi mi o to, w jakiej która była konkretnie dyspozycji. Bo wiadomo, że nigdy nie jest ona na każdym turnieju taka sama i zawsze wybitna. Chodzi mi wyłącznie o podejście i nastawienie.
I tego pani nie rozumie.
Pierwszy raz w historii widziałam brak zaangażowania w imprezie najwyższej rangi rozgrywanym za tak wielkie pieniądze. Nie usprawiedliwiam WTA i organizatorów, bo wiadomo, że nie wszystko wyglądało idealnie. Wiele rzeczy pewnie nawet bardzo źle. Ale na litość boską – przecież te wszystkie dziewczyny wiedziały, gdzie jadą, na co się piszą i czego się mogą spodziewać. Że będzie wiało, czasem padało i w związku z tym może być przerwany mecz i tak dalej. Że warunki mogą być różne. Bo gramy na powietrzu, a nie w hali. Turnieje w tourze rozgrywane są na różnych kontynentach i w przeróżnych miejscach od wielu dekad. Wiedzieliśmy, że WTA ma problem z lokalizacją i jest zamieszanie. Tenisistki miały świadomość niedociągnięć, więc jeżeli zdecydowały się przylecieć, powinny zaprezentować grę na jak najwyższym poziomie, a nie pokazywać bezradność i brak motywacji. Warunki były dla wszystkich takie same. Zrezygnowała Karolina Muchova. Tak, a pozostałe były na miejscu. I potem oglądaliśmy festiwal min, grymasów, fochów, absurdalnych zachowań i wypowiedzi. Z wyjątkiem Igi.
Iga Świątek w tym sezonie wygrała sześć turniejów: Rolanda Garrosa, WTA Finals, a także imprezy w Dosze, Stuttgarcie, Warszawie i Pekinie. Jako jedyna nawet do najtrudniejszych startów podchodziła z właściwym, pozytywnym nastawieniem.
szczerze – na te mecze i reakcje po prostu nie mogłam patrzeć. Jabeur, Sabalenka, Vondroušova, nawet Rybakina… Coco Gauff bardzo zaimponowała mi latem w Stanach, gdy wygrała w Waszyngtonie, Cincinnati i US Open, a teraz też zupełnie nie przypominała postaci, którą poznaliśmy z jak najlepszej strony. Śledziłam, jakie zrobiła postępy. Jak poprawiła i przyspieszyła swój forhend. Jak skutecznie serwowała i jak pięknie wchodziła w kort. Tu był tymczasem powrót do tego co dawniej.
Trudno to wytłumaczyć… Trudno. Gdy jesienią pojawiła się z różnych stron krytyka Świątek, do której każdy, kto ma wiedzę i rozum, podchodził z dużym dystansem, Iga przegrywała wyrównane mecze trzysetowe. Cały czas była „nad powierzchnią wody”. Sposób, w jaki po występie na Flushing Meadows Amerykanka obniżyła loty, to jednak zupełnie inna skala. Już w Pekinie, mimo że dotarła do półfinału, nie prezentowała się dobrze. W Cancun spisywała się fatalnie. Mecze trwające po godzinie, sety przegrywane do zera, do jednego, do dwóch, bez wiary w siebie. To było kompletne odwrócenie karty! Ale jeszcze raz muszę pewną kwestię wyraźnie podkreślić… Proszę.
Tu nie chodzi o suchy rezultat tego czy innego meczu! Wysokie porażki zdarzały się, zdarzają się i będą się zdarzać. Chodzi o profesjonalne podejście. Są trudniejsze warunki, to tym bardziej zawodniczki ze ścisłej czołówki powinny pokazać, jak sobie radzić. Kto ma zaprezentować pozytywną postawę i bojowe nastawienie jak nie te najlepsze? W tym wszystkim tak naprawdę brakowało mi najbardziej jednego – godności.
Tu muszę się z panią zgodzić. Pamiętam, jak wiało w Key Biscayne na Florydzie, podczas turnieju w Sydney, ale i podczas French Open, gdzie pogoda miała ogromny wpływ na jakość widowiska. Żadna z dawnych mistrzyń – Steffi Graf, Monica Seles, Arantxa Sanchez-vicario, Gabriela Sabatini czy Martina Hingis – nie zachowywała się w taki sposób. Nie obserwowałam tego też nigdy u Sereny i Venus Williams, Marii Szarapowej, Justine Henin czy Kim Clijsters. Nie wyobrażam sobie, by któraś z nich mogła rywalizować z tak negatywnym stosunkiem do tego, co robi. Iga zachowała się w tej sytuacji bardzo rozsądnie. Była jedyną zawodniczką, która grała w tych okolicznościach z kamienną twarzą. Widziała, co działo się dookoła.
