TENIS CHCE BYĆ JAK FORMUŁA 1
– Rzym – Paryż (Roland Garros) – Londyn (Wimbledon) – Montreal/toronto – Cincinnati – Nowy Jork (US Open) – Szanghaj – Paryż. Mogłyby oczywiście nastąpić przesunięcia, bo według przecieków trwają negocjacje w sprawie sprzedaży imprez na Florydzie i w Hiszpanii. Nie wiadomo też, co stałoby się z Dubajem, Dohą i Pekinem, gdzie pieniędzy jest dużo, ale nie ma odpowiedniej kategorii. No i wolnych terminów. Wszystkie turnieje zyskałyby zbliżony schemat. Jeśli równałyby do szlemów, oznaczałoby to dwa tygodnie gry i gigantyczne pieniądze do podziału. Oraz miejsce w drabince dla bardzo szerokiej czołówki. Tak wyglądałby więc sztywny kalendarz Igi Świątek, Huberta Hurkacza i ich młodszych rodaków, którzy, mamy nadzieję, kiedyś się w elicie pojawią. No i oczywiście innych wielkich gwiazd. W najbliższym sezonie jeszcze na pewno nie, ale już od następnego przy odpowiedniej dynamice zmian taki scenariusz można sobie wyobrazić.
Za projektem wypowiedział się do tej pory m.in. Taylor Fritz. Podobne zdanie jak Amerykanin, jeśli zarobki wzrosną, zaprezentuje zapewne większość. Każdy, kto wierzy, że w tenisie liczą się tradycja, wartości czy dziedzictwo, jest strasznie naiwny. Na kortach przede wszystkim liczy się pieniądz. Przykład pierwszy z brzegu – rozgrywany podczas minionego weekendu w Sankt Petersburgu i sponsorowany przez Gazprom Trofiej Siewiernoj Palmiry. Zagrali w nim, mimo protestów z Ukrainy, tenisiści i tenisistki z Francji, Hiszpanii, Bułgarii, Serbii czy Kazachstanu. Włoszka z powodu kontuzji zrezygnowała w ostatniej chwili. Adrian Mannarino, Roberto Bautista Agut, Wiktorija Tomowa i inni uznali, że politycy niech spadają na drzewo. Wraz z gospodarzami (przy okazji małżeństwo zawarli Aleksandr Szewczenko i Anastazja Potapowa – szczęśliwości!) postanowili skorzystać z oferty. A oferta prezentowała się zacnie, bo według rosyjskich mediów do podziału za trzy dni mogło być 4–5 mln dolarów. Nie mam wątpliwości, że tak samo będzie z tourem spod znaku premium. Pieniądze się zgadzają, no to „pajechali”. – Dobry pomysł – ogłosił już Fritz, podobnie jak Nick Kyrgios wspierający transformację tenisa w tym kierunku. – Profesjonaliści powinni być przygotowani na udział we wszystkich najważniejszych wydarzeniach. Możesz wtedy zorganizować czternaście wspaniałych zawodów, co sprawi, że dyscyplina stanie się łatwa w obsłudze i obserwacji. Kibic będzie musiał zwracać uwagę tylko na te turnieje. Z punktu widzenia grających i ich fanów nie będzie wtedy szalonego harmonogramu – ocenił. Rzeczywiście, najważniejszej gry (reszta imprez właściwie przestałaby się liczyć) byłoby mniej niż teraz. W sumie na około siedem miesięcy. Przerwy stałyby się dłuższe, gracze z jednego źródła wyciągaliby więcej, rywalizacja dla mistrzów byłaby – modne ostatnio słowo – znacznie bardziej zrównoważona. Po prostu żyć nie umierać…
N★★★
a przeszkodzie do tej wielkiej reformy stoją jednak na razie sprzeczne interesy poszczególnych organizacji. Bo na przykład ATP na bogato to jedno, jadąca na minusach WTA drugie, a szlemy też znajdują się na różnych pozycjach. Australia z panem Tileyem na pokładzie spłaca jeszcze długi za covid, gdy pustymi samolotami z całego świata zwoziła do siebie gwiazdy. Ameryka to finansowa potęga, a rozbudowujący się konserwatywny Wimbledon jako jedyny ze swym staromodnym podejściem średnio do tej całości pasuje. Wiele wskazuje jednak, że wszystko ostatecznie da się spiąć jednym mianownikiem. Że będziemy mieli tenisową Formułę 1. Może już w sezonie 2025, może nieco później. Po to, by „grupa trzymająca władzę” zdołała się obronić!