KADRA PRZYGASZONYCH LUDZI
Nastaje czas obdarowywania się prezentami, dlatego marzę o prezencie dla wszystkich fanów polskiego futbolu. Chciałbym, aby piłkarska reprezentacja Polski znów była zdeterminowana i naładowana entuzjazmem. Bo od roku tego nie widać i nie czuć. Biało-czerwoni na boisko nauczyli się wychodzić jak za karę.
N★★★
ie oczekujcie od nas, że będziemy grać pięknie. W ostatnich miesiącach i latach nie przynosiło to spodziewanych efektów. Nasza metoda, dzięki której możemy wygrywać ważne mecze, polega na uważnej defensywie, przesuwaniu się, na walce i zaangażowaniu. Wystarczy nawet pół okazji, jeżeli ją zdołamy zamienić na gola – pamiętacie te słowa? Wypowiedział je Grzegorz Krychowiak i brzmiały niczym preambuła do konstytucji drużyny Czesława Michniewicza. Mimo że padły w listopadzie ubiegłego roku, wydaje się, jakby minęła cała epoka, bo nie dość, że Michniewicza już dawno w reprezentacji nie ma, to PZPN zdążył się rozstać także z jego następcą, a i sam Krychowiak ogłosił pożegnanie z kadrą. Ludzie odeszli, ale słowa zostały i są jak niechciany testament. Zarazem doszło do tego, że niektórzy zaczynają tęsknić do tak zdefiniowanego futbolu. Co z tego, że zachowawczy i bojaźliwy, ale przynajmniej wyniki były powyżej nie tak znowu wywindowanego poziomu przyzwoitości.
W końcu było dwukrotne zwycięstwo nad Walią i w związku z tym zachowane miejsce w najwyższej kategorii Ligi Narodów, a potem awans do 1/8 finałów MŚ. Narzekaliśmy na styl, ale z dzisiejszej perspektywy już wiemy, że z grą kadry, o zgrozo, może być jeszcze gorzej, a zwłaszcza z wynikami. Nie ma też wątpliwości, że selekcjonera zmiotła afera premiowa, bo straty wizerunkowe były potężne, więc należało przeciąć nabrzmiały problem. Nie było innego wyjścia przy założeniu, że PZPN nie ma zamiaru wyjaśnić do spodu okoliczności obietnicy gigantycznej rządowej nagrody. Postawiono na inną opcję – pożegnano trenera, który siłą rzeczy zabrał ze sobą wszystkie zagadki i spekulacje. Dzięki temu jego następca, którym na dodatek został totalnie oderwany od polskiej rzeczywistości cudzoziemiec, na dzień dobry mógł niewinnie rozłożyć ręce i powiedzieć: „Premia? Jaka premia? Przepraszam, nie znam sprawy”.
F★★★
ernando Santos wśród rozlicznych zalet miał posiadać szczególny atut: entuzjazm światowca, którym zarazi smutnych polskich piłkarzy. Owszem, znaliśmy na pamięć jego pooraną, posępną twarz, ale na tej podstawie nikt nie wyciągał daleko idących wniosków, bo byłoby to niepoważne, infantylne i nawet złośliwe. Tymczasem skwaszona twarz Portugalczyka stała się symbolem jego krótkiej i naznaczonej rozczarowaniami kadencji w Polsce. Przyszedł pochmurny i taki pozostał do końca, nic nie mogło rozjaśnić jego fizjonomii, nie udało się osiągnąć nawet tego, niby błahego etapu. Tym bardziej trener ze słonecznej Portugalii nie rozświetlił mroków naszej reprezentacyjnej piłki. Sprawiał wrażenie człowieka wiecznie poirytowanego tym, co odkrywa w uniwersum polskiego futbolu, a my irytowaliśmy się z nim i nim. Odejście Santosa i zatrudnienie Michała Probierza miało być istotną cezurą, tyle że my w takie „istotne cezury” od momentu zdymisjonowania Jerzego Brzęczka przestaliśmy wierzyć. Gdy prezes PZPN ogłosił nazwisko nowego trenera, przyjęliśmy to równie beznamiętnie, jak beznamiętnie grają ostatnio Biało-czerwoni. Przyjęliśmy argument – bez specjalnych zachwytów – że w tym momencie taki szkoleniowiec kadrze się przyda. Nade wszystko zależy nam bowiem na naprawieniu kilku najprostszych rzeczy, na powrocie do źródeł. Niech nasza drużyna znowu zacznie wygrywać mecze, które powinna. Na przykład u siebie z Mołdawią. To nie były wygórowane oczekiwania. Mamy też prawo zakładać, że na PGE Narodowym Polska jest w stanie pokonać będącą w dość przeciętnej formie jak na swoje możliwości reprezentację Czech. W obu przypadkach były tylko remisy, dlatego marcowe baraże budzą wielkie obawy. Doszło do tego, że nawet domowy mecz z Estonią staje się wyzwaniem, bo każdy wie, że nie ma słabych drużyn.
N★★★
ajgorsze jest to, że reprezentanci Polski – i jest to stan trwający co najmniej od ubiegłorocznego mundialu – są ograbieni z piłkarskiego entuzjazmu. Zresztą już w Katarze – rozumiem, że w napływie niepohamowanej szczerości – sygnalizowali to Robert Lewandowski i Piotr Zieliński. Brakowało im radości z grania, ale problem jest znacznie głębszy. Przez cały kończący się rok nie dostrzegłem w naszej drużynie zdrowej energii, na twarzach zawodników zwykle malowała się raczej udręka niż optymizm. Praktycznie w każdym meczu, z nielicznymi wyjątkami, to byli smutni i przygaszeni ludzie. Wyglądali tak, jakby każdym gestem sygnalizowali, że awans na EURO 2024 jest niemożliwy, że wszystko, co robią, skazane jest na niepowodzenie, choćby przy linii bocznej stał trener byłych mistrzów Europy. Michał Probierz ma niespełna cztery miesiące, by ten konieczny ogień w kadrze wzniecić. We wrześniu było oczywiste, że musi zacząć od najbardziej podstawowych i najprostszych kwestii. Na początku grudnia okazuje się, że wciąż jest na samym początku drogi.