DLA KOGO PRACUJE POLSKA?
Są tacy sportowcy, którzy nigdy nie wygrają Plebiscytu „Przeglądu Sportowego”. Ba, oni pewnie nawet nie trafią na jego okładkę, choć w pełni zasługują, by tak się stało. Gdyby mierzyć sport zaangażowaniem w treningi, poświęceniem, wszelkimi szlachetnymi wartościami, to oni właśnie mieliby szafy pełne medali i pucharów. I w sumie mają, tyle że większość trofeów stoi gdzie indziej. W domach tych, których wspierali. Jeden z takich sportowców właśnie zakończył karierę i dla mnie w minionym tygodniu nie było istotniejszej informacji.
Peter Sagan napisał o nim „cichy bohater”. Nie pomocnik, gregario, jak to się przyjęło mówić, bo te słowa nie oddają zupełnie, kim w peletonie był Maciej Bodnar. Dla trzykrotnego mistrza świata ze Słowacji – niezawodne wsparcie w latach wielkich sukcesów. Dla polskiego kolarstwa – fundament wszystkiego, co najpiękniejsze, wspólnie z Michałem Gołasiem, drugim „cieniem” zwycięzców. Ponferrada 2014, Rio 2016, inne piękne chwile – Bodnar zawsze tam był.
„Per chi tira la Polonia?” (Dla kogo pracuje Polska?) – pytali zdziwieni włoscy komentatorzy 28 września 2014 roku, widząc wąż biało-czerwonych koszulek na szczycie peletonu mistrzostw świata. Przez 50… 100… 150… 200 kilometrów. Nam – nielicznym dziennikarzom w Hiszpanii – też zdawało się to misją samobójczą, nie da się przecież kontrolować wyścigu od startu do mety. Bodnar miał jedną z pierwszych zmian. Pamiętam jak dziś, zjechał do bufetu, usiadł na plastikowym krzesełku i powiedział tylko: „Kwiatek jest potwornie mocny. Wszyscy dziś jedziemy dla niego”. Kilka godzin później skakaliśmy ze szczęścia w autobusie reprezentacji Polski.
Rio 2016. Przedziwne okoliczności, bo organizatorzy zapomnieli na starcie wspólnym o jakiejkolwiek cywilizowanej strefie oczekiwania dla zawodników. Ci przebierali się za drzewami, siedzieli na krawężnikach, próbując schować się przed bezlitosnym brazylijskim słońcem. Włosi się pieklili, Hiszpanie machali rękami, a Maciej z selekcjonerem Piotrem Wadeckim załatwili z pobliskiej restauracji kilka krzesełek i rozładowywali napięcie żartami. I znów dzień skończył się polskim medalem, brązem Rafała Majki. Spójrzcie, jak niewdzięczna to rola. Te szczegóły pamiętam ja, bo miałem przyjemność tam być i zaszczyt je opisać. Pamięta trzon reprezentacji, pamiętają najbardziej zagorzali kibice kolarstwa. Dla reszty, która zerknie w wyniki, Bodnar będzie tym, który nawet nie ukończył obu tych wyścigów. Nie ukończył, bo całą swą energię oddawał liderowi na 100–150 kilometrach. A potem zjechał do bazy, bo takie jego zadanie, taka rola, takie polecenie trenera. Na wyścigach wieloetapowych jest podobnie – pomocnicy mają wykonać swoją działkę i oszczędzać siły na następny dzień. To, czy zajmą 19. czy 119. miejsce, nie ma bowiem żadnego znaczenia, a różnica w wysiłku jest ogromna. Tylko wytłumaczyć niedzielnemu kibicowi, na jaki szacunek zasługuje taki Bodnar, jest na co dzień bardzo, bardzo trudno.
Na szczęście miał też Maciek kilka bardzo swoich chwil. 2016 rok, o którym już wspomniałem, był dla niego powrotem po serii kontuzji. Łamał obojczyki, łamał szczękę, ale nie przestawał walczyć. W sierpniu w Rio zajął szóste miejsce w olimpijskiej czasówce, w październiku w Katarze był czwarty w mistrzostwach świata. Żałował tych sześciu sekund dzielących go od upragnionego medalu bardzo, ale gdy stanął przed kamerą, powiedział tylko: „Jestem cierpliwy. Poczekam jeszcze chwilę”. Nie czekał długo. Rok później wygrał etap Tour de France.
Marzy mi się, by o takich właśnie sportowcach chcieli dziś czytać młodzi ludzie, zamiast emocjonować się wyzwiskami patocelebrytów ze świata freak-fightów. Marzy mi się, by Maciej Bodnar trafił wreszcie na Galę Mistrzów Sportu, bo naprawdę do tych mistrzów należy. Może w tym roku, gdy wreszcie – po prawie 20 latach harówy – nie musi spędzać stycznia na zgrupowaniu? „Przeglądzie”, przemyśl ten temat!