CAŁOWANIE TYGRYSA
Łazarek jak mało kto rozumiał skomplikowaną istotę trenerskiego losu, a co ważniejsze potrafił o tym błyskotliwie opowiadać. W takich sytuacjach stawał się samozwańczym filozofem trenerskiego środowiska, a w wyrażaniu poglądów nie bawił się w salonowca. Wywalał prawdę prosto w oczy, a że był spostrzegawczy, miał bogate słownictwo i nadzwyczajne poczucie humoru, wychodziły z tego gotowe aforyzmy. Pan Jowialski – tytułowy bohater klasycznej komedii Aleksandra Fredry – specjalizował się w wygłaszaniu sentencji w każdej sytuacji. Panem Jowialskim polskiego futbolu był Wojciech Łazarek, w zdecydowanie pozytywnym i sympatycznym znaczeniu.
Niektóre jego refleksje mają już wartość kanoniczną, jak ta na temat istoty pracy szkoleniowej. „Zawód trenera przypomina całowanie tygrysa w d... Przyjemność żadna, a ryzyko ogromne” – mawiał Łazarek. Powtarzał to wielokrotnie, ale za każdym razem trudno się było nie uśmiechnąć. Bo jego sentencje były jak ulubione melodie, a wszyscy wiedzą, że najbardziej lubimy te, które już słyszeliśmy. Najważniejsze, że mądrości Łazarka brzmiały najlepiej właśnie wtedy, gdy wygłaszał je sam autor.
Strzelił gola Szymkowiakowi Popularnego „Baryły” w żadnym wypadku nie można jednak szufladkować wyłącznie jako środowiskowego facecjonisty. On przede wszystkim był dobrym trenerem. Wcześniej grał w piłkę i choć istotnej kariery nie zrobił, nie była ona tak całkiem mikroskopijna, bo jednak dotarł do ekstraklasy, zagrał w niej dziewięć meczów, w barwach ŁKS. W napływie dobrego humoru lubił zaznaczać, robiąc przy tym bardzo poważną minę, że strzelił kiedyś gola Edwardowi Szymkowiakowi. I to rzeczywiście prawda, przechytrzył jednego z najwybitniejszych polskich bramkarzy w ligowym meczu. A gdy już na słuchaczach Łazarek tą informacją zrobił wrażenie, nie spieszył się z uściśleniem, że było to jednak jego jedyne trafienie w najwyższej klasie rozgrywkowej. Jako trener przede wszystkim zapisał się w historii Lecha Poznań. Poprowadził go do pierwszych mistrzowskich tytułów, siedział na ławce, gdy Kolejorz w Pucharze Europy pokonał Athletic Bilbao (2:0) w chyba najlepszym meczu poznaniaków na międzynarodowej arenie w całej historii. Umiał zapanować nad krnąbrnym i piekielnie utalentowanym Mirosławem Okońskim, który był największą gwiazdą drużyny oraz ulubieńcem Poznania z bliższymi i dalszymi okolicami.
Mistrz w podpuszczaniu
Miał swoje oryginalne sposoby zarządzania grupą ludzi. Sięgał po prowokacje, czasem podpuszczał współpracowników i piłkarzy, by sprawdzić ich reakcje, czasem nawet skłócić. Zawsze miał w tym cel, niekoniecznie zrozumiały dla otoczenia. O historii w tym duchu opowiadał nam kiedyś Józef Adamiec, ważny obrońca drużyny, który wcześniej grał w Odrze Opole. W meczu z bardzo mocnym Widzewem, który Lech wygrał 3:1, stoper strzelił dwa gole, oba po pięknych akcjach i jeszcze trzeciego wypracował, choć do gry wszedł dopiero w drugiej połowie. „Przed tym meczem na zgrupowaniu Łazarek nie powiedział do mnie ani słowa, co już mnie dziwiło, bo zwykle zawsze jakoś zagadnął. Na koniec przeczytał wyjściowy skład bez mojego nazwiska, choć byłem podstawowym zawodnikiem i nic mi nie dolegało. Wszyscy spojrzeli na mnie, ja na trenera, no co jest grane?! Dopiero gdy walnąłem Widzewowi te dwa gole, zapytałem w szatni, dlaczego musiałem usiąść na ławce. Okazało się, że ktoś dwa dni przed meczem zadzwonił do Łazarka z informacją, że widział mnie w jednym z poznańskich hoteli z dwiema kobietami, więc trener uznał,
Urodzony 4 października 1937 roku w Łodzi; zmarł 13 grudnia 2023 roku w Gdańsku; piłkarz Startu Łódź, ŁKS i Lechii Gdańsk.
Kariera trenerska: reprezentacja juniorów Łodzi, Włókniarz Łódź, młodzieżowa reprezentacja Gdańska, MRKS Gdańsk, Lechia Gdańsk, Olimpia Elbląg, Bałtyk Gdynia, Zawisza Bydgoszcz, Lech Poznań, Lechia Gdańsk, Trelleborgs FF, reprezentacja Polski, Hapoel Kefar Sawa, ŁKS, Al-masry SC, Ettifaq FC, Aluminium Konin, Hapoel At-tajjiba, Wisła Kraków, Widzew Łódź, Śląsk Wrocław, Wisła Kraków, Jagiellonia Białystok, reprezentacja Sudanu, Narew Ostrołęka, Ilanka Rzepin.
