DLACZEGO ZIMĄ BĘDZIEMY CIERPIEĆ
Żeby nie było np. jak w biegach narciarskich. Gdy karierę zakończyła Justyna Kowalczyk, w kraju praktycznie zniknęły one z horyzontu. W generalce Pucharu Świata Monika Skinder zajmuje aktualnie 72., a Izabela Marcisz 78. pozycję. Dominik Bury jest 94. Zapamiętałem, bo mignęli w rezultatach, które niedawno przeglądałem. Oczywiście zdaję sobie sprawę, w jak trudnych rywalizujemy dziś realiach. Minusów na termometrze mniej niż kiedyś, a mistrzowie nie powstaną wyłącznie z jazdy na nartorolkach. – Takie weekendy jak ten są dwa, w porywach trzy–cztery w roku. Każdy trzeba szanować aż do bólu – usłyszałem od sąsiadów, którzy w sobotę śmigali przy minimalnej pokrywie po Lesie Kabackim. Teraz wszystko stopniało, więc nie mają już po czym. Z narciarzami z Warszawy i okolic zawsze będzie problem. Jedziemy dalej. Pięćdziesiąte urodziny obchodzi wkrótce najlepszy polski biathlonista w historii Tomasz Sikora, a tymczasem Biało-czerwoni w Hochfilzen zostali w sztafecie zdublowani. Marcin Zawół indywidualnie strzelał na czysto, lecz finiszował hen, hen za gwiazdami. U pań też dawno temu zapomnieliśmy o medalach MŚ Weroniki Nowakowskiej, dziś w trzydziestce (najlepsza w tym sezonie jest na razie Anna Mąka) nie mamy żadnej rodaczki. Trener Tobias Torgersen zderza się z twardymi realiami. Bo nawet jeśli jego zawodniczki robią krok do przodu, to ich rywalki w tym samym czasie wykonują dwa, trzy lub cztery.
S★★★
zeroko pojęta „zima” obrazuje moim zdaniem pewne głębsze procesy. Wiemy już, że nawet najsprawniejszy system nie musi się na wieki balansować. Polskie skoki są tu chyba najlepszym przykładem. Przy solidnym wsparciu sponsorskim wszystko funkcjonuje tam teoretycznie idealnie. W takim łańcuchu,
jaki był znany do tej pory. Na bazie dotychczasowej wiedzy, doświadczeń i wyobrażeń.
No właśnie, ale co dzieje się wtedy, jeśli ten łańcuch zaczyna się nagle rwać? To dotyczy sportu, lecz może łatwiej wytłumaczyć go na przykładzie życia. Choćby dużej rodziny. Mamy, załóżmy, taki oto model. Ktoś – ojciec czy matka – prowadzi firmę. Świetnie zarabia i utrzymuje towarzystwo dookoła. Finansuje wakacje na końcu świata, dobre szkoły, fajne samochody, karty kredytowe i tak dalej. Obok funkcjonuje dwójka czy trójka kapryśnych „bąbelków”, starzejący się rodzice, szalona ciocia, odlotowy wujek, jeden czy drugi kuzyn, którzy także z tego układu korzystali. Wszyscy są pod tę jedną postać podczepieni. Ta tyra na maksa, ale nagle łapie choróbsko lub zdarza się wypadek. Musi zwolnić, nie daje rady. Sugeruje, że już w ten sposób nie pociągnie, a na niej „wisi” przecież cały dom. Prosi więc o zmiany. By ktoś dorzucił się do budżetu, pomógł w relacjach z klientem, coś naprawił, posprzątał. Bliscy nie dość, że się wypinają, to jeszcze zaczynają umoralniać. – Nie poznaję cię, jesteś innym człowiekiem, czy nie szkodzi ci aby jakieś złe otoczenie? – wyrzuca z siebie ciotka.
P★★★
olski sport – w przenośni rzecz jasna – w tych chłodniejszych miesiącach działał mniej więcej w takim schemacie. Genialna Kowalczyk, genialny Adam Małysz, potem Stoch, Kubacki, Żyła. Wszystko zimą było na ich głowie. Dookoła stali ci, którzy się przy nich żywili. Ale nic nie trwa wiecznie, a odpowiednich korekt w podziale ról i obowiązków – wracamy do rodzinnych analogii – nie przeprowadzono tak, by później nie cierpieć. No to cierpimy. Wspólnie i solidarnie. I niestety obawiam się, że w najbliższych miesiącach niewiele może się pod tym względem zmienić.