W SIECI POWIĄZAŃ
Sport powinien stronić od polityki, a nawet bać się jej jak diabeł święconej wody. Tylko że w przypadku tego mariażu to politykę można porównać do diabelskiej siły, która chce skalać czystość sportu. Jeśli do tych dwóch dziedzin życia dodamy wątek religijny, to uzyskamy niemal pełną sieć skomplikowanych zależności. Dorzucamy do tego wielkie pieniądze i mamy komplet. W Skandynawii rozpoczęły się mistrzostwa świata piłkarek ręcznych. Pierwszymi rywalkami Polek były Iranki, które zagrały w chustach na głowach i dresach okrywających ciało, by nie narażać się na pożądliwe spojrzenia siedzących na trybunach mężczyzn. Bo w XXI wieku w Islamskiej Republice Iranu kobiety nie mogą liczyć na równouprawnienie. Przez wielu rodaków są traktowane jak „dziwaczki”, które – zamiast realizować przypisane im życiowe cele – poświęcają się fanaberiom. Przypomnijmy, że kilkanaście miesięcy temu Iranem wstrząsnęły protesty, bo policja moralności z powodu niewłaściwego stroju zakatowała Mahsę Amini. Bezsensowna śmierć tej młodej dziewczyny odbiła się echem w świecie. Przedstawiciele zachodnich demokracji oburzali się, że wielu protestujących też straciło życie, bo na ulicach i w internecie głośno manifestowali niezadowolenie z powodu opresyjnych działań władzy. Na oburzeniu się skończyło.
Kwestie strojów sportsmenek na każdej szerokości geograficznej wzbudzają emocje. Przed dwoma laty norweskie piłkarki ręczne grające w plażową odmianę tej dyscypliny wyszły na mecz w szortach, a nie w wymaganych regulaminem skąpych majtkach. Kuse stroje kobiet – także w siatkówce plażowej pań – mają przyciągnąć na trybuny kibiców, głównie mężczyzn, którzy na całym globie tworzą kibicowską większość. Seksistowskie, ale prawdziwe. Karę finansową wlepioną Norweżkom za złamanie regulaminu zdecydowała się pokryć słynna amerykańska wokalistka – Pink.
Było o religii oraz ideologii, czas na politykę. Każda władza wykorzystuje sukcesy swoich reprezentantek czy reprezentantów do celów propagandowych – od demokracji, poprzez autorytaryzm, po zamordystyczną dyktaturę. Od wielu lat resortami sportu w różnych krajach kierują politycy. Za przykład niech posłuży Aleksander Kwaśniewski – prezydent RP w latach 1995–2005. Od czasu do czasu ministrami sportu zostają byli mistrzowie – jak w 2015 roku wybitny wioślarz Adam Korol (złoty medalista olimpijski w czwórce z Pekinu 2008) czy w latach 2019–20 Danuta Dmowska-andrzejuk (m.in. indywidualna mistrzyni świata w szpadzie z 2005 i w drużynie złota medalistka mistrzostw Europy 2010 z Lipska). O tym, że w tzw. mainstreamowych mediach sport traktowany jest marginalnie, świadczą pierwsze komentarze po niedawnych nominacjach minister i ministrów „dwutygodniowego” rządu w Polsce. W tymże gabinecie znalazła się również Dmowska-andrzejuk, a wielu ludzi zajmujących się polityką umiejscowiło mistrzynię świata w jednym rzędzie z nowymi twarzami w rządzie. Być może dziennikarze o niej zapomnieli, bo szefowała resortowi w czasie pandemicznym i często nosiła maseczkę? A może po prostu więcej klików generowała minister kultury Dominika Chorosińska, skoro znajdowała się w obsadzie serialu „M jak miłość”?
Zapomniałem o wielkich pieniądzach w sporcie? Bo są miliony przykładów, np. prestiżowe imprezy tenisowe za petrodolary z udziałem kobiet w Dubaju czy Dosze, gdzie na trybunach pustki, ale kasa się zgadza. Można też zorganizować WTA Finals, kiedy wieje i pada. Można przyjąć najlepsze piłkarskie drużyny świata w Katarze 2022, a na mundial mężczyzn za 11 lat zaprosi Arabia Saudyjska. Chociaż obrońcy praw człowieka biją na alarm, to grunt, że sejfy zainteresowanych stron są pełne. Wielkiej kasy na pewno nie dostaną podczas MŚ piłkarki ręczne. Mimo to zapraszam do kibicowania Polkom.