JESTEŚMY NIENASYCENI
Chciałbym spełnić marzenia i znaleźć się w kadrze na igrzyska w Paryżu – mówi nam Jakub Popiwczak, libero reprezentacji Polski siatkarzy, której głównym sponsorem jest firma ORLEN.
KATARZYNA PAW: Co szczególnie zapadło panu w pamięć z minionego roku?
JAKUB POPIWCZAK (LIBERO JASTRZĘBSKIEGO WĘGLA I REPREZENTACJI POLSKI): Mistrzostwo Europy. Wiadomo, że fajnie było wygrać Ligę Narodów, ale mimo wszystko jest to komercyjny turniej. W tym roku ta impreza miała dla nas trochę inny smak, bo jej finał rozgrywany był w Gdańsku. U nas w kraju zawsze gra się trochę inaczej, bo kibice nas napędzają. To niesamowite uczucie, gdy sięga się po takie trofeum, ale sytuacja, w której możesz stanąć przed lustrem i powiedzieć sobie, że jesteś mistrzem Europy, to wielka sprawa. Zwłaszcza że stało się to w Rzymie, w pięknej hali, w świetnych okolicznościach oraz stylu. To było coś! Myślę, że zapamiętamy to uczucie na bardzo długo. Dało się coś zrobić jeszcze lepiej? Mogliśmy wygrać kilka przegranych meczów, ale w ogólnym rozrachunku trudno coś takiego wskazać. Zrealizowaliśmy wszystkie postawione przez nas cele, prawie w ogóle nie było potknięć. Zdajemy sobie sprawę, że to wszystko z zewnątrz wygląda cukierkowo, miło i przyjemnie, ale my trenujemy i towarzyszy nam wiele różnych uczuć, które również potrafią nie być fajne. Sytuacja, w której można ten wysiłek zwieńczyć sukcesami, jest jednak super. A potem nagrodą jest przyjazd na Bal Mistrzów Sportu. To wszystko całkowicie wynagradza nam to, co przeżywamy każdego dnia na treningach.
Wciąż macie w sobie głód wygrywania i stawania się lepszymi? Oczywiście, że tak. Jako przykład podam Aleksandra Śliwkę, który został wybrany trzecim najlepszym sportowcem w Polsce w Plebiscycie „Przeglądu Sportowego”. Jednego dnia Olek zdobywa trofeum, ale następnego się zapomina o tym, co się wydarzyło, i chce mknąć po kolejne medale. Jesteśmy grupą, która już wiele osiągnęła, ale wciąż chce iść dalej, cały czas jest głodna i nienasycona. To jeden z ważniejszych powodów tego, że cały czas mierzymy w najwyższe cele. W jednym z wywiadów trener Nikola Grbić przyznał, że któryś z jego współpracowników w sztabie kadry powiedział mu, iż w reprezentacji nigdy nie było takiej atmosfery jak obecnie, a wcześniej zdarzało się, że trener nie miał dobrych relacji z dwoma– trzema zawodnikami. Teraz wspomniany przez pana Śliwka sam przyznał, że każdy z was idzie na mecz jak na wojnę. Co pozwala Serbowi porwać za sobą siatkarzy?
Z własnego doświadczenia z kadry i z klubu mogę powiedzieć, że zawsze zdarzają się takie dni, kiedy trenuje się słabiej, ktoś wykazuje się mniejszym zaangażowaniem czy trzeba kogoś czasami słowem utemperować. Czasem oczywiście pojawią się kłótnie, bo po prostu ma się gorszy dzień. To są normalne sytuacje. Natomiast jeśli chodzi o naszą kadrę, to odkąd w niej jestem i współpracujemy z trenerem Grbiciem, nie przypominam sobie dnia, w którym trzeba było kogoś dodatkowo motywować, żeby pracował na sto procent. Każdego dnia przychodzimy na treningi, robimy to, co do nas należy. Nigdy nie widziałem, żeby ktoś nie dawał z siebie maksa. Myślę, że to właśnie wyróżnia naszą grupę, bo każdy przyjeżdża na zgrupowanie po to, żeby dać się pokroić za reprezentację. Jedni grają więcej, drudzy mniej, ale na koniec każdy czuje się pełnoprawnym członkiem tej drużyny i to ją wyróżnia. Tacy zawodnicy jak Olek czy Bartosz Kurek idealnie uosabiają ducha tej ekipy, bo to on jest naszą najważniejszą cechą.
