MOJA JEDENASTKA LIGOWEJ JESIENI
Śląsk tracił najmniej bramek, a to rekomendacja dla bramkarza. Nie przegrał 16 meczów, a w każdym była sytuacja, że Leszczyński musiał pomóc. Albo bronił karnego, albo jakąś sytuację. Śląsk nie tracił bramek po jego błędach, stawał na wysokości zadania w kulminacyjnych momentach.
Sukces Śląska jest oparty na dobrej grze defensywnej. Nie dominuje pod względem posiadania piłki, wygrywa solidnością i monolitem w defensywie. W tej filozofii gry środkowi obrońcy również mają duży wpływ na dobre wyniki. Popełniają mało błędów. To są nieoczywiste wybory – Petkow przyszedł do Śląska i od razu zdał egzamin, a Bejger już był w klubie i nie zapowiadało się, że będzie miał tak dobrą rundę. Wzajemnie sobie pomogli.
Na prawej stronie postawiłbym na Tudora. To jeden z najlepszych piłkarzy Ekstraklasy. Bardzo uniwersalny, stabilny. Raków ogólnie zawiódł, ale on jest wśród tych, którzy zawiedli najmniej. Jego domeną jest to, że się nie zatrzymuje. Uczestniczy w akcjach ofensywnych, ale nie kosztem defensywy. Jest solidny w realizacji założeń, co dla Rakowa zawsze było priorytetem. Boczny obrońca musi dać coś z przodu.
Wdowik – dziewięć goli i to wystarczy za uzasadnienie. W dodatku często pięknych i takich, które miały bezpośredni wpływ na wynik meczu. Jego gole poprawiały sytuację zespołu. Obok Wszołka i „Grosika” to był jesienią najlepszy Polak w lidze. Dał sobie szansę na powołanie. Myślę, że do końca sezonu Jaga utrzyma go u siebie, później może być ciężko. Bez jego bramek Jaga nie uplasowałaby się tak wysoko. Schwarz nie był bardzo widoczny, ale wykonał dużo czarnej pracy. Jeśli doceniamy wpływ zawodnika na wyniki drużyny, trzeba podkreślić, że strategia Jacka Magiery nie byłaby tak dobrze realizowana bez niego. Mi podobał się Slisz, jest bardzo blisko podstawowego składu kadry. Może bardziej wyróżnił się meczami w europejskich pucharach niż w lidze, ale w ciągu roku na pewno zrobił duży postęp, jeśli chodzi o dojrzałość piłkarską: organizację gry w defensywie, zaangażowanie po stracie piłki. Nene zapewnia Jagiellonii dobry balans – biega, pracuje, ale daje też piękne bramki i to odkąd pojawił się w Ekstraklasie. Też pasuje do filozofii trenera. Jagiellonia ma umiejętność wychodzenia spod pressingu rywala i to jest jego zasługa, potrafi grać w piłkę. Ulvestad poprawił grę defensywną Pogoni. To jest „nowa” szóstka, nie ogranicza się tylko do bronienia, bardzo dużo daje w akcjach ofensywnych. Od jego przyjścia w Pogoni zaczęło się dziać lepiej w defensywie. Końcówkę rundy miał trochę gorszą, ale to i tak jeden z najbardziej udanych transferów. Yokota to są przebłyski – ja postawiłbym na prawej pomocy na Wszołka. Yokota zaznacza obecność bramką czy efektowną akcją, to jasny punkt Górnika i pozytywna bezkompromisowość w ofensywie. Ale wybieram Pawła – za pracowitość, zaangażowanie, realizowanie planów taktycznych. Mam uwagi co do zamykania strefy jako wahadłowy. Pamiętam bramkę z Puszczą na wyjeździe, czasem nie kontroluje, co dzieje się za plecami. Ale to on ciągnął Legię przez ofensywę w schematach rozgrywania akcji z Josue. Sam mówi, że lubi ten rytm meczowy. Pamiętam go jeszcze z Polonii, bardzo pomógł mu wyjazd zagraniczny, jeśli chodzi o rozwój mentalny, realizowanie założeń i świadomość własnego organizmu. „Grosik” bez żadnych wątpliwości – nie byłoby Pogoni tam, gdzie jest, bez niego. Prawdziwy lider drużyny. Pogoń miała wzloty i upadki w pucharach, w lidze. Kamil jako osobowość dla całej Ekstraklasy powoduje, że jest ciekawsza, bardziej spektakularna i mniej szablonowa. Ciekawy piłkarz to Hansen – w Widzewie łatwo odpalony, w Jadze... odpalił. Odnalazł się w tej strategii. Nie nauczył się lepiej grać w piłkę w tak krótkim czasie, ale lepiej czuje się w nowym środowisku. Nie można zapomnieć o Velde. Ciągnął Lecha z Marchwińskim, potem ten drugi zaczął zawodzić, ale Velde trzymał poziom. Lech powinien być liderem, kibice są zawiedzeni, trener stracił pracę. Norweg złapał luz i swobodę, każdy kolejny dobry mecz sprawiał, że staje się coraz bardziej pewny siebie. Ostatnie kilka miesięcy to przełom sportowy i mentalny. Bardzo długo się rozkręcał. To pokazuje, że kibice powinni być cierpliwsi. On długo pamiętał flagę, na której nazwano go nieporozumieniem transferowym. Widać było po nim sportową złość. Dziś jest jednym z ulubieńców trybun – „Krzychem”. Jedenastki rundy nie dałbym bez Josue. Niezależnie od jego chimeryczności. Nie wyobrażam sobie Legii bez jego niekonwencjonalności, podań, szablonu rozgrywania piłki z Wszołkiem. Co ciekawe, ma zero asyst w Ekstraklasie, ale aż sześć goli – jest najskuteczniejszym piłkarzem Legii. Kreowanie gry, lider, osobowość tej drużyny.
Exposito – największa przemiana, jeśli chodzi o krótki okres między sezonami. Jacek Magiera do niego dotarł i to jest jego największy sukces jako trenera. Z chimerycznego napastnika z nadwagą, myślącego o zagranicznym transferze, stworzył lidera. Świetnym pomysłem było przekazanie mu opaski kapitana. Odwdzięczył się kibicom i kolegom świetną grą. Może pół godziny być niewidoczny, a za chwilę robi taką akcję, że wszyscy bijemy brawo. Nie sądzę, by ktoś zagroził mu w walce o tytuł króla strzelców. Bardzo ciekawy piłkarz to Pululu. Szybkość, siła – obrońcy nie wspominają dobrze walki z nim. To jedno z odkryć rundy. Przyglądamy się każdemu nowemu napastnikowi w lidze, on przyspieszył i uatrakcyjnił grę Jagiellonii. Koulouris zaczął i skończył dobrze – to napastnik, którego Pogoń szukała. 10–15 goli w sezonie strzeli. I jeszcze słowo o napastnikach Rakowa. W ostatnich 40–50 spotkaniach Rakowa żaden nie dokończył meczu. Ma się napracować, dużo jest zadań na całym boisku, a strzelanie goli czasami chyba nie jest w tym klubie na pierwszym miejscu. Zwoliński dobrze zaczął rundę, największy potencjał spośród napastników Rakowa widziałem w nim. Crnac podobno był bardziej skrzydłowym niż dziewiątką, którą widzi w nim Raków. Brakuje mi po nim trochę spokoju, dokonuje złych wyborów.