Sukcesy trenerskie: mistrz Polski 1983 i 1984 z Lechem Poznań, zdobywca Pucharu Polski 1982 i 1984 z Lechem Poznań. że zamiast zbierać siły przed meczem, beztrosko sobie balowałem. Rzeczywiście wybrałem się do hotelowej kawiarni w towarzystwie dwóch pań. Jedna to była moja żona, a druga córka naszego sąsiada” – argumentuje Adamiec, przyznając, że dla Łazarka to był doskonały temat do snucia intrygi.
Cypryjska rozpacz
Z Lechem Poznań Łazarek miał już na koncie dwa mistrzostwa Polski, dwa Puchary Polski i w połowie kolejnego sezonu przeniósł się do będącej w strefie spadkowej Lechii. Uratował ją przed degradacją. „Gdańsk to było i jest moje miasto. Przeprowadziłem się tam z Łodzi jeszcze w latach sześćdziesiątych” – tłumaczył nam kiedyś. „Ja już w Lechu pracowałem wtedy pięć lat, a to czas, kiedy trener zaczyna mięknąć, zbyt łatwo rozumieć zmęczenie piłkarza, słabszy dzień czy kontuzję. A tak nie powinno być. Mówiąc krótko, stałem się już kapciozjadem, trzeba było więc poszukać nowych wyzwań, bo w Lechu już wszystko wygrałem” – opowiadał w swoim niepodrabialnym stylu.
Gdy odchodził z Lecha, miał 47 lat. Na pewno do głowy mu nie przyszło, że takich sukcesów jak w Poznaniu już nigdy nie osiągnie. A szansę dostał życiową, bo po mundialu w Meksyku przejął po Antonim Piechniczku reprezentację Polski. Walka o awans do mistrzostw Europy zaczęła się obiecująco. Była wygrana z Grecją (2:1), wyjazdowy remis z Holandią (0:0). Aż wreszcie przyszedł inny bezbramkowy remis, tym razem dla Biało-czerwonych kompromitujący – z Cyprem w Gdańsku. Łazarek postawił na wielu ofensywnych zawodników, liczył na kanonadę strzelecką i wysokie zwycięstwo, ale tak zestawiony skład atakował nerwowo i chaotycznie. To był punkt zwrotny, selekcjoner po takim ciosie nie zdołał już podnieść drużyny. W innych meczach o punkty dla odmiany brakowało mu odwagi – piłkarze czuli to w szatni przed występem z Anglią na Wembley w el. MŚ, kiedy wypisującemu na tablicy ustawienie taktyczne trenerowi kilka razy łamała się w dłoni kreda. Polacy przegrali 0:3, a Łazarek po tym meczu przestał być selekcjonerem. Popełnił jednak kilka błędów, podejmował złe decyzje. Do takich należy zaliczyć marginalizowanie Zbigniewa Bońka. Nie powiedział tego piłkarzowi AS Roma prosto w oczy, ale Zibi sam zrozumiał, że w drużynie Łazarka jest niemile widziany, co ostatecznie zakończyło jego reprezentacyjną karierę.
Przygoda z Cupiałem
Potem Łazarek pracował w kilku krajach i w wielu klubach. To on odegrał ważną rolę w przekonaniu do inwestowania w Wisłę Kraków firmę Tele-fonika z Bogusławem Cupiałem. Jesienią 1997 roku był trenerem biedującej Białej Gwiazdy. Biznesmenów ujął podobno sposobem bycia i bardzo charakterystycznym poczuciem humoru, z czym wiąże się głośna anegdota. Otóż mimo że Wisła na półmetku rozgrywek była dopiero na 13. miejscu, „Baryła” nowym inwestorom miał obiecać, że po zimowych transferach jego zespół jest w stanie wygrać wiosną wszystkie 17 meczów i zdobyć mistrzostwo Polski (do lidera miał 12 pkt straty). Wprawdzie Łazarek zaprzecza, jakoby składał takie deklaracje, faktem jest, że do Wisły niemal natychmiast zaczęli przychodzić znani polscy piłkarze. Dla Cupiała nie było wtedy transferów nie do załatwienia, na krajowym podwórku umiał przelicytować ofertę każdego innego klubu. Chodziło o naprawdę gorące nazwiska – Ryszarda Czerwca, Krzysztofa Bukalskiego czy Radosława Kałużnego, którego Wisła z łatwością podkupiła wtedy sprzed nosa Legii. Łazarek nie dotrwał nawet do końca wiosny, bo też Wisła nie wygrywała wszystkiego jak leci. Zanotowała jednak wielki skok, lądując na trzecim miejscu.
Coraz skromniej
Łazarek chwytał się pracy w różnych i także zaskakujących miejscach. Próbował wyciągnąć z dołka drugoligowy Śląsk Wrocław, z tym samym zamiarem pojawił się w Jagiellonii Białystok, pracował z reprezentacją Sudanu, a za chwilę był w Narwi Ostrołęka, a potem w Ilance Rzepin. Udzielał się już bardziej jako konsultant, zaangażował się w działalność w PZPN. W ostatnich latach był przygaszony i schorowany, żył skromnie, coraz skromniej. Potężnym ciosem była dla niego śmierć syna – Grzegorz Łazarek, który był piłkarzem grającym także w drużynach prowadzonych przez ojca, zmarł w 2018 roku w wieku 53 lat. Pan Wojciech publicznie zabierał głos już rzadko, ale czasem dzwonił do znajomych i okazywało się, że jest wciąż tym samym lubianym „Baryłą” potrafiącym błysnąć także czarnym humorem. „Niech pan pamięta, że człowiek zawsze mądrzeje z wiekiem. Ale zawsze przychodzi moment, kiedy jest to już tylko wieko do trumny” – oceniał jak zwykle celnie i bezdyskusyjnie.