WISŁA KRAKÓW MA JUŻ WIZJONERA. TERAZ CZEKA NA DRUŻYNĘ

Zgadzam się, że w polskiej piłce – w obszarze właścicielskim i zarządczym – brakuje ludzi, którym jednocześnie można przypisać trzy określenia: kompetentni, wizjonerscy i zawsze gotowi kłócić się o swoją strategię. W tej definicji próbuje się zmieścić Jarosław Królewski. Posiadaczowi większościowego pakietu akcji Wisły Kraków idzie całkiem nieźle. A kiedy jeszcze klub zacznie funkcjonować i grać na miarę jego wyobrażeń, będzie naprawdę wielki. Pewnie nawet największy w polskiej piłce.

J★★★

arosław Królewski to na tle najważniejszego inwestora w dziejach Wisły miła medialna odmiana. Bogusław Cupiał był w zasadzie jego przeciwieństwem. Wywiadów udzielał niezmiernie rzadko, a kiedy już się zdecydował, przekonywaliśmy się, dlaczego dziennikarzy unikał jak ognia – nie miał nic ciekawego do powiedzenia. Dobrze pamiętam jeden taki wywiad. Zrobił go dla „Przeglądu Sportowego” Janusz Basałaj. Cieszył się godnym pozazdroszczenia zaufaniem niedostępnego Cupiała, bo ten trochę wcześniej zatrudniał go na stanowisku prezesa Wisły Kraków. Niestety okazało się, że osiągnęliśmy dopiero połowę sukcesu, ponieważ w pierwszym odruchu na publikację nie chciał się zgodzić… szef gazety. Dlaczego? Bo wywiad był przeraźliwie sztampowy, Cupiał z imponującą konsekwencją wypowiadał w nim okrągłe zdania i biedny Janusz – wówczas w randze wicenaczelnego „PS” – musiał się okrutnie namordować, a przecież dziennikarz z niego nie byle jaki, by nadać ostatecznej wersji kształt nadający się do druku. Jakie to szczęście, że tekst się ukazał, bo Cupiał zabierający głos na łamach prasy to była wartość sama w sobie. Natomiast Królewski w świecie medialnym, a już szczególnie w świecie mediów społecznościowych, czuje się jak ryba w wodzie. To dla niego środowisko naturalne, podejrzewam, że czerpie z niego energię i nabiera jeszcze większego wigoru. Zabiera głos chętnie, ofensywnie i z zacięciem polemicznym. Skoncentrujmy się tylko na aktywności mającej związek z futbolem, choć w ten sposób brutalnie banalizuję jego wizerunek – toż to człowiek światły i fenomenalnie oczytany w wielu dziedzinach.

Mam wrażenie, że on naprawdę żyje Wisłą i nie jest to żadna maniera na użytek zbijania kapitału wizerunkowego wśród kibiców. Wisłę traktuje jako ważny projekt sportowo-biznesowy i ten utylitarny punkt widzenia jest zaletą, bo podnosi wiarygodność. A to, że przy okazji jest wizjonerem, sprawia, że może być postrzegany jeszcze lepiej. Właściciel Wisły wierzy, że z kilkoma ludźmi wymyślił realistyczny plan zbudowania zdrowej i bardzo silnej drużyny piłkarskiej, rozumianej jako naturalny efekt podjętych działach u podstaw – w stylu do bólu pozytywistycznym, empirycznym i nowatorskim, ale też romantycznym.

Błędem byłoby więc porównywanie Królewskiego na przykład do Józefa Wojciechowskiego. Z byłym właścicielem Polonii Warszawa łączy go rzucająca się w oczy doza ekscentryzmu w sposobach komunikowania się ze światem zewnętrznym i łatwość obrażania adwersarzy, a wśród nich też dziennikarzy, ale jakże różni biznesowa strategia na piłkarskim poletku. Wojciechowski działał bez ładu i składu, szastał pieniędzmi, kiedy akurat zachciało mu się poszastać. Dla Królewskiego kluczem do działania jest długofalowy i pragmatyczny pomysł. Zakładam, że bez takiego pomysłu nawet palcem by nie kiwnął.

W★★★

ymyślił więc sobie tę nową Wisłę, przedyskutował z mądrymi ludźmi i nakreślił projekt w jeszcze mądrzejszych programach komputerowych – nie bez udziału sztucznej inteligencji, na której się zna jak mało kto w Polsce. Zdefiniował model gry (przepraszam za to siermiężne uproszczenie, bo właściciel Wisły z upodobaniem używa nazwy „game model”, więc na sto procent nie wiem, czy chodzi o to samo) i z entuzjazmem zabrał się za fazę realizacji. Jej ważnym punktem – trzeba uczciwie zaznaczyć, że znajdujemy się na początku długiej drogi – jest zatrudnienie hiszpańskiego trenera Alberta Rude. Mało kto w Polsce wcześniej o nim słyszał, ale Królewski zastosował w jego przekonaniu wszystkie niezbędne cyfrowe narzędzia, dzięki czemu ma pewność, że Rude to optymalny kandydat, niczym wskazany na dyrektora inżynier Karwowski z „Czterdziestolatka”, którego nazwisko „wyrzucił” komputer. Na wszelkie sceptyczne uwagi i, broń Boże, złośliwe docinki Jarosław Królewski reaguje z pasją. Powątpiewających w sensowność tej nominacji dziennikarzy posądza o brak merytorycznego przygotowania do dyskusji, oburza się, że trenerskiej przeszłości Rude nie chcą bądź nie potrafią rzetelnie przestudiować, że bazują na stereotypach, uprzedzeniach i pożałowania godnej intuicji. Wskazywanie, że Romeo Jozak i całkiem niedawno David Badia też mieli być doskonałymi trenerami w polskich realiach, to dla niego żaden argument, co najwyżej jeszcze jeden pretekst do wymiany ciosów w wirtualnej przestrzeni. A gdy ktoś przeszarżuje z uszczypliwością, Jarosław Królewski potrafi zrobić się już bardzo nieprzyjemny i na przykład zarzucić autorowi wpisu, że ma „intelekt rozwielitki”.

Mimo tych drobnych zastrzeżeń, Królewskiemu należy życzyć w sportowym biznesie skuteczności i jak najmniej pomyłek, bo to będzie oznaczać, że polskiemu futbolowi przybył jeszcze jeden mocny i racjonalnie budowany klub, a Wisła Kraków wróciła w krajowej hierarchii na należne jej miejsce. Nie mam też wątpliwości, że prawdziwych i zdeterminowanych wizjonerów, którzy potrafią bronić swoich racji, w polskiej piłce dramatycznie brakuje. Na szczęście jest Jarosław Królewski.