Czujecie się wojownikami Grbicia? Trener użył takiego określenia w jednym z wywiadów. Podczas Gali Mistrzów Sportu Łukasz Kadziewicz powiedział, że każdy zespół składa się z mieszanki różnych charakterów i emocji. Myślę, że w naszej drużynie można znaleźć domieszkę wszystkiego, co składa się na świetną ekipę, która w najważniejszych momentach wie, co ma robić i jak ze sobą współpracować, aby podołać wyzwaniu.
Trener Grbić już zapowiedział, że najbardziej eksploatowani zawodnicy dostaną wolne na początku Ligi Narodów, której faza finałowa znów odbędzie się w Polsce, a dokładniej w Łodzi. Ten fakt rzeczywiście daje większy komfort przed igrzyskami olimpijskimi?
Cykl przygotowawczy, który przeprowadziliśmy w minionym sezonie, pokazał, że sztab szkoleniowy miał rację i wiedział, co robi. Wszystko wypaliło, dlatego jakikolwiek pomysł będzie miał trener Grbić na naszą kadrę w tym roku, my jako zawodnicy musimy mu zaufać. Jedni skończą sezon trochę wcześniej, inni trochę później na przykład ze względu na udział w finale Ligi Mistrzów. Zobaczymy, jak to trener wszystko poukłada. Ze swojej strony mogę zapewnić, że jeśli do mnie zadzwoni i będzie pobudzi, trzebował mojej pomocy, to zawsze jestem gotowy. Przyjazd na reprezentację to dla mnie wielkie wydarzenie, podobnie zresztą jak dla każdego zawodnika. Myślę, że kibice nie muszą się martwić o to, że nasza kadra będzie trochę słabsza, bo mamy wielu świetnych zawodników i nawet jeżeli zaczniemy sezon innym składem, to jestem przekonany, że ci siatkarze zostawią serce i zdrowie na boisku, a ich gra będzie wyglądała dobrze pod kątem sportowym.
Na pozycji libero o wyjazd na igrzyska rywalizuje pan z Pawłem Zatorskim. Do tej pory na najważniejszą imprezę czterolecia mogło pojechać 12 zawodników, w tym jeden libero. Teraz Międzynarodowy Komitet Olimpijski zgodził się na trzynastego siatkarza. Czy liczy pan na to, że będzie nim Jakub Popiwczak?
Chciałbym być to ja i nie ukrywam, że się tym tematem interesuję i go śledzę. Nie ma co ukrywać, że dla nas wszystkich jest to niezrozumiała i niesprawiedliwa sytuacja. Na każdy turniej na całym świecie udaje się 14-osobowy skład i każdy ma swojego zmiennika, a nagle na turniej życia, na który każdy z nas chciałby pojechać i spełnić swoje marzenia, ktoś obcina dwa miejsca, tak trochę nie wiadomo, z jakiego powodu. Udało się wywalczyć jedno i mam nadzieję, że wszystko będzie zmierzało w stronę normalności. Wygląda też na to, że w końcu wasz głos w sprawie przepełnionego kalendarza zaczął się liczyć, bo FIVB ogłosiła zmiany w kalendarzu światowym, który od 2025 roku będzie przewidywał wolne między sezonem reprezentacyjnym a ligowym oraz pomiędzy imprezami w całym sezonie kadrowym. Ponadto
Plusliga zostanie zredukowana do 14 zespołów.