I te nerwy oraz emocje przeciwniczek tylko dodatkowo ją napędzały. Trzeba też zauważyć jeszcze jeden wątek… Słuchamy.
W tenisie nie ma tak, że wszyscy mają luks. Wielokrotnie komentowałam mecze mężczyzn na turniejach w Rio de Janeiro, Acapulco czy Los Cabos. Ta sama tropikalna strefa, gdzie co chwilę ucieka się z kortu i wraca czasami w środku nocy. Nigdy nie obędzie się bez sytuacji konfliktowych, zawsze możliwe są protesty, ktoś zyska, ktoś straci. No ale w dyscyplinie, która stawia tyle wymagań, lecz oferuje i tyle pieniędzy, trzeba być na to gotowym.
Odnosi się wrażenie, że obecne pokolenie – z wyjątkami typu Świątek – niestety gotowe nie jest.
Tak można to podsumować. I zakończmy już może ten temat. Każdy, kto był w tę imprezę zaangażowany, powinien zrobić rachunek sumienia. Byśmy w przyszłości już takich obrazów nie oglądali. No to wybiegnijmy do przodu. Czego spodziewa się pani na początku kolejnego sezonu?
Po tym, co się stało, strach stawiać jakiekolwiek prognozy. Aż boję się w tej sytuacji cokolwiek powiedzieć i zabierać głos… No dobrze, ale spróbujmy. Jeśli chodzi o Australię, Iga jest w komfortowej sytuacji. Broni się Sabalenka i to na niej będzie ciążyć najprzyznam większa presja. Na Rybakinie zresztą również. No i także na Magdzie Linette, która znajduje się w grupie tenisistek, które zdobyły dużo punktów. Liczę, że zaprezentują się z lepszej strony niż ostatnio. Tak samo jak wszystkie te zawodniczki, które zawiodły w Meksyku. Przecież one już wiele razy pokazały piękny tenis. Po czołówce oczekiwałabym przede wszystkim stabilizacji w dłuższej perspektywie i z uwzględnieniem różnych warunków. No i takiego twardego podejścia, jakie obserwowaliśmy w przeszłości.
Jak brzmi dla pani definicja tenisowej stabilizacji?
Na pewno nie są to trzy, cztery miesiące względnie równych wyników. Gdy w 2023 roku zaczęto mówić o wielkiej trójce Świątek, Sabalenka, Rybakina, kompletnie nie zgadzałam się z tymi słowami. Ci siedzący w tenisie od lat i mający szeroką wiedzę pewnie też. Wielka trójka to jest układ typu Federer – Nadal – Djoković albo Graf – Seles – Sanchez. Albo, tu może czwórka, siostry Williams i Henin oraz Clijsters. Coś, co jest trwałe, regularne i poparte bardzo dobrym przygotowaniem technicznym, fizycznym, taktycznym oraz mentalnym w długim okresie czasu. Tak jak to kiedyś było u kobiet, a u mężczyzn nadal jest od lat.
Czy możliwa jest teraz taka grupa? Bardzo chciałabym, by tenis kobiecy ją stworzył. By CV były coraz bogatsze. Myślałam, że może będzie to czwórka, piątka, że Coco dołączy
Są trudniejsze warunki, to tym bardziej zawodniczki z czołówki powinny zaprezentować, jak sobie radzić. Kto ma pokazać pozytywną postawę i bojowe nastawienie jak nie te najlepsze?
tam na stałe. I zacznie się długa, efektowna, zacięta rywalizacja. Ale po tym, co teraz zobaczyłam, mam wątpliwości, czy taki scenariusz wydaje się możliwy. Jest profesjonalnie podchodząca do startów Świątek, stabilna Sabalenka, która we wszystkich szlemach i w WTA Finals jednak też zagrała minimum w półfinale, ale poza tym mamy duże rozchwianie.
Ktoś tę dwójkę może zacząć naciskać?
W tym roku bardzo podobała mi się Mirra Andriejewa. Widać, że ta szesnastolatka ma charakter i wnosi do touru coś ciekawego, ożywczego. Liczę, że się wkrótce rozwinie. Tak samo jak kiedyś Jennifer Capriati czy Hingis. Choć na to oczywiście potrzeba jeszcze czasu.