Czajnik się zagotował
MARCIN DOBOSZ: Komplementowaliśmy ostatnio Jagiellonię Białystok, ale i w niej, choć lekko, jednak zazgrzytało. Trener Jagi Adrian Siemieniec przyznał, że ze składu został odsunięty hiszpański obrońca Adrian Dieguez. „Złamał system wartości, który jest dla nas ważny, dlatego zabrakło go dziś w kadrze meczowej. Bardzo jednak na niego liczymy i wierzymy, że wróci do nas silniejszy i teraz tylko od niego zależy, jak szybko pojawi się na boisku” – wyjaśnił po meczu z Piastem Gliwice szkoleniowiec, ale już wiemy, że Dieguez wraca do kadry zespołu na piątkowe spotkanie z Wartą. Z naszych informacji wynika, iż w trakcie treningów Hiszpan był agresywny wobec kolegów z zespołu, dopuszczał się niebezpiecznych zagrań, które mogły doprowadzić do kontuzji partnerów.
RADOSŁAW KAŁUŻNY (BYŁY REPREZENTANT POLSKI, KOMENTATOR „PRZEGLĄDU SPORTOWEGO”): Czyli coś mu się w głowie odkleiło. Dobrze, że tylko na chwilę, pod warunkiem, że jest prawdą, iż nabrał nieco rozumu. Siemieniec uznał zapewne, że Hiszpanowi czajnik się zagotował i żeby mu pokrywki nie zerwało, dał mu odpocząć. By ochłonął. A bieganie i kasowanie kolegów – jeżeli to miało miejsce – jest zachowaniem obrażonego pięciolatka.
DOBOSZ: Podczas kariery należał pan do tych, którzy wyśmienicie czują się w ogniu walki, nie odstawiają nogi, a starcie z panem nie należało do przyjemnych. Zdarzało się, że w trakcie treningów był pan agresywny wobec kumpli, potrafił ich zaatakować?
KAŁUŻNY: A skąd! Choć może mój wygląd i spojrzenie sugerowałyby co innego. (śmiech) Nigdy nie pozwoliłem sobie na to, by uszkodzić któregoś kolegę, chociaż byłem do tego namawiany. Klaus Augenthaler, mój trener z Bayeru Leverkusen, powiedział mi kiedyś przed treningiem: „Wytnij, kogo trzeba, i wejdziesz do składu”. Miał na myśli moich konkurentów, którzy zazwyczaj grali, a ja siedziałem na ławce. Być może trenerowi chodziło o rozruszanie drużyny, zaostrzenie rywalizacji, cholera wie. Tak czy siak, nie skorzystałem z podpowiedzi. „Nie zrobię tego” – odpowiedziałem. Po prostu nie mam takiego charakteru. Być twardym na boisku, grać ostro – nie ma sprawy, to moja natura. Być sku...synem, który z premedytacją robi komuś krzywdę, rywalowi czy koledze – to nie ja. Nigdy nie ładowałem się komuś w Achillesa czy kostki. Nie doszło do tego, żeby kumpel schodził z treningu z opuchniętą nogą. Oczywiście znałem takich i miałem z nimi do czynienia. W Energie Cottbus skrajnie nieprzyjemnym typkiem był Bruno Akrapović. Nawet podczas zajęć, jak szedł w pole karne, to w promieniu pięciu metrów nie było nikogo. Tornado. Słowo „debil” wcale nie jest za mocne, gdy weźmiemy pod uwagę to, co wyprawiał. Potrafił stanąć komuś na stopie i z premedytacją wkręcał w nią swoje kołki. I nie było dla niego różnicy, czy robi to w meczu, czy nam na treningu. Wie pan, jaki to ból, gdy człowiek dostaje taki stempel, a nie daj panie na mokrą lub zmarzniętą stopę?
DOBOSZ: Tak się złożyło, że nie skosztowałem tej przyjemności.