Jako zawodnicy, którzy co roku występują w różnych turniejach, musimy uzyskać certyfikat, do którego podaje się m.in. swój adres e-mail. W tym roku dostaliśmy wiadomość, że został ustalony kalendarz na kolejne cztery lata. Rzuciłem na niego z ciekawości okiem i stwierdziłem, że tak naprawdę to nic się nie zmieniło. Nie mnie to oceniać, ale wydaje mi się, że nie zaszły w tym kalendarzu jakieś znaczące zmiany. Jeśli chodzi o same przerwy, to i tak na koniec do decyzji klubów oraz selekcjonera należy to, czy pauza będzie miała miejsce. Każdy sobie to ustali we własnym gronie i światowa federacja nie może narzucić tego, co kadra czy klub
Nigdy nie widziałem, żeby ktoś nie dawał z siebie maksa. To właśnie wyróżnia naszą grupę, bo każdy przyjeżdża na zgrupowanie po to, żeby dać się pokroić za reprezentację.
robi w czasie, który jest uważany za wolny od gry.
Grbić jest zwolennikiem trzech, a nawet czterech tygodni przerwy.
Byłoby super, ale wiadomo, że trzeba poświęcić czas na trening, odpowiednie przygotowanie się do wszystkich imprez, których liczba się nie zmniejsza. Nie ukrywam, że dogłębnie tego nie analizowałem, ale wydaje mi się, że wszystko działa na podobnych zasadach. Fajnie, że będziemy mieć mniej meczów do rozegrania w Pluslidze i mam nadzieję, że faza play-off będzie bardziej okazała. Wydaje mi się, że nie chodzi o to, aby grać przez sześć miesięcy, a później w trzy-cztery dni rozstrzygać kwestię medali.
Pierwszą porażkę w tym sezonie Jastrzębski Węgiel poniósł w Superpucharze Polski, w którym w niebywałych okolicznościach przegrał z Grupą Azoty ZAKSA Kędzierzyn-koźle, prowadząc 2:0 w setach i 19:13 w trzeciej partii. Długo do tego spotkania wracali
ście? Da się je porównać do przegranej w Pucharze Polski 2023? Ból był, ale trudno je porównywać. Te mecze były różne, choć przegraliśmy z tym samym przeciwnikiem. W Superpucharze miałem wrażenie, że nie może nam się nic stać, bo tak naprawdę mieliśmy wygrany mecz. To było doświadczenie, które uczy. Na pewno każdy z nas wyciągnął z tej porażki wnioski i będzie miał je z tyłu głowy przy kolejnych spotkaniach o trofea. Walczy się do ostatniego punktu, a gra na 90 procent nie wystarczy, aby bić się o najwyższe cele. Rozpoczęliście sezon od dziesięciu wygranych z rzędu w Pluslidze, a serię przerwał wam dopiero Projekt Warszawa. Powiedział pan wówczas: „Nie chcieliśmy być Perugią z zeszłego sezonu, która najpierw miała długą serię wygranych, a później przegrała na wszystkich możliwych frontach”. Obecnie macie już dwie porażki na koncie. To zdrowsza sytuacja? Rzuciłem to zdanie po tamtym meczu nieco żartobliwie, bo cieszy mnie, że tak dobrze gramy. Mam wrażenie, że ostatnio mieliśmy dołek, choć wygraliśmy dwa z trzech spotkań. Towarzyszy mi jednak uczucie, że gramy troszkę gorzej i nie jesteśmy aż tak dobrzy, jak moglibyśmy być. Jednak cieszy nas, że w trudnych momentach fizycznych czy psychicznych potrafimy wygrywać mecze za trzy punkty nawet na tak trudnych terenach jak Kędzierzyn-koźle czy Bełchatów. Jesteśmy bardzo zadowoleni z tego, jak wygląda nasza sytuacja w lidze. Przegraliśmy dwa spotkania z zespołami, które pretendują do tego, aby walczyć o mistrzostwo Polski (z Projektem i Aluronem CMC Warta Zawiercie – przyp. red.) i są bardzo mocne na własnym terenie. Jestem przekonany, że mogliśmy wygrać te dwa mecze, ale nie ma co płakać nad rozlanym mlekiem. Zapomnieliśmy o tym, co się wydarzyło i wciąż pracujemy, bo wiemy, że druga część sezonu będzie ważniejsza.
