WSPANIAŁA RODZINNA ROBOTA
Grammy za muzykę, Oscar za aktorstwo, Nobel za tekst – tak można by podsumować Rajd Dakar w wykonaniu rodziny Goczałów. W miniony weekend (dziś wynikowo sytuacja się nieco zmieniła) nie mogłem wyjść z podziwu, gdy reprezentanci Polski pod jednym nazwiskiem zajmowali trzy pierwsze miejsca w klasyfikacji generalnej klasy challenger jednej z najsłynniejszych motoryzacyjnych imprez świata. Warto napisać kilka słów o tym, kim są bohaterowie tej imprezy. I jak to możliwe, że wszyscy należą w swej specjalności do ścisłej światowej czołówki. – Mamy nowe hasło: kruca banda, trza ich lać – padło kiedyś w trakcie niesamowitego projektu. – Przysięgam jechać szybko, nie odpuszczać gazu i hamować tylko wtedy, kiedy będę musiał – no to już mniej więcej wiedzieliśmy co, jak, kiedy i dlaczego. – Ruszamy na luzie w rozpiętej bluzie – to zaserwowałbym akurat na deser. Po takich deklaracjach chyba wszystko stało się jasne. Sukcesy są, bo nie tylko ściganie, ale i współpraca całej trójki – jak w życiu – jest podczas tej rywalizacji niesamowita.
Challenger zarówno mnie, jak i prawdopodobnie większości nieco starszych rodaków kojarzy się z NASA, amerykańskim programem kosmicznym i katastrofą wahadłowca w 1986 roku (28 stycznia minie jej 38. rocznica). Wystartował z przylądka Canaveral na Florydzie i rozpadł się po kilkudziesięciu sekundach lotu. Dziś nazwę challenger od strony moto spinamy z kategorią lekkich prototypów (T3), do której rodzina naszych kierowców przeniosła się z podobnej, ale nieco słabszej klasy SSV (T4). Przed rokiem wielki triumf odniósł tam Eryk, który w wieku 18 lat został najmłodszym dakarowym zwycięzcą w historii. Sprzęt naszego kierowcy i jego rodziny też musi być gotowy na ekstremalne wyzwania.
Trójka ściga się teraz taurusami T3 max. Te cudeńka z mojej perspektywy przypominają skrzyżowanie księżycowego łazika, traktora i wyścigowego bolidu. Tak, podobnym stworzeniem można się zapuścić na arabskie bezdroża. Choć ryzyka i tak się nie uniknie. Każdy, kto znalazł się kiedyś w podobnych warunkach zwykłą terenówką, wie, co oznacza ten krajobraz. Niebezpieczeństwo czai się tu po każdym ruchu kierownicą. Kiedy miałem okazję wjechać na bezdroża w Emiratach, Maroku czy Tanzanii, bałem się uciec parę metrów od śladów innych kół. Bo jeśli choć na sekundę przeszarżujesz i zapędzisz się nie w te uskoki, co trzeba, możesz już cały do bezpiecznej strefy nie wrócić. No chyba że załatwisz sobie jakimś cudem naprawdę mocną lokalną „wyciągarkę”. Jednak nawet ona nie da rady, jeśli z 1 procenta kamieni tych procentów nagle robi się pod tobą 20 czy 25. Albo wydmy czy kolczaste krzewy szorują tak, że chce ci rozerwać „brzuch”.
Eryk (syn), Marek (tata) i Michał (wujek młodego mistrza z poprzedniego sezonu) są niezależni finansowo, ale przede wszystkim kompetencyjnie. Marek Goczał jest kierowcą rajdowym i jednocześnie biznesmenem. Zarabiał między innymi na dyskotekach, napojach i obuwiu. Zbudował coś, co nie udało się dawniej Michaelowi Jacksonowi. Amerykański piosenkarz miał stworzyć nad Wisłą park rozrywki, lecz nic z tego nie wyszło. Jemu nie wyszło, pan Marek trafił w punkt. Powstała znana chyba wszystkim Energylandia w Zatorze, która jest jedną z największych turystycznych atrakcji w kraju. A jednocześnie świetnym wehikułem reklamowym w nazwie startującego w Dakarze zespołu. Wehikułem tak dobrym głównie dlatego, że z marketingiem idealnie współgrają tutaj pasja, entuzjazm i wiedza.
Bohaterów jest kilku, starsi członkowie zespołu to olbrzymie doświadczenie, ale osobiście niezwykle szanuję Eryka, sportowego – tak chyba mogę napisać – lidera teamu. Nie tylko za umiejętności czysto rajdowe. Także (a za to może nawet jeszcze bardziej) za osobowość, know-how i talent techniczny. Eryk, jak widzę, to magiczna złota rączka. Umysł, podobieństwo do Igi Świątek, bardzo ścisły. Na trasie potrafi zdiagnozować i naprawić niemal wszystko. Rzeczy małe, większe i bardzo duże. Mechanikiem, choć oczywiście od tego są kompetentni fachowcy, sam jest genialnym. Ale reżyserem, scenografem i reporterem równolegle chyba też. Do tego, jak czytam, jest już także kaskaderem. Skromność, skracanie dystansu, serce dla osób dookoła, dojrzałość, precyzja. Gdy słucha się tego młodego sportowca, wymieniać można by długo. Tata i wujek, z którymi trenuje, dzieli przygodę i zapuszcza się w różne części świata, to dla niego „chłopaki”. Mamę, która też stała się współautorką rodzinnych zwycięstw, 19-letni dziś zawodnik tytułował z uśmiechem mamagerem. Bo jest dla niego i mamą, i pozytywnym duchem, i postacią, bez której nic nie wyglądałoby na trasie tak, jak wygląda.
Na Dakar patrzę sobie z boku – jako laik i kibic. W parę rejonów (choć nie u Saudyjczyków), do których ten projekt się zbliżył, w przeszłości zdarzyło mi się dotrzeć. W paru rozbiłem turystycznie mój mały zielony namiocik. Zdaję sobie sprawę, gdzie jeździ team Goczałów. Potrafię docenić, jak profesjonalni, ale zarazem niezwykli są członkowie Energylandia Rally Team. Jak dobry mają do tego charakter. Nie pozostaje w tym miejscu życzyć im nic innego jak kolejnych sukcesów. Bo w ich żyłach płynie chyba nie krew, a wysokooktanowa benzyna.