KAŁUŻNY: To ma pan szczęście. Akrapović podchodził, zatruwał powietrze, stojąc obok, i odchodził ze złośliwym uśmieszkiem. Opluwał, szczypał w okolicy biodra. Powtarzam – nie było dla niego różnicy między meczem i treningiem, między rywalem a swoim zespołem. Jeżeli dostał rozkaz, że ma kogoś pilnować – chwytał się najbardziej prymitywnych sposobów. Naprawdę miał jakieś kłopoty z głową, z emocjami, bo nawet podczas zwyczajnej gry w karty wpadał w szał i potrafił zdemolować pół pokoju. Gdy kiedyś w swoim pokoju rozbił telewizor, próbował wmówić szkoleniowcowi, że stało się to podczas lunatykowania. Wróćmy do Augenthalera – kiedyś mnie podpuścił, ale w raczej niegroźnej sprawie: „Gdy zarządzę stałe fragmenty gry, to porozbijaj przy nich trochę tych »miękkich« chłopaków”. No i tak porozbijałem, że głównie Brazylijczycy z Lucio na czele obrażeni poszli do domu. Nie mogli sobie postrzelać, bo obrywali ode mnie z łokcia. Żeby nie było – nie lałem ich jak na dyskotece. Bardziej szturchałem, lecz najwyraźniej robiłem to za mocno. W meczu to co innego. Jeżeli przeciwnik za mocno fikał i miał ochotę na zwarcie, to zagotowany wślizgiem „zabierałem” klienta na bandę reklamową. Nie będę komuś wmawiać, że ja należałem do technicznych zawodników, a ten był od szorowania na d... W Zagłębiu Lubin mieliśmy Roberta Bubnowicza. „Saniami” na wysokości kolan wyciął przeciwnika i… mnie przy okazji, więc na murawie leżały dwa trupy. Jeden wróg, drugi swój. (śmiech) Najgorzej było w niższych ligach. Tam western odchodził w każdym meczu. Człowiek nie zdążył wyskoczyć do głowy, a już leżał, bo dostał kolanem po nerkach. Tyle że agresją nie podniesiesz swojego poziomu gry. Jeśli jesteś kompletną piłkarską nogą, to sama agresja nie pomoże ci w zrobieniu kariery. Oprócz tego, że potrafisz łamać gnaty, musisz posiadać choćby pierwiastek solidnego wyszkolenia piłkarskiego z repertuarem bogatszym niż tylko wycięcie kogoś lub danie komuś po mordzie.
DOBOSZ: Estonia w półfinale barażu, a w jego finale Walia lub Finlandia. Taką drogę do EURO 2024 nam wylosowano.
KAŁUŻNY: Na dziś nie mam żadnych oczekiwań i nadziei wobec tej reprezentacji Polski. Michał Probierz rozpoczął jej przebudowę, więc znajdę jakieś resztki cierpliwości i poczekam na efekt końcowy. To, że w barażu nie trafiliśmy – a co nam groziło – na
Włochów czy Chorwatów, wcale nie zmieniło sytuacji naszej kadry, która dostała oklep od Mołdawii i Albanii, a z Czechami ugrała punkt.
DOBOSZ: W reprezentacji Estonii ujrzymy zapewne niezniszczalnego Konstantina Vassiljeva, który w przyszłym roku świętować będzie 40. urodziny.
KAŁUŻNY: Podziwiam takich gości, tym bardziej że jemu od czasu do czasu dokuczały kontuzje, a facet, choć mógłby już zagrać główną rolę w „Czterdziestolatku”, jest ciągle w gazie. Ubiegłego lata ze swoją estońską drużyną grał w pucharach przeciwko Rakowowi Częstochowa, wcześniej z Legią Warszawa i spokojnie dawał radę. Zresztą przed laty, gdy był piłkarzem Jagiellonii, kręcił całą ligą, a i Wojtkowi Szczęsnemu zdążył zaleźć za skórę, pakując mu pięknego gola z rzutu wolnego.
DOBOSZ: Dodajmy, że gola zwycięskiego w meczu towarzyskim.
KAŁUŻNY: No właśnie. Oby historia nie powtórzyła się, bo z naszą obecną reprezentacją wszystko jest możliwe. Ostatni rok to udowodnił. Naprawdę, my już nie możemy być niczego pewni, udawać nie wiadomo kogo. Każdy przeciwnik może nas skaleczyć. Niestety.