Wydaje się, że gorzej prezentowaliście się na tym samym etapie w minionym sezonie.
Wówczas w grudniu przegraliśmy wiele spotkań, dlatego fajnie, że w tym roku się obroniliśmy. Rok temu w naszym zespole pojawiło się sporo kontuzji i wpadliśmy w dołek. Wydaje mi się, że obecna forma nie ma żadnego znaczenia i nawet jeśli któraś z drużyn gorzej gra lub mierzy się z problemami – jak chociażby
ZAKSA, to i tak na koniec wszystko będzie się rozgrywać w fazie play-off. Robimy swoje, staramy się dawać z siebie maksa i wierzymy, że doprowadzi nas to do tego, że na koniec będziemy wznosić puchary. Myślę, że mamy ku temu wszystko.
W waszym składzie są też kadrowicze, a jednak nie mierzycie się z tak dużymi kłopotami jak ZAKSA. Z czego to wynika?
Przez ostatnie trzy lata kędzierzynianie też nie przeżywali takich kłopotów, a teraz wszystko sprzysięgło się przeciwko nim. Na początku bieżącego sezonu mieliśmy pewne problemy zdrowotne, bo grać nie mogli Jurij Gładyr czy Moustapha M’baye. Ze zdrowiem są związane różne perypetie, ale się trzymamy. Poza tym uważam, że mamy naprawdę wartościowych zmienników i nawet jeżeli ktoś z pierwszej szóstki doznałby kontuzji, to zawsze jest ktoś, kto da radę go zastąpić i poradzilibyśmy sobie dzielnie z tą sytuacją. Mamy jednak nadzieję, że będzie nam dane dotrwać w zdrowiu do końca sezonu, bo ono często bywa decydującym czynnikiem.
Czy w obliczu kryzysu ZAKS-Y i faktu, że nie wystąpi ona w Pucharze Polski, łatwiej wam będzie sięgnąć po to trofeum? Po raz pierwszy i ostatni wasz zespół zdobył je w 2010 roku.
Mam taką nadzieję. Długo czekaliśmy na triumf w mistrzostwach Polski. W 2021 roku odnieśliśmy go po 17 latach przerwy. Mam nadzieję, że teraz po 14 latach uda nam się sięgnąć po Puchar. W klubie z Jastrzębia-zdroju gram od 12 lat i nie miałem jeszcze okazji poczuć smaku tego trofeum.
Nie myślał pan o zmianie klubu? Być może fajnie by było wyjechać za granicę, ale w Jastrzębiu jest mi dobrze, czuję się szczęśliwy, bo mam możliwość spełniać swoje ambicje sportowe. Nie mogę powiedzieć złego słowa o tym klubie, który stanowi ogromną część mojego życia.
Po finale ostatniej edycji Ligi Mistrzów mówił pan o tendencji wzrostowej. Wcześniej kończyliście rozgrywki na półfinale, a w 2023 roku zostaliście klubowymi wicemistrzami Europy. To będzie rok Jastrzębskiego Węgla w klubowej siatkówce w Europie? Bardzo bym chciał i tego sobie życzę. Mamy ku temu warunki, bo dysponujemy świetnymi zawodnikami i trenerami, a poza tym wszystko w naszym klubie zmierza w stronę zdobycia złotego medalu Ligi Mistrzów. Zdaję sobie jednak sprawę, że klubów, które wierzą i marzą o triumfie w Champions League, jest jeszcze pięć–dziesięć. Ubiegłoroczny finał był już dla nas czymś wielkim i szkoda, że go nie wygraliśmy. Liczę, że w tym roku uda nam się dojść do tego samego etapu, a może nawet zdobyć trofeum, ale do tego jeszcze daleka droga.
Nagrodą za całoroczny wysiłek jest przyjazd na Bal Mistrzów Sportu. On całkowicie wynagradza nam to, co przeżywamy każdego dnia na treningach.