Czuję satysfakcję
W tym roku łatwiej odbierało się w imieniu córki Czempiona za zwycięstwo w Plebiscycie „Przeglądu Sportowego”? Dwanaście miesięcy temu, gdy rozmawialiśmy tuż po Gali, przyznał pan, że na scenie trochę się pogubił i improwizował, mimo że miał przygotowane przemówienie.
TOMASZ ŚWIĄTEK (OJCIEC IGI ŚWIĄTEK, BYŁY WIOŚLARZ, OLIMPIJCZYK Z SEULU 1988): Tym razem było trochę łatwiej. Szczerze mówiąc, nie miałem przygotowanego przemówienia. Trzeba pamiętać, że nie odbieram nagrody dla siebie, tylko w imieniu córki. Na scenie chciałem jednak podkreślić, że nie działa w pojedynkę. Oczywiście na korcie jest sama, ale dookoła niej cały czas znajduje się sztab ludzi. Warto zaznaczyć, że sukcesy Igi nie są tylko jej dziełem.
W zeszłym roku pytałem pana o cechy charakteru, które zaprowadziły Igę na szczyt. Odpowiedział pan: „Upór, upór i jeszcze raz upór”. Teraz chciałbym zapytać, co przede wszystkim pozwala jej się na tym szczycie utrzymywać?
Nie ma jednoznacznej odpowiedzi. Uważam, że okres od objęcia prowadzenia w rankingu do momentu, w którym utraciła je po ostatnim US Open, był dla Igi swego rodzaju lekcją. Kiedy już to prowadzenie straciła, w mojej ocenie trochę się uspokoiła. Odzyskała równowagę, ale jednocześnie miała świadomość, że w każdej chwili może tę pozycję odzyskać. Według mnie powrót na fotel liderki nastąpił szybciej, niż Iga się spodziewała. Dziś, będąc na pierwszym miejscu, jest już w zupełnie innym położeniu. Szczególnie pod kątem mentalnym. Iga jest przygotowana na bycie liderką. Wydaje mi się, że przy jej inteligencji i sposobie postrzegania tenisowej rzeczywistości spędzi trochę czasu w tej roli, nawet jeśli będzie tę pozycję tracić w jakichś okresach. Ale to oczywiście nie do przewidzenia i na pewno Iga skupia się bardziej na własnym rozwoju niż na samym rankingu.
Który moment z 2023 roku szczególnie utkwił panu w pamięci? Stawiam, że wybór padnie na turniej w Warszawie, gdzie pan odpowiadał za organizację, a córka odniosła piękne zwycięstwo.
Turniej w Warszawie to odrębna historia. Patrzyłem na niego z zupełnie innej perspektywy jako osoba zaangażowana w jego przygotowanie. Na pewno na długo zapamiętam rywalizację w WTA Finals w Cancun. Turniej mistrzyń w Meksyku był bardzo wymagający z wielu względów. Choćby mentalnych, ale też pogodowych. Widać było, że Iga najlepiej dostosowała się do trudnych warunków, które tam panowały.
Zaskoczyły pana słowa córki, że start w Warszawie był dla niej tak samo stresujący jak ten wielkoszlemowy w Paryżu? Po finale na kortach Legii Iga opowiadała też, że nie było jej łatwo grać w tej imprezie, bo przez kilka miesięcy przed rozpoczęciem turnieju w domu rozmawialiście w zasadzie tylko o nim. Mamy „jedynkę” światowego rankingu, ale w naszym kraju odbywa się za mało imprez wysokiej rangi. Dlatego gdy stało się jasne, że Iga zagra w Warszawie, wiele osób od razu zapragnęło zobaczyć ją w akcji. Podejrzewam, że gdyby trybuny na korcie centralnym Legii były znacznie większe niż obecnie, to i tak nie mielibyśmy żadnych problemów ze sprzedażą biletów i na widowni byłby komplet. To właśnie z tego dużego zainteresowania wynikały presja i stres. Iga wzięła udział w tym turnieju i go wygrała, choć pod kątem punktowym praktycznie nic on jej nie dawał. Wystąpiła w nim ze względów… Patriotycznych i rodzinnych?
Dokładnie.
Zadaje pan sobie czasem pytanie, gdzie znajduje się sufit w przypadku Igi? Trudno chyba oczekiwać zdecydowanych postępów od 22-latki, która już wygrała cztery turnieje wielkoszlemowe i spędziła wiele tygodni na pozycji liderki światowego rankingu…
Iga powinna ciągle wyznaczać sobie jakieś cele. Wiem, że teraz myśli np. o wielkich turniejach, których jeszcze nie wygrała, czyli o Australian Open i Wimbledonie, choć to są cele, które wyznacza się w perspektywie całej kariery. U Igi przyzwyczailiśmy się trochę do tego, że wszystko dzieje się bardzo szybko. Triumf w tych impre zach jest w jej zasięgu, ale trzeba się do nich odpowiednio przygotować i na sukces musi się złożyć wiele czynników.
