W POGONI ZA LIDEREM
Wojciech Szczęsny to ciagle numer jeden, ciągle broni w reprezentacji, chociaż ostatnie eliminacje nie były w jego wykonaniu tak spektakularne. W Kiszyniowie mógł na pewno zrobić więcej, w meczu z Albanią też mógł obronić strzał na bliższy słupek. To nie był jego idealny rok, ale cały czas jest podstawowym bramkarzem w Juventusie – tam nie broni nikt przypadkowy, i to kolejny sezon po sezonie. To olbrzymia wartość. Zachodzi pytanie – jak długo to Wojtek będzie numerem jeden? Rywale bardzo zbliżyli się do Szczęsnego, mistrzostwa Europy to ma być jego ostatni turniej, wiec tym bardziej spoglądamy w kierunku jego potencjalnych następców.
Marcin Bułka zebrał jesienią niewiarygodnie dobre recenzje. Miał fantastyczne liczby, jeśli chodzi o mecze bez puszczonego gola. Trochę pojawił się jak meteoryt: nie było go długo, ale kiedy już zaistniał, to jest bardzo chwalony, wystrzelił z formą. Fachowcy od ligi francuskiej bardzo go chwalą, trzeba docenić jego imponujące wyniki. To jest jedno z nazwisk do zastąpienia Szczęsnego. Zastanawiamy się nad tym, kiedy będzie gotowy i na razie tylko „kiedy”, bo jeszcze nie jest. Kadra to inny wymiar, jeśli chodzi o presję, napięcie. W lidze grasz co tydzień, w kadrze raz na miesiąc czy dwa. Bramkarz to wyrazista pozycja, najbardziej obciążona. Trzeba na niej szczęścia, doświadczenia. Bułka zbudował dużą pewność siebie – tę na boisku, a nie poza nim, bo tę miał. Jak zaczynasz popełniać błędy, odejmuje ci to tej pewności. A on ich nie popełnia i to daje mu siłę, rozwinął się mentalnie. Ma bardzo dobre warunki fizyczne i umiejętności, ale psychika też jest bardzo ważna.
Do Łukasza Skorupskiego mam olbrzymi szacunek, bo jeżeli dostawał szanse, to nie zawodził. Można na niego liczyć i zawsze to pokazywał, ale czas biegnie. Jego klub gra tylko w Serie A, nie występuje w pucharach i tego sprawdzianu mu brakuje. Reprezentacja jest dla mnie jak Liga Mistrzów – wyjątkowy mecz, z dobrym rywalem. Tego mi u Łukasza brakowało. W moim rankingu na podium na trzecim miejscu znajduje się Kamil Grabara. Choćby z racji dobrych występów właśnie w Champions League. Zapracował sobie na transfer do Wolfsburga, będzie bronił w Bundeslidze. Duńczycy są załamani, że tracą dobrego bramkarza. Na razie w kadrze zagrał raz, wpuścił gola, którego nie musiał puścić. Ale rozwija się, w meczach z Bayernem czy Manchesterem United miał interwencje światowej klasy. Walka o koszulkę z numerem jeden rozstrzygnie się miedzy nim a Bułką, ale... rok temu twierdziłem, że to Bartłomiej Drągowski ją wygra. Tego ostatniego też skreślać nie należy, ma uznanie selekcjonera, ale również brakuje mu rozgrywek pucharowych. Życzę mu, żeby zmienił klub i na pewno byłby wyżej w moim rankingu.
Łukasz Fabiański stracił miejsce w West Hamie, ale na rzecz naprawdę świetnego fachowca, Alphonse’a Areoli. Nie można powiedzieć o „Fabianie” złego słowa, darzę go wielkim szacunkiem za formę, podejście do życia, osiągnięcia. W końcu w karierze bramkarza nadchodzi jednak moment, że klub zaczyna stawiać na młodszego.
I jeszcze słowo o młodszych bramkarzach. Uważnie przyglądam się Aleksandrowi Bobkowi z ŁKS. Wydaje mi się, że jest to golkiper, który ma olbrzymią szansę na zrobienie dużej kariery. Nie traci na szybkości, jest bardzo elastyczny. Prawie cały czas broni, w młodym wieku wywalczył sobie pozycję numer 1 i to w klubie, który broni się przed spadkiem, więc w każdym meczu bramkarz ma dużo okazji, żeby zaprezentować formę. Po pierwszych kilku kolejkach meczach byłem nim naprawdę zachwycony, bronił fantastycznie. Potem trochę odpoczywał, ale kiedy puszczasz dużo bramek, to kibice i trener doszukują się okazji, w których mogłeś zachować się inaczej, nawet gdy nie padają z twojej winy. Jeżeli będzie dalej tak pracował, wróżę mu dużą karierę i transfer zagraniczny.