Piłka nożna dla studentów
We wtorkowe popołudnie odbyła się kolejna edycja piłkarskiego MLS Superdraft by Adidas. Z nr. 1 wybrany został urodzony w Trynidadzie i Tobago Tyrese Spicer, który trafił do Toronto FC. Nie brakowało też polskich akcentów, bo z nr. 53 Philadelphia Union s
Wyobraźmy sobie, że w Polsce istnieją piłkarskie rozgrywki akademickie. Że każdej jesieni Uniwersytet Jagielloński, Politechnika Warszawska czy Gdański Uniwersytet Medyczny wystawiają studenckie jedenastki, które rywalizują ze sobą o prymat najpierw regionalny, a potem ogólnopolski. I że w tej lidze biorą udział całkiem przyzwoicie kopiący futbolówkę piłkarze amatorzy poniżej 23. roku życia. I wreszcie, że co roku najlepsi z nich zostają wybrani przez zespoły z Ekstraklasy podczas uroczystego wydarzenia zorganizowanego przez ligę. Na samym końcu ci, którym udaje się przebić i dostosować do nowych realiów, podpisują swój pierwszy kontrakt i rozpoczynają profesjonalne granie. I tu znowu część z nich wtapia się w tło ligowej szarzyzny, a część błyszczy i robi karierę w kraju lub – i tu już mowa o naprawdę nielicznych – za granicą.
Pierwsi byli Mcbride i… Michallik
Taka właśnie idea przyświeca draftom w MLS, które organizowane są już od 27 lat. W tym pierwszym w 1996 roku wybrano 160 piłkarzy, którzy trafili do 10 drużyn. Numerem 1 był Brian Mcbride, po którego zgłosili się działacze Columbus Crew. Co ciekawe, 60 miejsc później ten sam klub sięgnął po urodzonego w Chorzowie Janusza Michallika, dziś znanego komentatora ESPN i TVP Sport, który łącznie w Columbus i New England Revolution wystąpił w 54 ligowych potyczkach. W związku z tym, że w tamtych latach draftu nie ograniczano do studentów, Mcbride mógł przenieść się do Ohio z niemieckiego Wolfsburga, a Michallik z New York Centaurs.
W latach 1997–99 wybór był dużo węższy: od 30 do 36 zawodników. Każda ekipa miała prawo dokooptowania do składu po trzech graczy, zdarzało się jednak, że niektóre kluby przekazywały swoje miejsce w kolejce innym w zamian za piłkarzy lub… miejsca w draftowej kolejce w latach przyszłych. Tak czy inaczej, w tamtym okresie do MLS trafili tacy zawodnicy, jak Eddie Pope, Jesse Marsch czy Clint Mathis. Nie brakowało też polskich wątków, bo do takich nazwisk, jak Zenon Luzniak i John Wolyniec dołączyli: urodzony w Mielcu Robert Jachym i kielczanin Wojciech Krakowiak, były reprezentant Polski U-16. Jachym jako draftowa „trójka” przeniósł się w 1997 z University of Hartford do Columbus, ale tam kariery nie zrobił. W MLS rozegrał tylko dziewięć spotkań w barwach Crew i New England Revolution. Krakowiak z kolei studiował i grał na uniwersytetach St. John’s i Clemson aż do 1999, kiedy to sięgnął po niego kalifornijski San Jose Clash. Polak w drafcie miał nr 15, grał potem jeszcze w Miami Fusion i łącznie w MLS pokazał się w 29 meczach (5 goli).
Nowak i Warzycha też wybierali
Między 2000 a 2004 rokiem drużyny dobierały 60–72 piłkarzy na sezon. Sporo w tym gronie było takich, którzy zrobili niezłe kariery: Carlos Bocanegra, Jim Curtin, Taylor Twellman, Pat Noonan, Clint Dempsey czy Michael Bradley. Ta ostatnia dwójka, znana z późniejszej gry w Europie m.in. w Fulham czy Romie, musiała oglądać plecy rewelacyjnie zapowiadającego Freddy’ego Adu. Tego zalewie 14-letniego piłkarza wybrał z jedynką zasiadający na ławce szkoleniowej D.C. United Piotr Nowak.
W 2005 z dwójką wybrany został mający polskie korzenie golkiper Brad Guzan, który spędził kilka dobrych lat w Premier League i rozegrał 64 mecze w kadrze USA. W tym samym roku poprzez tzw. Supplemental Draft (czyli dodatkowy) do MLS trafili inni „Polacy”: Chris Wondolowski (najlepszy strzelec w historii MLS – 171 goli) oraz Jeff Larentowicz (437 gier w MLS). Na przestrzeni czasów polskich nazwisk w drafcie było zresztą sporo: Adam Zapala, Ian Pilarski, Zach Schilawski, Ben Zemanski, Max Lachowecki, Jake Nerwinski, David Greczek, Ken Krolicki, Ryan Sierakowski czy bracia Chad i Tighe Dombrowscy.
W 2011 Sporting Kansas City sięgnął po zawodnika z polskim paszportem z Ohio State University. Konrad Warzycha, bo o nim mowa, w Kansas rozegrał jednak tylko jedno spotkanie i w 2013 przeniósł się do Columbus Crew. Tam – mimo iż trenerem był jego ojciec Robert, były reprezentant Polski – uzbierał zaledwie 13 występów.