Co jest najprzyjemniejsze w byciu ojcem najlepszej tenisistki świata? Nie ukrywam, że czerpię z jej sukcesów satysfakcję. Nie należę jednak do tych, którzy lubią brylować, skakać z radości i zbierać za nią pochwały.
Rok 2024 to przede wszystkim igrzyska w Paryżu. Turniej tenisowy odbędzie się na kortach Rolanda Garrosa, na których Iga już trzy razy triumfowała w imprezie Wielkiego Szlema. Presja będzie gigantyczna. Córka często podkreśla, jak wiele kosztuje ją niemal każdy występ pod względem mentalnym. Z takimi obciążeniami, jakie będą latem we Francji, jeszcze się nie spotkała. Nie obawia się pan tego?
Iga jest już częściowo do tego wyzwania przygotowana.
Przy jej boku czuwa psycholog Daria Abramowicz, która jest w pełni świadoma, co czeka córkę i cały zespół. Wydaje mi się, że jeżeli media nie będą pompować balonika, to wszystko będzie dobrze, chociaż igrzyska to kolejny turniej, w którym na sukces składa się wiele czynników, nie wszystkie są zależne od zawodnika. Jak będzie ciszej, to na pewno będzie lepiej. Zgodnie z powiedzeniem: „Ciszej jedziesz, dalej zajedziesz”. Dokładnie. (śmiech) Budowanie nadziei, podkreślanie, że ktoś coś zrobi, nic dobrego nie przyniesie. Najpierw trzeba wykonać gigantyczną pracę, by w ogóle dać sobie szansę na medal.
Przyzna pan jednak, że Iga swoją postawą i sukcesami pozwala nam powiedzieć, że będzie faworytką turnieju olimpijskiego. Nie sądzę, by było to pompowanie balonika i sztuczne budowanie nadziei. To zwyczajne stwierdzenie faktu.
No tak, ale należy sobie uświadomić, że tenis to specyficzna dyscyplina, w której rywalizuje się codziennie lub co drugi dzień i mnóstwo spraw musi się złożyć na ewentualny sukces. Zawodnicy i zawodniczki nie są robotami. Poza tym tenis w wydaniu kobiecym różni się od męskiego. Dochodzi tu więcej czynników wpływających na tzw. dyspozycję dnia. Igę w Paryżu czeka niesamowicie trudne zadanie. Ponadto ona wyniosła z domu tego olimpijskiego ducha, olimpijskie marzenia, bo ja sam byłem na igrzyskach. Z nimi kojarzy mi się też teraz data 26 lipca. To dzień moich urodzin i tego dnia podczas igrzysk w Tokio Iga odpadła w singlu po meczu z Paulą Badosą. Po porażce płakała, ale te łzy nie wynikały z tego, że przegrała, tylko z tego, że nie sprawiła mi urodzinowego prezentu w postaci zwycięstwa, bo tak jej na tym zależało. A w Paryżu 26 lipca będzie ceremonia otwarcia… Trzeba zdawać sobie sprawę, że igrzyska bardzo dużo dla Igi znaczą, i pozwolić jej spokojnie robić swoje.
A co, jeśli Iga zostanie wybrana na chorążego naszej reprezentacji i poproszona o to, by niosła biało-czerwoną flagę na ceremonii?
Ja bym się na to nie zdecydował. Zwłaszcza że jest ta klątwa, która nie pozwala chorążym zdobywać medali. (śmiech) Pamiętam moje igrzyska w Seulu. Uparliśmy się z kolegami z osady, aby pójść na otwarcie, mimo że następnego dnia startowaliśmy. To wspaniała uroczystość i warto na niej być, ale pod warunkiem, że nie występuje się kilkanaście godzin później. Na pewno Iga w Paryżu wybierze najlepsze możliwe rozwiązanie. Ma przy sobie doświadczonego trenera Tomasza Wiktorowskiego, ma Darię Abramowicz, która też ma doświadczenie i duży wpływ na to, co dzieje się u Igi. Ma też Macieja Ryszczuka, który w cieniu wykonuje świetną robotę w obszarze przygotowania fizycznego. Taki zespół może jej pomóc w każdej sytuacji.
Iga powinna ciągle wyznaczać sobie jakieś cele. Wiem, że teraz myśli np. o wielkich turniejach, których jeszcze nie wygrała, czyli o Australian Open i Wimbledonie.