Sukcesy nie mogą nas uśpić
KATARZYNA PAW: W 1/8 finału Pucharu CEV dojdzie do polskiego meczu, w którym zmierzą się dwie czołowe ekipy TAURON Ligi, czyli BKS BOSTIK ZGO Bielsko-biała i Grupa Azoty Chemik Police. Żałuje pani, że spotkacie się już na tym etapie, a nie w finale rozgrywek? JULIA NOWICKA: Szkoda, że do tego meczu dojdzie już teraz, a nie później, bo fajną rzeczą w Pucharze CEV jest też poznawanie innych drużyn. Wiadomo, że dalekie wyjazdy nie wpływają na nas korzystnie, ale mimo wszystko jest to coś nowego, taka chwilowa odskocznia od gry przeciwko drużynom, które już się zna. Chemik, który nie wystąpił w 1/16 finału Pucharu CEV ze względu na wycofanie się z powodu konfliktu jego rywala z Izraela Hapoela Kfar Saba, to o wiele bardziej wymagający rywal niż węgierski Swietelsky Bekescsaba.
To prawda. Węgierki też miały swoje atuty i nie można powiedzieć, że znalazły się w Pucharze CEV przypadkowo. Nie da się jednak ukryć, że policzanki dysponują o wiele większym potencjałem.
Od samego startu bieżącego sezonu zespół z Bielska-białej prezentuje się znakomicie. Czy po waszych dotychczasowych wynikach można już powiedzieć, że w końcu wrócił BKS z dawnych lat? Chciałabym, aby tak było, ale uważam, że będzie można tak powiedzieć, gdy utrzymamy formę przez cały sezon i zwieńczymy go medalem. Ostatnio poniosłyście porażkę z PGE Rysicami Rzeszów, ale przed nią wygrałyście dziewięć meczów z rzędu, z czego siedem w TAURON Lidze. Ten wynik przerasta wasze przedsezonowe oczekiwania? Nikt z nas nie myślał o tym, w jaki sposób rozpoczniemy rozgrywki, choć oczywiście przed pierwszym spotkaniem zawsze pojawia się niepokój. Bardzo dobrze jest zacząć sezon tak, jak zrobiłyśmy to my. Do każdego meczu podchodzimy bardzo indywidualnie i z dużą pokorą. Super jest spojrzeć w tabelę i zobaczyć siebie w czołówce, ale żadna z nas nie spoczywa na laurach. Cały czas przypominamy sobie, że ta sytuacja nie może uśpić naszej czujności, skupienia i zaangażowania, bo mogą pojawić się gorsze momenty. To, że wygrałyśmy dziewięć spotkań z rzędu, na razie nic nie znaczy.
Jakie jest źródło tak dobrej gry BKS?
Dobrze przepracowałyśmy okres przygotowawczy, bo tak naprawdę po kadrze do drużyny dołączyła tylko Joanna Pacak. Szybko się w nią wkomponowała. Poza tym utrzymaliśmy trzon ekipy. Znamy się, mamy do siebie zaufanie, rozumiemy się i wiemy, czego możemy od siebie oczekiwać. Zarząd klubu z panią prezes Aleksandrą Jagieło oraz trew ner Bartłomiej Piekarczyk zrobili świetną robotę. Dzięki temu, że wszyscy wzorowo wykonują swoje obowiązki, możemy skupić się wyłącznie na siatkówce.
Uwierzyłyście w siebie po poprzednim sezonie, w którym uplasowałyście się tuż za podium?
Na pewno, ale szczerze mówiąc, to już w minionych rozgrywkach wiedziałam, że stać nas na wiele. Jedyne, czego nam wówczas zabrakło, to doświadczenia. Teraz oprócz gry w lidze zdobywamy je w Pucharze CEV, więc wszystko działa na naszą korzyść.
