Kulisy zmian po poznańsku
Mariusz Rumak na początek pracy dostał od szefów Kolejorza dwie informacje: dobrą i złą. Nikt z Lecha zimą nie odejdzie, ale też nie będzie żadnego transferu do klubu.
Lech decyzję o dymisji poprzedniego szkoleniowca Johna van den Broma podjął na podstawie parametrów statystycznych, analizując je na przestrzeni dłuższego czasu. Najbardziej niepokojące było to, że gra poznaniaków się nie zmieniała, a konkretniej – nie było zarysowującego się pozytywnego trendu. Irytował sposób, w jaki zespół tracił bramki i to w meczach o absolutnie kluczowym znaczeniu, jak na przykład w wyjazdowym starciu ze Spartakiem w Trnawie, gdzie ważyły się losy awansu do fazy grupowej Ligi Konferencji Europy. Został wykończony przez kontrataki, a w oczy rzucały się zbyt duże przestrzenie między formacjami, co uniemożliwiało skuteczne przeciwdziałanie. Te błędy raziły także w niejednym ligowym meczu, głównie ze Śląskiem Wrocław (1:3), Pogonią Szczecin (0:5) i Widzewem Łódź (1:3).
Przesilenie z Widzewem
Ten problem zauważono i zdiagnozowano już w rundzie wiosennej poprzedniego sezonu, mieli więc sporo czasu, by mu zaradzić. Van den Brom był suwerenny w szkoleniowych decyzjach, ale coraz bardziej oczywiste stawało się, że nie potrafi znaleźć dobrego rozwiązania. Także inni pracownicy klubu – przede wszystkim dyrektor sportowy Tomasz Rząsa – starali się z nim rozmawiać i zwracać uwagę na coraz poważniejsze zagrożenia. Co znamienne, również sami piłkarze zgłaszali potrzebę bardziej metodycznej pracy nad eliminowaniem błędów i wdrażaniem nowych pomysłów, bo te uparcie stosowane wyraźnie się nie sprawdzały. Mimo tych wszystkich sygnałów nic się nie zmieniało, van den Brom działał po swojemu.
Przesileniem był mecz z Widzewem. Trener rywali Daniel Myśliwiec ograł Holendra przede wszystkim pomysłem taktycznym, bo wszyscy się zgodzą, że nie miał ani lepszych piłkarzy, ani lepszej drużyny. Szefów Lecha ten fakt mocno frustrował, zwłaszcza że niepokojących sygnałów nie brakowało już wcześniej. Teraz pojawił się jednak jeszcze bardziej złowieszczy symptom – chodziło już nie tylko o brak postępów, ale także o regres. Oczywiście trudno podejrzewać, że akurat w dwóch ostatnich spotkaniach – z Piastem (0:1) i z Radomiakiem (2:2) – piłkarze zagrali przeciwko trenerowi, bo w gruncie rzeczy działaliby też na własną szkodę. Jednak do głów zawodników najprawdopodobniej zaczęła się wkradać niepewność, czy ze szkoleniowcem, który notorycznie nie wyciąga wniosków z niepowodzeń, można powalczyć o sukces w krajowych rozgrywkach.
Poznańska tradycja
Wspomniana porażka z Widzewem miała przelać czarę goryczy i właśnie wtedy zapadł wyrok na Holendra. Uznano, że jeśli nie nastąpią jakieś nadzwyczajne okoliczności, odejdzie po ostatnim tegorocznym meczu praktycznie bez względu na wyniki w trzech ostatnich ligowych spotkaniach i jednym w Pucharze Polski. Brzmi to wiarygodnie, bo Lech w podobny sposób postępował już w przeszłości. Gdy jesienią 2010 roku zapadła decyzja o rozstaniu z Jackiem Zielińskim, nie uratowały go zwycięstwa nad Wisłą Kraków (4:1) w lidze i nad Cracovią (4:1) w Pucharze Polski. Ta sama przykrość w 2014 roku spotkała... Mariusza Rumaka oraz w 2016 Jana Urbana. Postanowiono go zwolnić po sensacyjnej pucharowej wpadce z islandzkim Stjarnan, dlatego jego trenerskiego losu nie odwróciła wtedy wyjazdowa wygrana z Lechią Gdańsk (2:1).
Żeby nie musiał wracać
O ile wcześniej szefom Lecha bardzo zależało, aby mimo zastrzeżeń dojechać z Holendrem do końca sezonu, o tyle po porażce z Widzewem decydenci jeszcze raz się naradzili i zmodyfikowali plan: dojedźmy z nim chociaż do końca roku. Wprawdzie mieli już wytypowanego na następcę Mariusza Rumaka, ale nie chcieli robić nerwowej zmiany. Uznali, że nie ma sensu go rzucać na taką minę, że lepiej, jak zacznie pracę od spokojnej obserwacji, a potem przygotowań do wiosny.
