SPRAWA KWIATKOWSKIEGO, CZYLI CO SIĘ DZIEJE W PZPN

Zwolniony z pracy team manager reprezentacji i rzecznik prasowy PZPN Jakub Kwiatkowski ani mi przyjacielem, ani wrogiem. Nie uważam, że akurat ta dymisja to koronny dowód na ciężką chorobę, która konsekwentnie niszczy piłkarską federację, ale zgadzam się, że człowieka z takim doświadczeniem i przeszłością w sztabie kadry można było pożegnać godniej, z podziękowaniami za lata współpracy. Dlaczego tak się nie stało? Jak zwykle najciekawsze są kulisy.

N★★★

ie przekonuje mnie argument, że jeżeli ktoś blisko współpracował z siedmioma kolejnymi selekcjonerami, to musi robić to już do emerytury, a jeżeli jest zwalniany wcześniej, wszyscy dziennikarze jak na komendę powinni bić na alarm i wyrażać święte oburzenie. Pojawia się wiele okazji, by bulwersować się posunięciami PZPN i nie wydaje mi się, że ta jest najlepsza, a jednak tak się ją traktuje. Nadaliśmy – my, media – dymisji Kwiatkowskiego kolosalne znaczenie, jakby chodziło o skreślenie z kadry narodowej Roberta Lewandowskiego za to, że odmówił odśpiewania czołobitnego „Łubu dubu” Cezaremu Kuleszy. Nie wiem, czy i co śpiewał team manager (bo inni na bank śpiewali – taki jeden na pewno, w Kiszyniowie), ale jeżeli Michał Probierz nie był z Kwiatkowskiego zadowolony, a w lakonicznym komunikacie pojawiła się informacja, że to także jego decyzja, miał pełne prawo się od niego uwolnić. Komfort selekcjonera jest najważniejszy. Niech kształtuje swój sztab wedle uznania, byle tylko w marcu Biało-czerwoni wygrali dwa mecze barażowe i awansowali do finałów EURO. Co prawda dalece nie sądzę, by Jakub Kwiatkowski mógłby w tym przeszkodzić, ale w tej kwestii uznaję prawo do suwerennych decyzji podejmowanych przez selekcjonera. Mieliśmy w historii dość przykładów, że odgórne upieranie się przy konkretnych nazwiskach wbrew woli szefa kadry wcześniej czy później kończyło się źle.

N★★★

ie jest jasne, co przeważyło o dymisji Kwiatkowskiego, w każdym razie bierze ją na siebie nie tylko Probierz, ale także dyrektor Departamentu Komunikacji i Mediów Tomasz Kozłowski, czyli bezpośredni przełożony team managera. Z tą funkcją jest zresztą problem nazewniczy, bo od przedstawiciela zarządu usłyszałem, że stanowisko team managera w PZPN nie istniało i nie istnieje, więc nie ma go też w treści kontraktu zawartego między federacją a Jakubem Kwiatkowskim. Tak tytułowaliśmy go chyba tylko z przyzwyczajenia, nikt nie zaprzeczał, więc się przyjęło. Niewątpliwie natomiast Kwiatkowski należał do sztabu kadry i był rzecznikiem prasowym PZPN. Prowadził konferencje prasowe, udzielał głosu dziennikarzom, umawiał wywiady, przy czym jak każdy rzecznik, a tym bardziej „team manager”, miał kluczowy wpływ na to, czy zamawiany wywiad uda się przeprowadzić. To oczywiste, że musiał być asertywny, bo dziennikarze weszliby mu na głowę. Dlatego jedni go zachwalali, ale byli też tacy, którzy narzekali. Ot, normalne relacje mediów z rzecznikiem dużej organizacji. Tu zawsze musi być napięcie. Znał się na swojej robocie, to pewne. Zbudował go sukces reprezentacji Adama Nawałki, stał się częścią tej drużyny i zadbał, by tak być postrzeganym. Hymn narodowy podniośle odśpiewywany z całym sztabem podczas eliminacji i finałów EURO – aż ciarki po plecach przechodziły.

Miałem jednak wrażenie, że z upływem lat łapał niedobrą rutynę, która zawiodła go w relacjach z Czesławem Michniewiczem. Już prezentacja ówczesnego selekcjonera, kiedy został zapytany o dawne zażyłe relacje z „Fryzjerem”, była poważnym zgrzytem. Prowadzący konferencję

Kwiatkowski nie potrafił wtedy rozładować napięcia, nie przygotował i nie uchronił Michniewicza przed medialnymi skutkami stawianych pytań. Siedzący obok nowego selekcjonera prezes Cezary Kulesza okrutnie się męczył i rzecznik również jemu nie umiał dać skutecznego wsparcia. Finałem była afera premiowa. Michniewicz został w niej sam. Odwrócił się od niego prezes Kulesza, który utrzymywał, że nie został poinformowany o spotkaniu premiera z piłkarzami tuż przed wylotem na mundial w Katarze. To samo powiedział sekretarz generalny Łukasz Wachowski. Taką wiedzę najważniejszym osobom w federacji powinien przekazać Jakub Kwiatkowski. Czy przekazał? I tu zaczyna się tajemnica, której wtedy nikt nie chciał sensownie wyjaśnić. Wydawało się, że Kwiatkowski jest ostrożny w tłumaczeniach, żeby nie zaszkodzić zwierzchnikom, a przynajmniej jednemu z nich. Zarazem na zarządzie PZPN, kiedy ważyły się losy Michniewicza, twardo go zaatakował, bo – trzeba przyznać – najpierw sam został przez niego zaatakowany. Efekt historii był taki, że z Michniewiczem nie przedłużono umowy, a Kwiatkowski działał w sztabie kolejnych selekcjonerów.

M★★★

inął okrągły rok i team manager też został pożegnany. Michniewicz pewnie skwitował to uśmiechem, a wielu kibiców – w przeciwieństwie do szerokiego grona dziennikarzy – jednak wzruszeniem ramion. Kwiatkowski został pożegnany chłodno, by nie użyć znacznie mocniejszego i bardziej adekwatnego do sytuacji określenia. W korporacyjnych komunikatach, jeżeli już się pojawiają, zawsze jest chociaż pół zdania o podziękowaniach, a tu nic. I to najlepszy dowód, jak toksyczny musiał to być ostatnio związek, więc chyba dobrze, że się skończył. Oczywiście dobrze dla polskiej piłki, no bo dla kogo, jeśli nie dla niej...