„W pierwszym meczu poprzedniego sezonu w naszej grze było bardzo dużo stresu i nerwowości. Tym razem nie było tego czuć ani widać, nasze emocje były opanowane od pierwszej piłki” – to pani słowa po tegorocznym otwarciu. Jako zespół dojrzałyście? Zdecydowanie tak. że przytoczyła pani słowa, bo widzę po sobie i po dziewczynach rozwój, jeśli chodzi o podejście do meczów. Trzeba coś wcześniej przegrać, aby zyskać spokój i doświadczenie. Poprzednio mieliśmy młodszy zespół, więc siłą rzeczy w naszych szeregach pojawiała się nerwowość. Musiałyśmy się poznać. Teraz mamy w składzie Kertu Laak i Regiane Bidias, która zjadły zęby na siatkówce. Super jest mieć je obok siebie.
Ostatnio przez kontuzję kolana wypadła Magdalena Janiuk, nie ma z wami też Majki Szczepańskiej-pogody. Czy z nią mogłybyście być jeszcze silniejsze?
Na pewno. Majka robi
Dobrze, te wszystko, aby jak najszybciej wrócić. Wtedy mogłybyśmy korzystać z klasycznej podwójnej zmiany, choć obecnie w roli atakującej występuje nominalna przyjmująca Joanna Ciesielczyk i wraz z drugą rozgrywającą Aleksandrą Stachowicz świetnie sobie radzi. Asia podchodzi do tego bez kompleksów, za co należą jej się ogromne brawa, bo jest to dziewczyna, która przyszła do nas z 1. ligi.
Na mistrzostwo Polski BKS czeka od 13 lat, a rok krócej na to, aby stanąć na podium ekstraklasy. Nadszedł czas, aby przełamać tę posuchę?
Mam nadzieję, że tak. Nie ukrywam, że marzy mi się budowa nowej historii BKS, ale jednocześnie apeluję, aby nie pompować balonika i nie ekscytować się małymi zwycięstwami. Chłodna analiza meczów i przejście po każdym z nich do porządku dziennego są tutaj kluczowe. Emocje często działają na niekorzyść, dlatego musimy skupić się na pracy.
Jest pani jedną z najbardziej ofensywnych rozgrywających i nierzadko zdobywa powyżej pięciu punktów w meczu. Zagrywką uzyskała już pani w lidze 16. Skąd taka chęć ich zdobywania? Nie mam w sobie jakiejś wielkiej chęci punktowania, ale nie da się ukryć, że zagrywka jest jednym z moich atutów. Robię wszystko, aby była jak najbardziej taktyczna, a to, że po drodze przynosi punkty, bardzo mnie cieszy. Nie lubię też popełniać błędów w polu serwisowym. W tym sezonie na razie nie używam też swojej lewej ręki (chodzi o kiwki – przyp. red.), a poza tym inne zespoły są już na to moje zagranie trochę uczulone. Gdy widzę okazję, wykorzystuję ją, ale nie robię niczego na siłę. Skupiam się bardziej na tym, aby dziewczyny miały komfort na skrzydłach. Kreowanie gry mimo wszystko liczy się dla mnie najbardziej.
Jak odnajduje się pani w roli kapitana zespołu?
To jest dla mnie wielki zaszczyt, bo świetnie się ze sobą dogadujemy. Mamy szczere i bezpośrednie relacje, co moim zdaniem nie jest aż tak oczywiste w grupie złożonej z samych dziewczyn. Oczywiście pojawiają się też kłótnie, ale sto razy bardziej wolę bezpośrednią reakcję niż obmawianie kogoś za plecami. To jest właśnie to, co chciałam zaszczepić w naszym zespole i myślę, że mi się udało.
Do Bielska-białej przeniosła się pani po roku gry w Allianz MTV Stuttgart, z którym sięgnęła pani m.in. po mistrzostwo i Puchar Niemiec. Wówczas jednak występowały tam trzy rozgrywające. To był powód, dla którego zdecydowała się pani na powrót do Polski?