Duncan lub Big Staś za „Lewego”?
Rok temu z nr. 6 w drafcie wybrano Duncana Mcguire’a z Creighton University. 22-letni środkowy napastnik wszedł do MLS z drzwiami, bo w swoim pierwszym sezonie zdobył 13 bramek. Latem w jednym z wywiadów przyznał, że marzy mu się wyjazd do Europy, w związku z czym podjął starania o otrzymanie… polskiego paszportu! Wszystko dzięki temu, że nad Wisłą urodził się jego dziadek ze strony matki. Z polskim obywatelstwem czy nie, ale w 2024 na pewno zobaczymy mierzącego 185 cm Duncana na Starym Kontynencie. Zagra on bowiem na IO w Paryżu, na które kadra USA wraca pierwszy raz od 2008 (wówczas selekcjonerem był Nowak).
W tegorocznym drafcie z numerem 1 wybrano równie wysokiego i równie skutecznego środkowego napastnika. Do Toronto trafił bowiem pochodzący z Trynidadu i Tobago 23-letni Tyrese Spicer. W stolicy prowincji Ontario wiążą z nim spore nadzieje, bo mimo iż grają tam Federico Bernardeschi i Lorenzo Insigne, to The Reds wygrali w tym roku zaledwie 4 spotkania i byli czerwoną latarnią MLS.
Po raz kolejny nie obyło się bez polskich akcentów. W gronie 400 oczekujących na wybór znaleźli się tacy piłkarze, jak: Alex Krakowiak (urodzony w Madrycie, rozegrał pięć spotkań w polskich kadrach U-18/U-19), Antek Sienkiel, Joe Suchecki, Gabriel Mikina czy Staś Korzeniowski. Na koniec cieszył się tylko ten ostatni, po którego – z numerem 53 – zgłosiła się ekipa Philadelphia Union. Big Staś (20-latek mierzy 193 cm) urodził się w Skillman w stanie New Jersey i jest synem szczecinianina Krzysztofa „Krisa” Korzeniowskiego, który uprawiał w Polsce wioślarstwo i pracował z kadrą Polski wioślarzy (był z nią m.in. na igrzyskach w Monachium w 1972). Potem prowadził reprezentację kobiet Kanady, a w 1977 trafił do USA, gdzie rozpoczął pracę z akademicką drużyną kobiet w Princeton University. Następnie święcił sukcesy szkoleniowe z kadrami narodowymi Włoch, Holandii i Chin. Ostatnio był zatrudniony jako dyrektor szkolenia w amerykańskiej federacji wioślarskiej. Matka piłkarza Emma jest Holenderką.
Bohater playoffs
Ich syn studiuje filozofię, politologię i ekonomię na prestiżowym uniwersytecie Penn w Filadelfii. W 2022 ze swoją akademicką drużyną Quakers sięgnął po mistrzostwo konferencji Ivy League w NCAA i został wybrany na najlepszego zawodnika ofensywnego. W ostatnich dwóch sezonach zdobył dla Quakers 17 bramek i dołożył 15 asyst w 34 meczach. Letnią przerwę spędził na przedmieściach Seattle, gdzie dołączył do Ballard FC. Uczestnicząca w półzawodowych rozgrywkach USL2 (dla 122 drużyn skupiających głównie studiujących piłkarzy poniżej 23. roku życia) ekipa sięgnęła po mistrzostwo, a Big Staś był jednym z głównych architektów triumfu. W liczącym 14 kolejek sezonie zasadniczym trafił 12 razy, w playoffs najpierw ustrzelił dublet (3:0 z New Mexico United), potem wykorzystał karnego z Oly Town FC (3:0) i wreszcie ustrzelił hat tricka w dramatycznym boju z Ventura County Fusion. Jego zespół do 82. minuty przegrywał 0:2, ale wówczas Korzeniowski najpierw strzelił kontaktowego gola, a w 90. minucie wykorzystał jedenastkę i doprowadził do dogrywki. W niej ponownie wpisał się na listę strzelców, a potem asystował przy czwartym trafieniu dla Ballard FC. Skończyło się 4:3, co dało chłopcom ze stanu Washington mistrzostwo Konferencji Zachodniej i awans do Final Four. Tam Korzeniowski asystował przy jedynym golu w półfinale, a potem otworzył wynik w zwycięskim finale (2:1) z Lionsbridge FC. Świetnie zbudowany Staś trafia teraz pod skrzydła Jima Curtina, który udowodnił, że potrafi pracować z młodzieżą. To z jego zespołów w świat wyfrunęli m.in. grający w Bundeslidze bracia Brenden i Paxten Aaronson czy Mark Mckenzie z Genk. A jeśli Korzeniowski przebije się do pierwszej drużyny to – kto wie – może być to z korzyścią dla… polskiej reprezentacji, która w niedalekiej przyszłości będzie potrzebować zmiennika dla Roberta Lewandowskiego. Warto więc przypilnować, aby Stasia czy Duncana nie stracić bezpowrotnie jak kiedyś Chrisa Wondolowskiego.