LUBIŃSKI KLUB POLITYCZNY
Nie ma w PKO BP Ekstraklasie klubu bardziej uzależnionego od wyników wyborów parlamentarnych niż Zagłębie Lubin. Skoro w Polsce po październiku radykalnie zmieni się polityczna władza, zapewne będzie się też coś zmieniać w Zagłębiu.
Na początek trochę ważnych faktów. Zagłębie Lubin jest jednym z 33 podmiotów należących do Grupy Kapitałowej KGHM Polska Miedź SA. Obok klubu sportowego są tam też takie spółki jak Walcownia Metali Nieżelaznych Łabędy, Centrozłom Wrocław, Polska Grupa Uzdrowisk oraz firmy zarejestrowane w Niemczech, Chinach i Kanadzie. Zarazem KGHM jest spółką z udziałem skarbu państwa (udział w kapitale zakładowym wynosi 31,79 proc.) i tak jak 134 innych spółek jest objęta nadzorem właścicielskim ministra aktywów państwowych. Tutaj jednak jest istotne zastrzeżenie, bo – jak czytamy w wykazie zamieszczonym na stronie ministerstwa – miedziowy kombinat jest jedną z 22 państwowych spółek „o istotnym znaczeniu dla gospodarki”. Ministerstwem resortu aktywów państwowych w ostatnich latach kierował Jacek Sasin, a więc, odnosząc się do struktury właścicielskiej, można stwierdzić, że w Zagłębiu to on był „szefem wszystkich szefów”, co jest konstatacją dla jednych znamienną, a dla innych może nawet zabawną. Gdyby nie KGHM, nie byłoby piłkarskiego Zagłębia funkcjonującego na tak profesjonalnym i wyczynowym poziomie. Byłby to lokalny klub – adekwatny do możliwości i ambicji 70-tysięcznego miasta. Oczywiście mógłby mieć swoją drużynę w Ekstraklasie, ale byłoby to uzależnione od poziomu wydatków prywatnego biznesu, wszak w elicie grały drużyny z Wronek, Grodziska Wielkopolskiego a nawet z Niecieczy, której daleko do statusu miasta. Aby jednak stworzyć stabilny klub, z bazą, zapleczem, logistyką i poukładanym systemem szkolenia, potrzebny jest cierpliwy i majętny inwestor. Musi on dokładnie zważyć sensowność inwestycji i zwykle wychodzi mu na to, że bardziej logicznie wspierać klub z dużego miasta, gdzie jest znacznie większy potencjał kibicowski i sponsorski. A zaznaczmy, że poważnych i zdecydowanych na lokowanie pieniędzy w polskim futbolu przedsiębiorców ze świecą szukać. Zasadniczo – z nielicznymi wyjątkami – to interes mocno ryzykowny, więc trzeba go zracjonalizować. Na przykład Janusz Filipiak przez dwie dekady na Cracovię ze swoją firmą wyłożył już ponad 200 mln złotych i zawsze tłumaczył to „społeczną odpowiedzialnością biznesu”.
Tak potężna spółka jak KGHM słowa krakowskiego profesora (przyznajmy zresztą, że to nie on je wymyślił) może sobie wypisać na sztandarach. Sens istnienia Zagłębia grającego w Ekstraklasie i przynajmniej od czasu do czasu pokazującego się w europejskich pucharach sprowadza się właśnie do spełnienia oczekiwań lokalnej społeczności. Całe rodziny pracujące w firmach należących i powiązanych z KGHM mają prawo do rozrywki. Jeżeli poświęcają energię i zdrowie dla potężnego koncernu, który dzięki nim się bogaci, oprócz wynagrodzenia słusznie chcą też czegoś więcej. KGHM ma takie możliwości, więc daje im sportowe igrzyska i zyskuje na tym podwójnie, bo buduje miedziową tożsamość, o której w Zagłębiu słychać na każdym kroku. W PZPN mówią, że łączy nas piłka. W Lubinie mogą powiedzieć: łączy nas KGHM Zagłębie.
Jest jednak poważny skutek uboczny tej właścicielskiej sytuacji. Pomijam
już fakt, że KGHM jako spółka w pewnym uproszczeniu państwowa jest jednak właścicielem tylko jednego konkretnego klubu z niespecjalnie dużego miasta na Dolnym Śląsku. Znacznie gorzej, że z powodu takiego właściciela Zagłębie od zawsze było napiętnowane polityką, a wiadomo, że polityka ze sportem się gryzie i zwyczajnie mu szkodzi. Otóż w Polsce kluczowe stanowiska w spółkach z udziałem skarbu państwa traktowane są jak łupy polityczne. Opcja, która po wyborach tworzy rząd, obsadza swoim człowiekiem także stanowisko prezesa KGHM, a następne decyzje idą jak po sznurku i w końcu dotyczą także funkcji szefa Zagłębia. Na jego czele „od zawsze” musi stać człowiek zaakceptowany przez władzę polityczną, boję się, że przez samego Sasina albo kogokolwiek innego, kto akurat kieruje lub będzie kierował resortem aktywów państwowych. Gdyby dotychczasowa władza przynajmniej w jakimś stopniu brała to nieuchronne odium polityczne pod uwagę, dymisje i zmiany nie byłyby tak oczywiste. Tymczasem od ponad dwóch lat prezesem Zagłębia jest Michał Kielan. Gdy obejmował tę funkcję, nie miał żadnego doświadczenia w działalności sportowej, natomiast jego niebagatelnym atutem było to, że w Radzie Powiatu Lubińskiego pełnił już funkcję szefa klubu, ale bynajmniej nie sportowego – szefa klubu radnych Prawa i Sprawiedliwości. Trudno sobie wyobrazić, by nowy minister, załóżmy, że zostanie nim Borys Budka, zgodzi się, by „człowiek z PIS” kierował Zagłębiem. Uzasadnienie ewentualnej wymiany dla nowej władzy będzie dziecinnie proste. Tym bardziej że sportowo Zagłębie wcale nie kwitnie. Ekstraklasowy zespół raz wygra, raz zremisuje, dwa razy przegra i tak się toczy przez kolejny sezon. Aż się prosi, by szeroko pootwierać okna i wpuścić trochę świeżego powietrza. Ale trzeba dużej naiwności, aby wierzyć, że dopiero teraz Zagłębiem będą zawiadywać wyłącznie fachowcy bez żadnych powiązań politycznych. Po prostu rozpoczyna się nowy cykl powyborczy i jego skutki. Tylko tyle i aż tyle.