W składzie rzeczywiście znajdowały się trzy rozgrywające, jednak tak naprawdę trenowałam tam razem z Ilką Van de Vyver (brązowa medalistka ME 2013 z reprezentacją Belgii – przyp. red.). Muszę przyznać, że wyjazd do Niemiec był jedną z lepszych decyzji w mojej karierze. Po latach spędzonych w Polsce i burzliwym sezonie reprezentacyjnym byłam pozbawiona emocji i wpadałam w stany okołodepresyjne. Zaczęłam się trochę nie lubić z siatkówką, miałam jej dość. Wówczas pojawiła się propozycja z klubu ze Stuttgartu. Pracował tam Tore Aleksandersen,
którego znałam z BKS (Norweg był jego trenerem w latach 2016–18 – przyp. red.). Wiedział, w jakim jestem stanie i że było mi ciężko. Bardzo mnie wówczas wspierał i muszę powiedzieć, że wiele mu zawdzięczam. W Stuttgarcie poznałam też świetne dziewczyny, dzięki którym wróciła do mnie wiara siebie oraz zespołowość. Odzyskałam odpowiedni mental. Wciąż przyjaźnię się z niektórymi zawodniczkami z tamtego składu. Nigdy też nie zapomnę kibiców, atmosfery i otoczki w klubie. W lepsze ręce po takim trudnym czasie nie mogłam trafić.
Trener Aleksandersen powiedział o pani: „Gra agresywnie, jest prawdopodobnie jedną z najbardziej utalentowanych siatkarek w Europie.
Widzę po sobie i po dziewczynach rozwój, jeśli chodzi o podejście do meczów. Trzeba coś wcześniej przegrać, aby zyskać spokój i doświadczenie.
Szczególnie podoba mi się jej nastawienie”. Z kolei dyrektor sportowa Kim Renkema mówiła: „Oprócz dużego talentu Julia ma również świetną, ekstrawertyczną naturę z dużą wolą wygrywania”. To jest pani recepta na dobrą grę? Bardzo mi miło, że wypowiadali się o mnie w taki sposób. Cenię sobie ich zdanie i myślę, że słowa Kim oddają, jaka jestem. A czy to jest recepta na zwycięstwo? Mam nadzieję, że tak.
W minionym sezonie była pani w składzie kadry, która wywalczyła brązowy medal Ligi Narodów. Nie było pani żal, że w ME i kwalifikacjach olimpijskich obok Joanny Wołosz wystąpiła jednak Katarzyna Wenerska?
Byłam na to przygotowana, bo proces budowy reprezentacji rozpoczął się sezon wcześniej, a wówczas nie dostałam powołania. Dziewczyny już wtedy zaliczyły dobre występy, czternastka się wykrystalizowała. W Lidze Narodów to Kasia grała w podstawowej szóstce. Razem z Asią są bardzo doświadczonymi rozgrywającymi. Nie dziwię się więc trenerowi Stefano Lavariniemu, że na nie postawił. Pani postawa w tym sezonie TAURON Ligi zaowocowała już dwiema nagrodami MVP. Zaczęła pani pracować na powołanie do kadry na igrzyska w Paryżu?
Nie gram wyłącznie po to, aby dostać powołanie. Oczywiście jest to jeden z celów, zwłaszcza że najbliższy sezon jest jednym z najważniejszych w historii. Jeśli jednak myślałabym właśnie w taki sposób, działałoby to na moją niekorzyść. Na razie podchodzę do tej kwestii spokojnie i z pokorą. Skupiam się na lidze, swoim zdrowiu i na tym, aby w zespole wszystko dobrze funkcjonowało. Jeśli będzie mi dane znaleźć się w kadrze, będę się cieszyć. Chcę jednak przede wszystkim spojrzeć w lustro i powiedzieć sobie, że rozegrałam dobry sezon, który maksymalnie wykorzystałam.