WYRÓŻNIENIA DLA DEBIUTANTÓW, CZYLI POLSKA NA POZIOMIE ANGOLI
Kilka dni temu na oficjalnej stronie internetowej Ekstraklasy SA pojawiła się ciekawa rzecz: organizacja prowadząca rozgrywki ligowe w naszym kraju postanowiła wybrać jedenastkę najlepszych debiutantów sezonu 2023/24. W tej wirtualnej drużynie (ustawienie 1-4-3-3) znaleźli się przedstawiciele siedmiu klubów: czterech piłkarzy wicelidera, czyli Jagiellonii Białystok (obrońca Dieguez, pomocnicy Naranjo i Marczuk oraz napastnik Pululu), dwaj reprezentanci Pogoni Szczecin (bramkarz Cojocaru i napastnik Koulouris) oraz po jednym graczu lidera, czyli Śląska Wrocław (obrońca Petkow), Legii (obrońca Pankov), Korony Kielce (pomocnik Remacle), Radomiaka (napastnik Pedro Henrique) oraz Puszczy Niepołomice (obrońca Craciun). Co przykuło moją uwagę, to fakt, że drużyna jest bardzo zróżnicowana pod względem narodowości. Mamy bowiem przedstawicieli aż dziewięciu nacji: po dwóch Hiszpanów i Rumunów oraz po jednym zawodniku z Belgii, Brazylii, Bułgarii, Grecji, Serbii czy nawet Angoli oraz... Polski.
N★★★
ie bez przyczyny wymieniam nasz kraj jako ostatni na tej liście, bo jest to dla mnie największe rozczarowanie. Żeby było jasne, jeszcze raz to podkreślę: mówimy tu o piłkarzach, którzy jesienią zadebiutowali na polskich boiskach i – zdaniem kapituły – wnieśli do niej coś pozytywnego. Mówimy o zawodnikach nazywanych potocznie świeżą krwią. Oczywiście wybór, jak to z wyborami bywa, zawsze nosi w sobie znamiona subiektywności. Przy każdych tego typu nominacjach można się spierać, czy na tej, czy na innej pozycji powinien znaleźć się ktoś inny, natomiast trzeba przyjąć, że przedstawiciele Ekstraklasy SA rzetelnie odrobili pracę domową i solidnie prześwietlili szerszą grupę zawodników. W tej selekcji wyszło, że wśród wyróżnionych jest TYLKO jeden Polak. I to jest dla mnie bardzo smutne. Przy całym szumie powstających w kraju piłkarskich akademii, przy systemie Pro Junior, który na oficjalnej stronie PZPN opisano jako „program, którego celem jest promowanie i wspieranie jakości szkolenia w klubach poprzez premiowanie występów młodzieżowców, a w szczególności wychowanków, w rozgrywkach seniorów”, na wyróżnienie zasłużył jeden zawodnik. W przypadku 20-letniego Dominika Marczuka mówimy o piłkarzu, który nie jest wychowankiem białostockiej akademii, a do Jagiellonii przyszedł latem ze Stali Rzeszów (wcześniej grał w drużynach młodzieżowych Górnika Łęczna oraz Akademii Piłkarskiej Top 54 Biała Podlaska oraz Podlasia Biała Podlaska). Efekty pracy z młodzieżą w naszym kraju jak nie przekładały się na potencjał większości drużyn Ekstraklasy, tak wciąż się nie przekładają. Nawet w Lechu Poznań, czyli w ekipie, która pod tym względem wyróżnia się od lat, jakoś nie widać nowej fali.
Tymczasem w Europie zostało otwarte okno transferowe. Chcielibyśmy uczestniczyć w tym ekscytującym targu, żyć tym, co tutaj i teraz, ale obawiam się, że zarówno polscy kibice, jak i większość klubów znowu skazani są na obserwowanie tego, co się dzieje u innych. Jeśli ekscytujemy się tym, co może wydarzyć się z polskimi piłkarzami, to dotyczy to głównie tych, którzy już grają za granicą od dłuższego czasu. Sporo mówi się o Piotrze Zielińskim, który szykuje się do wyprowadzki z Napoli. A szykuje się do przenosin, bo w ekipie mistrza Włoch niezbyt starają się go przekonać do przedłużenia wygasającego w czerwcu kontraktu. Sporo szumu jest wokół Roberta Lewandowskiego, ale są to raczej dyskusje pod hasłem: jak zmniejszyć jego zarobki w związku z tym, że ostatnio przestał strzelać gole.
Jeśli chodzi o transfery dotyczące polskich klubów, to może się na przykład okazać, że największe pieniądze tej zimy największy polski klub, czyli Legia, dostanie... z kolejnego transferu Sebastiana Szymańskiego. Ale na razie nic pewnego, wiadomo tylko tyle, że Fenerbahce nie kwapi się, by go gdzieś puszczać, a jeśli już, to sprzeda go za kosmiczne pieniądze (w przestrzeni medialnej padają kwoty rzędu 30–40 mln euro).
C★★★
zy nie jest to powód do dumy, iż warszawski klub zrobił tak dobry interes, że może liczyć na procent z kolejnych transakcji z udziałem tego piłkarza? Na pewno szefowie klubu zacierają ręce, ale ja oczekiwałbym jednak, że w międzyczasie pojawi się kilku kolejnych zawodników klasy Szymańskiego. Bo przecież obecny zawodnik klubu ze Stambułu opuścił Warszawę w lipcu 2019 roku (odszedł wtedy do Dinama Moskwa). Za chwilę więc minie pięć lat od tego historycznego już wręcz transferu. I jeśli nawet któryś z klubów Premier League zdecyduje się, by sprowadzić go do siebie za tak duże pieniądze, to trzeba pamiętać, że większość tej kwoty pójdzie na konto tureckiego klubu. Do Legii wpłynie najwyżej kilkaset tysięcy, co i tak jest kwotą nie do pogardzenia, ale mam nieodparte wrażenie, że warszawski klub nie poszedł za ciosem. Owszem, wkrótce po Szymańskim sprzedał Radosława Majeckiego do AS Monaco za 7 mln, ale im dalej w las... Chciałbym, by w końcu kwoty rzędu kilkudziesięciu milionów za polskich zawodników wpływały na konta rodzimych klubów. Albo przynajmniej żeby za rok, dwa któryś polski klub zarobił takie kwoty na tych wyróżnionych ostatnio przez Ekstraklasę...