Decyzja o dymisji van den Broma, taka już „na twardo”, zapadła w piątek 15 grudnia, czyli w przeddzień wyjazdu do Radomia. Ludziom zarządzającym klubem bardzo zależało, by przebieg oraz wynik spotkania z Radomiakiem nie miały już wpływu na podejmowane kroki. Van den Brom nie wiedział, że jego los jest przesądzony tylko dlatego, aby maksymalnie się skupił na czekającym go wyzwaniu; taki był interes drużyny. W niedzielę rano został poinformowany o zwolnieniu. Tego samego dnia, po popołudniu, miał zarezerwowany lot do Amsterdamu, więc czekanie z ogłoszeniem dymisji do poniedziałku byłoby dużą niezręcznością – trener musiałby ponownie przylecieć do Polski, bo zdalne informowanie o zwolnieniu nie wchodziło w rachubę.
Wierny filozofii
Lech w swojej bazie ma około 50–60 zagranicznych kandydatów na szkoleniowców, ale to czysta teoria – znacznie większy problem jest z ich dostępnością, poza tym nigdy nie wiadomo, jak taki szkoleniowiec sprawdzi się w praktyce. Dlatego pewną zagadkę półtora roku temu stanowił także van den Brom. Niby był dogłębnie prześwietlony, odpowiadał filozofii gry Lecha, ale gdy został szkoleniowcem w Poznaniu, zaczęły pojawiać się też nieprzewidziane następstwa. Na przykład mało kto wie, bo klub tego nie komunikował, że latem ubiegłego roku co najmniej sześciu piłkarzy narzekało na urazy przywodziciela, co wynikało ze zmiany sposobów trenowania zarządzonej przez Holendra. Klub uczył się nowego szkoleniowca, a on uczył się klubu i miało to swoją cenę. Teraz, gdy doszło do kolejnej zmiany, włodarze uznali, że nie ma czasu na naukę i docieranie. Rumak to szkoleniowiec, który doskonale zna Lecha i on też nie ma przed nikim w klubie tajemnic. W obecnej sytuacji to jego duża zaleta.
Skandynawia? Niekoniecznie
Będzie więc Rumak prowadził drużynę wiosną, a tymczasem działacze spokojnie mogą poszukać sobie trenera, który zacznie pracować od lipca przyszłego roku. Jeżeli nawet obecny szkoleniowiec zdobyłby mistrzostwo Polski (co aż trudno sobie wyobrazić), raczej nie zostanie jako pierwszy trener, natomiast sukces z Kolejorzem na nowo wypromowałby jego nazwisko na krajowym rynku. Strategia klubu jest jasna: docelowo chcą obcokrajowca, a z polskich trenerów do grona poważnych kandydatów zaliczany jest tylko Maciej Skorża. W ogóle nie wchodzi w grę zatrudnienie Marka Papszuna, a także Czesława Michniewicza, bo ani jeden, ani drugi – z różnych powodów – nie pasuje do profilu szkoleniowca stworzonego przez klub. Lech sonduje trenerów z kilkunastu europejskich lig i wbrew pojawiającym się informacjom wcale nie kładzie szczególnego nacisku na rynek skandynawski. Równie poważnie należy traktować kierunek bałkański, czeski albo niemiecki.
W szatni po angielsku
Mariusz Rumak ma świadomość, że jego pracodawca jednocześnie szuka nowego szkoleniowca, bo nikt tego przed nim nie ukrywał. Będzie pracować zgodnie z przyjętymi w klubie wytycznymi z nastawieniem jednak, że misja potrwa do czerwca. W szatni, choć jest Polakiem, będzie komunikował się w języku angielskim, bo to jedno z wymagań stawianych w Lechu przed każdym szkoleniowcem.
Według naszych informacji nowy szkoleniowiec wiosną będzie miał do dyspozycji tę samą kadrę, która funkcjonowała jesienią. Klub zimą nie zamierza sprowadzić żadnego nowego piłkarza, ale nie planuje też kogokolwiek sprzedawać. Jeżeli nawet w zimowym oknie transferowym ktoś złożył doskonałą ofertę na przykład na Kristoffera Velde albo Filipa Marchwińskiego, to Lech mógłby ją zaakceptować, ale pod warunkiem, że piłkarz odchodzi dopiero po zakończeniu sezonu.